Ný vikutíðindi - 08.02.1974, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ vikutíðinði
Útgefandi og ristjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjóm o_ auglýsingar:
Hverfisgötu 101A, 2. hæð.
Sími 26833. Pósth. 5094.
Prentun: Prentsm. Þjóð-
viljans.
Setning: Félagsprentsm.
Myndamót. Nýja prent-
myndagerðin.
Samningar
Nú eru liðnir þrir mánuðir
siðan að samningar verka-
lýðsfélaganna runnu út. AIl-
an þennan tíma hefur ekki
náðst neinn umtalsverður
árangur i samningaviðræðun-
um enda hafa fundir verið
slitróttir og stuttir. Atvinnu-
rekendur hafa verið tregir til
að koma með ákveðið hækk-
unartilboð og hyrjuðu venju
samkvæmt á þvi, að lýsa yfir
að ekki væri hægt að greiða
hærri laun en nú væri gert.
Þennan söng hafa þeir jafnan
kyrjað við hverja samninga-
gerð og ástæðulaust að taka
hann alvarlega.
En þótt samkomulag kunni
að nást um beinar kauphækk-
anir er málið ekki þar með í
höfn. Verkalýðsfélögin liafa
lagt á það áherzlu, að ríkis-
stjórnin beiti sér fyrir því að
skattalögunum verði breytt
og mestu skattaáþjáninni
verði aflétt. Ennfremur er
þess krafist, að ríkisstjórnin
beiti sér fyrir raunhæfum að-
gerðum til að koma lagi á
húsnæðismálin.
Hvorugt þessara atriða
hafa hlotið undirtektir hjá
ríkisstjórn hinna vinnandi
stétta, eins og hún kallar sig.
Hver dagurinn af öðrum líður
án þess að stjórnin leggi fram
frumvörp um úrbætur i þess-
um málum. Ráðherrarnir láta
eins og þcir viti ekki af þess-
um réttlætiskröfum verka-
lýðsfélaganna og langlundar-
geð verkalýðsforustunnar er
með ólíkindum.
En brátt mun stjórnin taka
til liöndum og reyna að stuðla
að kjarasamningum. Því mið-
ur er ekki ástæðan sú, að rílt-
isstjórnin beri hag launþega
svo mjög fyrir brjósti. Ástæð-
an er sú, að nú liggur rikis-
stjórnin á mörgmn hækkun-
aráformum sem hún ætlar sér
ckki að láta koma til fram-
kvæmda fyrr en búið er að
semja við launþega. Það hef-
ur lengi verið iðkað, að rétt
eftir kjarasamninga er skellt
á stórfelldum verðliækkunum
og er þessi rildsstjórn ekkert
frábrugðin öðrum í þeim efn-
um.
Verkalýðsforingjarnir eru
eins og lömh sem leidd eru til
slátrunar. Þeir vita vel um
þessi áform stjórnarinnar en
hreyfa ekki legg né lið, enda
eru núverandi foringjar
verkalýðsins gróðahyggju-
menn í feitum embættum og
Grálynda
hjúkrunarkonan
Líkt og í draumi horfði
Ernie Winston á stoðina
brotna. Hann stóð einn í öðr-
um enda jarðgangnanna, þeg-
ar stoðin brotnaði. Hún söng
í sundur, ef svo mætti að orði
komast.
Endinn á stoðinni slóst í
legginn á honum. Síðan fann
hann, hvernig allt fylltist af
mold í kringum hann, og þeg-
ar hann ætlaði að opna munn-
inn til að æpa, þá fylltist hann
af mold.
— Ég sé víst aldrei sólina
meir, hugsaði hann — reyki
ekki meira, drekk ekki meiri
bjór, ligg ekki oftar með kven-
fólki . . .
Hann missti meðvitund og
vissi ekki meira af sér, fyrr
en hann heyrði óljóst ein-
hverjar undarlegar raddir hjá
sér og fann, að honum var
lyft upp.
Þegar hann vaknaði að fullu
sá hann, að hann lá á borði
í snjóhvítu herbergi. Eins og
hann hafði eitt sinn gert í or-
rustu, þá rannsakaði hann alla
líkamshluta hvern fyrir sig.
Handleggirnir virtust í lagi,
engar umbúðir um höfuðið,
rifbeinin virtust óbrotin, mið-
hlutinn allur á sínum stað . . .
en hvað var að fætinum?
Hægri fótur hans var allur
reifaður upp að hné.
— Hreyfðu þig ekki, heyrði
hann hranalega konurödd
segjó, — néma þú viljir brjóta
eitthvað fleira?
Jane Darby, hjúkrunarkona
tók hönd hans hranáléga, lagði
hana á brjóst honum og gekk
síðan í burtu. Eins og ævin-
lega var hjúkrunarsloppur
hennar velstrokinn og hvítur.
Á höfði hafði hún hvíta hjúkr-
unarhettuna, og svart hár sitt
hafði hún undið í hnút. Augu
hennar voru þau dekkstu, sem
Ernie hafði nokkru sinni séð,
og hörund hennar var sítr-
ónugult.
En Ernie vissi fleira um
klæðnað Jane Darby hjúkrun-
arkonu. Sloppurinn var þunn-
ur, — undarlegt að manneskj-
an skyldi ekki hafa athugað
það, — en það mátti vel
greina örþunnar undirbuxur,
og svarta brjóstahaldara imdir
sloppnum.
Ernie hafði séð, þegar Dar-
by hjúkrunarkona kom fyrst
til starfa hjá byggingarfirm-
anu. Hún hafði leyst af hólmi
gamla skrunku, sem hafði
starfað þar í sjö ár. Frá því
fyrsta hafði hún verið kulda-
leg í viðmóti, en mjög rösk.
Þegar Ernie hafði séð hana að
störfum í sjúkravagni fyrir-
tækisins, hafði hánn gert sér
hægt um hönd, farið inn og
kvartað um afleitan höfuðverk
(sem hann auðvitað hafði eng-
an og vonaði að hanp fengi
aldrei)..
Hún sagði: — Nafn, númer,
starf.
Hún hafði horft á eyðublað-
ið, sem hún beið eftir að út-
fylla með blýantinum í hend-
inni.
Þegar nokkurt hlé varð á
boruninni hjá þeim næsta dag,
sagði hann yfirverkfræðingn-
um, að hann ætlaði að athuga
betur nokkrar teikningar, og
flýtti sér út í góða veðrið.
Harin tók beina stefnu þang-
að, sem hann vissi að ungfrú
Darby hjúkrunarkona var að
störfum. Hann komst viðstöðu-
laust að sjúkraborðinu, þar
sem ungfrú Darby sat og at-
hugaði brákaðan fót á verka-
manni. Ernie lagði smáhlut á
borðið hjá ungfrúnni, án þess
mörgum nefndum. Aðeins
aukastörfin færa þeim tekjur
sem eru á við árslaun verka-
manns. Þeir hafa ekki í huga
að missa hitlinga sína, og ef
ekki verður gripið til aðgerða
af hálfu hinna óbreyttu í
verkalýðssamtökunum , mun
bilið milli há- og l'.gstétta
þjóðfélagsins breikka að
miklum mun þegar samning-
ar verða undirritaðir.
— Nafn mitt er Ernie Win-
ston, en vinir mínir kalla mig
Ernie, og vinkonur mínar,
mjög góðar, gefa mér stund-
um annað nafn . . .
— Gjörið svo vel að svara
spurningum mínum. Það eru
fleiri sem bíða, og það getur
verið að einhverjir þeirra sóu
raunverulega veikir. Jæja,
númer og . starf.
— Látum okkur sjá, viná,
númerið er 106875, og þeir
kalla mig Jarðgangna-verk-
fræðinginn. Reyndar er ég nú
skítmokari, það er varla ann-
að en allt og sumt.
— Hvers eðlis eru verk-
irnir?
— Það er þessi blindandi
höfuðverkur, vinkona.
— Hvar er hann? Að fram-
anverðu?
— Já, það er rétt. Ég hefi
hann hérna . . .
Eigið þér eitthvað handa
mér við þessu?
— Takið þessar töflur eins
og fyrirskipað er. Þér þjáizt
kannske lítilsháttar að súrefn-
isskorti. Ef þessar pillur hjálpa
ekki, þá verðum við að tala
um þetta við lækni. Verið þér
sælir, Winston, og biðjið næsta
mann að koma inn.
— Sjáumst aftur, ungfrú
Darby. Eruð þér viss um að
það sé ekkert, sem ég get gert
fyrir yður, til dæmis keypt
smádrykk handa yður að lok-
inni vinnu?
— Næsti!
— ★ —
Ernie Winston ákvað þá
strax með sjálfum sér, að
hann skyldi brjóta þennan ís-
mola. Hann hafði sprengt
margan granítklettinn í smátt,
svo að honum ætti nú ekki
að verða um megn að hrista
svoldið til eina litla hjúkrun-
arkonu. Að leyfa sér annað
eins og að segja: „takið þess-
ar pillur, og síðan — næsti!
við hann, Ernie Winston.
Þegar vinnu var lokið þenn-
an dag, fór hann inn í leik-
fangabúð og keypti smáhlut.
að hún tæki eftir því, og þessi
smáhlutur fór umsvifalaust af
stað.
Þegar ungfrú Darby varð
vör við, að eitthvað var að
nugga sér upp að henni, þar
sem hún sat við borðið, gerði
hún þrjá hluti í einu: hún
æpti, hún stökk upp á borðið
og hún kippti pilsinu langt
upp á læri.
i^rt Mús, mús æpti "hún, en
enginn af karlmönnunum leit
í átt til músarinnar. Þeir voru
að virða fyrir sér sokkabönd
ungfrúarinnar og læri hennar,
sem voru aldeilis prýðilega
löguð.
Ernie Winston greip músina
og hélt henni upp á stýrinu
fyrir framan hjúkrunarkon-
una.
— Þetta er nú villidýrið,
sem þú ert að öskra útaf,
sagði hann, — þetta ævagamla
leikfang.
— Hættu, hættu, fábjáninn
þinn, öskraði hjúkrunarkonan
og dansaði á borðinu. — Kast-
aðu þessu út, kastaðu þessu
út!
Ernie greip músina, stakk
henni í vasa sinn og gekk
hlæjandi burt. Mennirnir, sem
biðu aðgerðar, ráku allt í einu
upp skellihlátur, sem bergmál-
aði í langri fjarlægð. Þegar
ungfrú Darby heyrði hlátur-
inn, og sá svipinn á mönnun-
um, varð henni allt í einu
ljóst, að hún hafði verið höfð
að háði og spéi með þessu
ævagamla bragði.
— Ógæfusama, daunilla og
skítuga skepnan þín, æpti hún
á eftir Ernie og það var nýr
tónn í rödd hennar, sem kom
hlátrinum til að þagna. — Ég
skal launa þér þetta, þó að
það kosti mig lífið.
— ★ —
Nú lá hann þarna ósjálf-
bjarga á borðinu með fótinn
í gipsi og sá hana ganga til
sín með sprautu í hendinni.
Hann hafði aldrei séð aðra
eins grimmd í kvenmannaug-
um fyrr.
— Læknir, æpti hann, og
maður í hvítum klæðum kom
hlaupandi framan af gangin-
um, — ég vil komast héðan.
Ég vil fara heim. Ég vil eng-
ar sprautur, engar pillur og
umfram allt engar hjúkrunar-
konur. Ef ég verð ekki kom-
inn heim eftir hálf-tíma, þá
skal ég mölva hvern einasta
hlut hér inni, þó að ég sé fót-
brotinn.
Ernie Winston var kominn
heim eftir tuttugu mínútur.
Hann samdi við veitingamann
í grendinni, að hann matreiddi
fyrir hann, og fékk síðan dótt-
ur hans, góða og indæla
stúlku, til að taka til í íbúð-
inni. Hann samdi einnig við
áfengissöluna, og þvottahúsið
og settist síðan við gluggann
til að bíða þar í þrjá mánuði
með fótinn í gipsi.
Þetta vandist fljótlega.
Löngu áður en slysið varð,
hafði hann leikið sér að því,
að útbúa ýmislegt heima hjá
sér á dálítið óvenjulegan hátt.
Hann var verkfræðingur, og
alls kyns útbúnaður var hon-
um mjög að skapi. Á kvöldin,
þegar hann var einn, hafði
hann haft það sér til dund-
urs, — því að pipasveinar
verða alltaf að hafa sér eitt-
hvað til dundurs á kvöldum,
— að gera ýmsa hluti þannig,
að hann gæti fjarstýrt þeim
úr stólnum sínum. Hann gat
til dæmis, með því að nota
slökkvara, opnað eða lokað
gluggum í herbérginu. Hann
gat opnað eða aflæst dyrun-
um úr stólnum, þar sem hann
sat. Hann gat, með því að
styðja á takka, hitað sér kaffi
frammi í eldhúsi. Á hverjum
morgni setti hann fulla viskí-
flösku við stólinn sinn, og hún
var ævinlega tóm að kvöldi,
þegar hann hökti í rúmið.
— ★ —
Hann skipti flöskunni ævin-
lega í fimm hluta, og hann
var búinn með fimmta hlut-
ann og vel það, þegar hann
sá hana koma. Hún var klædd
í hvíta hjúkrunarsloppinn, en
með dökka húfu og hafði
VWVWrtWWWWWVWWI
Ráðning
á krossgátu á bls. 7.
LÁRÉTT: 1 skellur, 7 mál-
dagi, 13 kakan, 14 ósa, 16 valan,
17 árin, 18 minn, 19 tinds, 21
æra, 23 hangi, 24 að, 25 skáp-
urinn, 26 il, 27 ana, 28 an, 30
a a a, 32 spá, 34 eg, 35 píkuna,
36 sepann, 37 op, 38 afa, 40 far,
41 næ, 43 ark, 45 mí, 47 nunn-
urnar, 49 át, 50 etjar, 52 slá,
53 taska, 55 taut, 56 stoð, 57 ill-
ir, 59 maí, 61 nauma, 62 nauð-
aði, 63 skýrðar.
LÓÐRÉTT: 1 skátanna, 2 kar-
ið, 3 ekin, 4 lands, 5 K N, 6. ró,
7 MA, 8 LV, 9 daman, 10 alin,
11 gangi, 12 innileg, 15 struns,
20 skraufþur, 21 æpa, 22 ara,
23 hnappagat, 29 upp, 30 aka,
31 ana, 32 sef, 33 áar, 34 enn,
37 ormetin, 39 krulla, 42 ættað-
ar, 43 ans, 44 krá, 46 ítala, 47
natið, 48 rasar, 49 ákoma, 51
julu, 54 stuð, 58 Ra, 59 MI, 60
ís, 61 ný.