Sameiningin - 01.08.1911, Síða 29

merkjum mun eg þekkja þá og jafn-vafalaust. Sé þaS
allt satt, sem frá þeim er sagt, og takist mér aS ná valdi
á skapi þeirra eða anda, þá get eg“--------
„Unniö sesterzíurnar!“ — sagöi Mallúk hlæjandi.
,,Nei“ —svaraöi Ben Húr í sömu svipan. — ,,Eg gjöri
það, sem betr sómir þeim manni, er fœddr er til arfleifðar
Jakobs — eg skal auömýkja óvin minn á þeim staS, sem
mest er almannafœri. En“ — bœtti hann viö óþolinmóör
—„viö erum aö eyöa tímanum til ónýtis. Hvernig getum viö
á stytztum tírna komizt þangaö sem Ilderim sjeik hefir
tjöld sín?“
Mallúk hugsaöi sig dálítiö um.
„Það er bezt, aö við förum beint til þorpsins; það vill
svo vel til, að það er skammt undan; ef til leigu má fá tvo
hraðskreiöa úlfalda þangað, þá getum viö að einni stund
liðinni verið komnir áleiðis."
„Snúum okkr þá aö því.“
Þorpið var klasi af stórhýsum í fögrum görðum, og
þar innanum gistiskálar meö höföinglegum útbúnaði. Þaö
tókst vel aö ná í úlfaldana; síðan stigu þeir á bak og lögðu
á stað út-til hins fræga Pálma-garðs.
TÍUNDI KAPÍTULI.
Pálma-garð rinn.
Eyrir utan þorpiö var landiö öldumyndað og rœktað;
reyndar mátti svo að orði kveða, aö aldingarðr Antíokíu
væri þar, og hver blettr rœktaðr. Brekkurnar utaní hæð-
hæðunum voru með hjöllum; jafnvel limgarðarnir fengu
einsog meiri birtu yfir sig af vínviðinum, sem vafðist um
þá, og í forsœlunni þar bakvið gat þeim, er framhjá
fóru, fundizt notalegt að hvíla sig, enda eðlilegt, að hjá
þeirn vaknaði löngun í svaladrykk væntanlegs víns eða í
vínberin, alþroskuð í hinum blóörauðu klösum. Uppyfir
melónu-reiti og gegnum apríkósu-grófir og fíkjutrjáa,
apelsínu-lundi og linditrjáa sá í hin hvítlituðu bœndahús;
og allsstaðar benti nœgtadísin, hin brosmilda dóttir friðar-
gyðjunnar, til þess með óteljandi merkjum, að hún var þar
heima hjá sér og lét hinum göfuglynda feröamanni verða
glatt í lund þartil hugr hans fór jafnvel að hneigjast til
að láta Róm njóta sannmælis. Annað veifið sá einnig til
Tárus-fjalla og Líbanons, en þar á milli glitti í eitthvað,
sem var einsog silfrþráðr; það var Orontes-á, sem leið
áfram hœgt og hœgt í farvegi sínum.