Nýi tíminn - 17.06.1948, Side 3

Eíxnmtuíiagur. 17. jímí 1948.
NÝI TÍMINN
itima
• *
(Við vorum sioast komin yfir
Fnjóskadalinn í hringflugi Loft-
ieiða 22. mai s.l. Nú höldum við
áfram í austurátt).
Enginn veitir því eftirtekt að
tíminn líður. Allir eru svo önn-
um kafnir að lesa landið sitt
með aðstoð kortanna sem flug-
freyjan lánaði okkur.
Við eigum í striði við vængi
og hrevfla, er eyðileggja flest-
ar myndir sem teknar eru út
um gluggana sem við sitjum
við. Eg rölti aftur eftir vélinni,
en árangurslaust, auðvitað sitja
þeir sem fastast er náð hafa í
betra útsýni. Biðum sarnt við.
á afviknum stað aftast í vél-
inni, sem karlmönrium er for-
boðinn, þ. e. a. s. hann er ætl-
aður dömum einum, sé ég
bregða fyrir jakkafötum.
Skyldu þær nú vera farnar að
'ganga í karlmannsfötum að öllu
leyti? Kvenþjóðin hefur löng-
um reynzt mörgum hin óræða
gáta. Enginn skyldi sverja fyr-
ir upp á hverju hún getur iek-
ið.
Nei þetta er bara einn ágæt-
ur kunningi minn með myuda-
vélina sína. Þarna er þægi’egt
sæti og ekkert sem skyggir á
jörðina fyrir neðan gluggann.
Hvílík ljósmyndaranna paradís!
Eg sit um fyrsta tækifæri til
þess að smeygja mér í sætið
lians.
HitaBélur á
iarðar
Mývatnið kemur í ljós þarna
niðri. Allt umhverfis það ber
daufan lit, dökkan, gráan, brún
,án. Sjálft er það grátt í dag.
Næsturri með dauðasvip. Það
.eru undarlegir hringir á löndun
um umhverfis' það ? Þeir líta út
eins og hitabólur, sprjungnar í
kollinn. Hvað getur þetta ver-
.ið? Það er enginn efi á því að
þetta eru eldvörp, litlir, gamlir
gígir. Ilin barnalega missýning
Hve undarlega stutt
er annars síðan —
Víst er grátt og drungalegt
að sjá þama niðri i dag, en ein-
mitt þarna er einn sumarfeg-
ursti staður landsins. Og fyrr
en varir rennur sú stund að
„suðrænan andar um Mývatns
byggðir" „og skútabrúnimar
hýma og hlýna“.
Hve undarlega stutt er ann-
ars síðan það voru forréttindi
auðugrá manna að njóta sum-
arfegurðarinnar þarna niðri.
stutt síðan hópur harðskeyttra,
skítugra hafnarverkamanna
suður í Reykjavík tryggði hin-
um stritandi mönnum bæjanna
(„malarskrílnum, Grimsbylýðn-
um“, öhö), einnig sitt sumarfrí.
Síðan er vaxandi hópur i hin-
um stritandi fylkingum sjávar-
bæjanna sem getur tekið undir
það, að „öll landsins blóm sem
fegurst veit, um þenna lága,
laufgróna rei't sem lifandi gim-
steinar skína.“
Og samt eru til menn af ís-
lenzku þjóðerni sem halda því
fram að verkalýðssamtökin og
öll þeirra baráttumál séu óþjóð-
leg!, telja það þjóðhættulegt að
alþýðunni gefist kostur á að
kynnast landi sínu, njóta þess,
elska' það.
Eiít augnahlik —
Eitt augnablilc dreymum við
okkur niður í Slútnes undir
bláum norðurlandshimni þegar
„sóldýrð er yfir engjum og
flæðum og eldslæður blika á
fjarlægum hæðum.“
„Týsfjóla! Krjúp þú með krón-
una fríða,
og kysstu þá mold, sem þú
blómgast á;
þó heimti hún b’öðin þín himin-
blá,
af hisminu aftur skal rísa
þinn kraftur.
þau yngja’ undir gnddinum
sóisJdnsins verk.
Hefðu upp, blákolla, hjálminn
um til hafna
því hann skal þitt eigið leiði
prýða.
Og vorperla, leyfðu Ijósinu inn
í lítla viðkvæma barminn
þinn ...“
Og draumurinn stækkar:
,,Hve frítt væri að sjá frá heið-
til hafna
stráð hólmans blómum um allt
þetta land;
breiðast hans skraut um hvern
blásinn sand
og brekkurnar klæða til efstu
hæða . . .“
f»að er þoka yíir
Austudandi ...
Við hrökkvum upp af vóku-
draumunum niðri í Slútnesi við
það að landið framundan er
dökkt að líta. Við erum komin
framlijá Mývatni — og sumar-
ið er enn ekki kómið — en það
er á leiðinni.
Svo er allt í einu beygt til
norðurs og stefnt út á Skjálf-
andaflóa. Það er þoka yfir Aust
landi. Við fáum því ekki í dag
að sjá snæþakta tinda. Aust-
fjarðafjallanna, þessa fjórð-
ungs sem játaðist tveim árum
síðai- undir erlend yfirráð en
allir aðrir landshlutar.
Nú er stefnt á Víknafjöllin.
Við blasir dökkblár flóinn og
hvít og kuldaleg Kinnarfjöllin.
Svo er enn beygt. Við fömm
því ekki yfir Náttfaravík, bú-
stað fyrsta landnemans, þræls-
ins sem strauk með elskuna
sína og settist að í víkinni við
yzta haf. (Skyldi ég nú hafa
móðgað Ingólf?).
Það er aftur flogið vestur.
Það sést á ný til Ljósavatns-
skarðs, þar sem fyrir nær 1000
árum bjó maður sem fórnaði
guðum sínvun í fossinn tíl að
sameina heila þjóð.
íesús frá Nazaret —
Jónas frá Hriflu
Við kcmum yfir Eyjafjörð á
vestvn’leið. Flugið lækkað veru-
lega. Handaverk héraðsbúa
skýrast. — Hvaða hús er þarna
niðri ? spyr einhver. Þetta er
Kristnes. Einn af þeim sárfáu
stöðum á landi hér sem heitinn
er eftir Jesú Kristi. Svo ijúp
var virðing þess manns er liér
settist að til forna fyrir Kristi!
og kenningu hans, að hann
kenndi þenna stað við Krist.
Þama er nú, og hefur lengi
verið, berklahæli. Fyrir tæpum
20 árum var jafnaðarmannafé-
lagið i Kristnesi bannað. Þáver-
andi dómsmálaráðherra taidi
sósíalistískar skooanir sérlega
hættulegar heilum manna.
11. marz 1931 komu sýslu-
maður og héraðslæknir að Krist
nesi, tóku formann fyrmefnds
jafnaðnrmannafélags og fluttu
hann :— samlcvæmt shipun
dómsmálaráShcrra — burt af
hælinu og i kjallara á Akureyri.
Sjúklingurinn sem fluttur var
brott af þessum stað, sern
kenndur er við Krist, hét Jakob
Áraason. Dómsmálaráðherrann
sem skipunina gaf hét Jónas
Jónsson frá Hriflu.
„Það tekur sig enginn meiri
en hann er“, en þannig. skildi
Jónas, l>essi maður frá Hriflu,
kenningu Krists um að elska
návmgann eins og sjálfan sig.
— Furðar svo nokkum sagan
af þvú að í einum héraðsskóla
landsins skyldi þessi maður fiá
Framhald 4 7. síðu
- „Það er fallegt að sjá fjöllin úr flugvél í sólskini, með sindrandi livíta kolla og
■'*>líkt skemmtilegra en búa í grennd við þau þegar skammdegisbyljirnir gevsa'"
um hitabólurnar var þá eftir Þú hrörnar, en upphafs þíns Látraströnd.
allt saman engin missýning. | ' öfl eru sterk svartr .amra.
hugsar varla um það sem það væ-ri fallegir fætur í ny-
■möguleika. lonsokkum. Það var ekkert
En svona var það. gaman lengur að vera í þess-
■ í næsta mánuði yrði hún ari grænu kápu, ef maður
25 ára og nú hafði hún'lofað vildi vera fínn, og allar vin-
•sjálfri sér kápu í afmælis-' konurnar komnar í síðari
Rjöf, í fyrra voru það aðems kápur fyrir nokkru. Auk þess
hanzkar. Hún - æilaui að birti kvennasíða Morgun-
■káupa fallegu svörtu kápu.na, blaðsins — eina tízkublaðið,
sem fékkst hjá Haraldi. Vin- sem leyft var á Islandi í ár
kona hennar vann í búðinni — einungis myndir af.síðum
og hafði lofað að geyma káp- og virðulegum fatnaði.
'una til næstu mánaðamóta, Ung stúlka í fastri atvinnu.
•svo myndi hún fá skrffað hjá Hún hlaut að mega leyfa sér
matarbúðinni fyrst um sinn, það að sjá framtíðina í hill-
-því kápan kostaði rúmlega ingum. Og ekki síður fyrir
• mánaðarkaupið, en hún var i það að hún hafði oft skilið
•fastri atvinnu hjá Ráðinu og það á formanni Ráðsins upp
•kaupið hafði farið hækkandi á síðkastið, að hún væri dug-
■undíanfarið- samkvæmt vísi- legasta véiritunarstúlkan og
" töíu. , myndf bráðum komast í
- Það "var annars merkilegt hær-rf launaflokk. Kallaði
’hvað aUt í eirm var orðið ó-úxana Iíka oftar en hlnar
■'viðfeidiö: r með jstnðfo.rrnaj1. ixm :'tii 'sín
alþýðlegur maður. Hann var
að 'vísu bóndasonur“úr næstu
sveit við ha»a, hafði ekki
nema samvinnuskólamennt-
un — sjólf var hún stúdent,
— og samvinnuskólamaður-
inn hlaut að vera tiltölulega
ungur enn, ekki nema 10—
15 árum eldri en hún. En
allt um það hafði hann glæsi-
legan feril að baki sér, meðal
annars verið ráðherra um
tíma og sat nú að minnsta
kosti i sex launuðum emb-
ættum fyrir utan allar nefnd-
irnar, sem hann var kosfnn
í alltaf öðru hvoru og vann
þar kauplaust að mestu fyrir
föðurlandið. Áh-ugamaður að
útrýma kommúnisma, það
hafði hún oft heyrt. Vissi
Iika að sum af emfrættunv
-faans': -böí&n. veiið rinifsuð .af
og hann sjálfur sagði: Það láta aka sér þangað, þvi
þurfti menn með ábyrgðar- skrifstofustúlka á ekki dag-
og sómatilfinningu til þess^lega kost á svo skínándi far-
að sitja í þessum embættum, 'artæki, sem þessi -ameríski
en ekki föðurlandslausa vand ’jplastbíll var.
ræðamenn, og ekki sízt vegna'® En hún sagði aðeins. Eg
álits þjóðarinnar út á við. ’*var að koma heim, en það er
Sem hún stóð þama við'*svo miklu skemmtilegra úti
hliðið með lítilsháttar að-"en jnni.
kenningu af kuldahrolli, * Og eftir ítrekað boð fann
löngu hætt að taka eftir um- hún- sjálfa sig . sitjandi i
ferðinni, sem streymdi í sí- 'fjaðramjúku aftursæti bíls-
fellu, renndj langur og spengi "ins á fullri ferð suður Hafn--
legur — þ. e. straumlinulag- !arf jarðarveginn.
aður — bill upp að gangstétt-' I Og nú tók hún hvorki eft-
inni, stanzaði 'hljóðlaust, ur góðu veðri né útsýni. Með-
hiuðin opnaðist og sjálfuryan bíltinn þaut og þaut,
formaðm’ Ráðsins lyfti hatf-^hafði hún ekki augun af þess-
inum.og heilsaði. Ef þér er: vum‘faliega hnakka 1 framsaet
uð að bíða eftir bíl,. sem-iinu. Það var eins og. traust
kannski rkanur -efcki, þá er 'og Öryggi geisláði út frá þess-
mefra en velkomið að notarum manni. Ekkr aðeins að
þennan. ~ »hann virtist vera hafinn .ýf-
um, effcir
við-þá úr- stjóminni,- þvh.eins. getið, nefna einhvem stað