Prentarinn - 01.06.1956, Blaðsíða 5

til prentunar. Þessu til viðbótar bætist sú staðreynd,
að enginn íslenzkur prentári hefir kynnt sér sér-
staklega meðferð þessara véla.
Hér er sem sé um að ræða lélegan vélakost,
nauman tíma og ef til vill ónóga þekkingu hvað
prentun snertir.
Hins vegar er sú hliðin, sem að setningunni snýr.
Arnbjörn telur, að vandasamara sé að vera góður
prentari en góður setjari. Þetta finnst mér vera afar
grunnfærnisleg skoðun, enda dregur Arnbjörn
setjara engu síður til ábyrgðar en prentara, og það
er rétt, því vissulega hefir uppsetning og leturval
prentgripa ekki minni þýðingu fyrir augað en litur
og prentun.
Hvað setningu dagblaðanna snertir verður að
vísu ekki kennt um lélegum vélakosti því sem
miður fer. Þar kemur annað til greina, og á það
jafnt við um öll blöðin. Ekki skal borið á móti
því, að í mörgu mætti betur gera hvað snertir
fyrirkomulag auglýsinga, leturval og staðsetningu
fyrirsagna. En nú er bara ekki því að heilsa að
setjarinn ráði þessu í einu og öllu; það er t. d.
afar sjaldan, að setjari ráði staðsetningu og letur-
gerð fyrirsagna. Það ákveður blaðamaðurinn og
miðar þá við frétta- eða áróðursgildi viðkomandi
greinar. Þeir eru heldur ekki ófáir auglýsendurnir,
sem sjálfir vilja ráða gerð auglýsinga sinna og hugsa
þá ef til vill aðeins um það eitt, að hafa nógu sterk
letur og nýta sem bezt hinn keypta flöt. Hinar
auglýsingarnar verður setjarinn oftast að byggja
upp í huganum áður eða um leið og hann setur
hana á vélina.
I dagblaðaprentsmiðju hérlendis gefst engum
tími til að setjast niður og hugsa málið. Það verður
ekki fyrr en blöðin hafa efni á að hafa í þjónustu
sinni mann, sem sérstaklega hefir það verkefni
með höndum, að skipuleggja útlit blaðanna, síðu
fyrir síðu, eins og Arnbjörn minnist réttilega á.
Þegar menn hafa í höndum dagblað og virða fyrir
sér prentun þeirra, setningu og umbrot, þá verða
þeir að athuga, að í sambandi við þau gilda allt
aðrar vinnuaðferðir en t. d. þegar unnin eru tíma-
rit eða vikublöð. Dagblöðin verða að vinnast á
einum degi og má þar ekkert út af bera; vinnu-
hraði er það eina sem gildir — og það er „svívirð-
ing íslenzkrar prentlistar".
Páll G. Bjarnason.
rÓskar Guðmundsson, prentari.
Minningarorð.
Oskar heitinn átti eignarhlut
í bát og fór í róður að
kvöldi 7. júní síðastliðinn.
Hann kom ekki lifandi aftur
úr þeirri ferð.
Það er alltaf sárt að sjá á
bak góðum vini og félaga í
fullu fjöri og í blóma lífsins.
En sárast finnum við þó til
með ungu konunni hans og
litlu dætrunum tveim, for-
eldrum og öðrum nánustu ástvinum. — Megi sú
blessun, sem felst í því að hafa átt góðan dreng,
milda sárasta harminn.
Oskar var maður vel af guði gerður. Hár meðal-
maður á vöxt og grannur, ljós yfirlitum og fríður
sýnum. Svipurinn hreinn. Greindur vel og skemmt-
inn og hverjum manni glaðari í vinahóp. Fram-
koman hispurslaus og aðlaðandi. Hann var hrein-
skilinn og ákveðinn í skoðunum, og ætíð málsvari
þeirra manna, sem halloka fóru í lífsbaráttunni.
Það er ávallt gott að minnast slíkra manna, og
enn þá betra að hafa átt þá fyrir vini og félaga.
Félagar hans og vinir úr prentarastéttinni þakka
honum nú að síðustu allar góðu minningarnar og
senda öllum ástvinum hans innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð blessi þeim minninguna um góðan
dreng.
Óskar Guðmundsson var fæddur í Reykjavík 21.
ágúst 1930. Fluttist með eftirlifandi foreldrum sín-
um Önnu G. Bjarnadóttur og Guðmundi Jónssyni
norður í Húnavatnssýslu um tíu ára aldur. Þar
dvaldist hann til fermingaraldurs, en fluttist þá
aftur suður til Reykjavíkur, til afa síns og ömmu
og bjó hjá þeim þar til hann kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Auði Sigurhansdóttur, 26. sept. 1951.
Óskar hóf nám í Steindórsprenti 1. júní 1946
og lauk þar námi með góðri 1. einkunn.
A atvinnuleysistímabili, sem gekk yfir nokkru
eftir að hann varð útlærður, varð hann að breyta
um vinnu eins og fleiri ungir menn þá í stéttinni.
Fékkst hann þá við ýmisleg störf Stundaði m. a.
vertíðarstörf suður með sjó.
PRENTARINN 13