Skólablaðið - 01.02.1950, Síða 21

21
skipti. Krafturinn t>ægir fargi fjalls-
ins frá sér, ^hann ryðst típpj út.
Pjallið er máttvana. Iírafturinn hefir
sært það storri und, og úr henni vellur
innvolsi fjallsins. Skrítið að verða að
kasta upp sínum eigj.n líkama, Hraunið
vellur niður hlíðarnar, ryður með ser
öllu því, er hefta vill gang þess. Það
kemur að túnfætinum í Dal. En hví skyldi
það agta þetta peð, er hefir búið hér
um sig ? Nei, hurt með það, sýnum því,
að það er hinn sterki, sem ræður. Og
það vellur yfir túnið, yfir hæinn,
fyllir ána og kæfir fossinn. Síðan nem-
ur það staðar, nú er hlutverki þess lok-
ið. Fjallið hefir séð, að það er kraftur
hins illa, er má sín mest. Pall héndi
hefir fengið gest, er ekki nægir hliðið
hans við túnio,- gest, er Þrúður getur
ekki satt með goðgæti sínu í húrinu.
Nei, gesturinn vill fá allt. Eann heimt-
ar sögu þessa staðar, sögu ásta og
sveita. Hann heimtar staðinn sjálfan,
Dalixr er ekki lengur til. "Enginn má
sköpum renna."
Gangirðu upp fjall kemurðu loks að
tindi. En er þú hefir gist tindinn
liggur leið þín niður að rotum fjallsins
aftur, Þa skiljum við hvað það var, sem
páll átti eftir að greiða.
Salgófnir.
ísl. i IV. X.
Finnhogl; Hvað gaf Aðalsteinn
konungur Agli í hætur fyrir hréður sinn.
Þorvaldurs Ein föt, saumuð eftir
máli.
Stærðfr. í IY. B.
Þéroddur; Evernig farið þér að því
að finna hallatölu miðnormalsins?
Þérir ðli (hugsar lengi) - Ja - ha
hara reikna það út.
Stúlka utan af landi (frh, hls.lþ)
aðeins að fara moð henni að dyrunum, en
eftir mátuloga langa lcynningu lofaði hún
honum að koma upp í herhergið sitt. Þa
kom hann seint heim og var oft syfjaður
:daginn oftir. Þannig leið tíminn. En
íeinn goðan voðurdag, sá vinur okkar að
'stúlkan var farin að fitna. Þa greip hann
ískyggilegur grunur, og hann fér að velta
fyrir sér ástæðunni og varð jafnvel dá-
lítið kvíðinn, og kvíðinn varð að slcelf-
ingu, þegar hann frétti, að stúlkan hefði
fongið hotnlangaholgukast. Var þetta
j hotnlangahélga, eða var það eittlivað
jannað? Hann var hræddur um, að það væri
jannað, En svo komst stúlkan á fætur aftur,
Sumarið kom, og stúlkan fitnaði ekki
meira, og vinurinn tok gleði sína aftur.
Sn þegar líða tok ,á sumarið, fekk hann
grun um, að stúlkan væri honum otrú. Þau
jhsttu að vera saman. Stúlkan skyldi víst
jaldrei, hversvegna, því að ekki vissi hún
að það vcri saknæmt, þo að hún væri úti
nokkur kvöld með hréður sínum, sem kom í
heimsékn til hsjarins.
Um haustið for svo stúlkan vestur,
HÚn geymir í hjahta sínu minninguna um
piltinn, sem hún elskaði, og vonar að
allt lagist á milli þeirra. Cg þegai- hann
situr heima á dimmum skammdegis kvöldui’i,
verður honum hugsað til hennar, og þá
!vonar hann hið sama. Bara að vonir þoirra
|rætist.
Gunndi.
íGullkorn úr 6, c.
1------------:-----
Sveinn Palsson fær eintomar afsakanir
jí latínu í fyrsta tíma eftir selsferð.
! , Sv»F> ? Ilvernig er það með yður Vigdís?
iFéruð þer lílca í selið?
! ^ Viggas Ja, ég ég fér svo snemma að
!hátta í gærkveldi, af því að...............
oo«ooo»oooe»
Sv.P.s Ja, ja, okkur í skolanum kemur
okkert við hattatími yðar og ástæðan fyri
!honum.