Skólablaðið - 01.11.1959, Síða 10

ÍTR LANDAFRÆÐISÖGU
EFTIR HLUS TASKAFA
......Merkasti þjóöflokkur á eylandi
þessu er vafalaust: sá, er bu.setu hefur í
hvol einum miklum, er Meintó nefnist.
Draga innbyggjarnir nafn sitt af hvoln-
um og nefnast Meintæingar meCal hinna
frumsteeðari þjóðflokka, er. landið byggja,
en sjálfir nefna þeir sig Meintlinga.
Er hvoll þessi ævagamall og haía þar
megnazt svo sterkir andar af langvarandi
rápi Hðinna stórmenna, að það er hvers
manns keppikefli á eylandi því að hljóta
búsetu í hvol þessum og yfirskyggjast af
vísdómsanda og virðingu.
En þar sem þar mega fyrir landþrengsla
sakir eigi fyrir komast, er vildu, hefur
það ráð verið tekið, að engir fá inngöngu,
nema að hafa af höndum leyst hinar erfið-
ustu þrautir, sem eru aðeins á ofurmenna
færi. En svo sem misskipt er vísdómi
milli hvolbyggja og skrælingja þeirra, er
umhverfis bua, er sýnu misskiptara
millum þeirra innbyrðis.
Skiptast hvolbyggjar í tvo flokka, og er
annar þeirra sínu vitrari að eigin sö|n, og
nefnast þeir menn kænárar ( et. kænari).
Eru þeir æðri Meintæingum og miðla þeim
vizku og valdi. Nafngreina mætti marga
kænára, en eru þó þrír sýnu frægastir á
vorum tímum sakir atgerfis og drýgðra
dáða.
Skal fyrstan frægan telja Limaskaka, er
þeirra fræknastur er að líkamlegu atgerfi
og dregur nafn af færni handa og fóta
( limas'kaki sbr. verktaki ). Rís hann upp
árla hvers dags og eggjar landslýð mjög
úr gjallarhorni til limaskaks og er af því
ástsæll meðal piparkerlinga. Hann rennur
á skíðum og syngur manna mest.
Annar er nefndur Þokuskeggur og dreg-
ur nafn af skeggi sínu, sem er svo fagurt
og fíngert, að líkt er við dalalæðu eða
þoku og nefnt þokuskegg.
Sá hinn þriðji og þeirra æðstur og fjöl-
kunnugastur er Hlustaskafi. Svo er vizku-
þorsti hans mikill, að hann skefur hlustir
sínar jafnan í ergi, til þess að hann geti
sem gerst fylgzt með öllu, er í Meintó fer
fram og þótt víðar væri leitað.
Mjög eru kænárar þessir frægir að
vísdóm sínum og fyrirhyggju, og ber
þar hæst Hjarastriplsmálið, sem er einn
merkasti atburður vorra tíma.
Þar er til máls að taka, að Meintæingar
áttu höll mikla handan fjalla, er Seila
nefndist og hurfu þangað oftlega til leika.
Stærð Seilu má marka af því, að þar sem
dyr Valhallar hafa taldar verið 640, hefur
aldrei verið komið tölu á dyr Seilu eða
hurðir. Höfðu það margir kænára reynt,
en engum tekizt og þótti svo miður, að
þá sótti áhyggjur stórar. Kom þar að lok-
um, að þeim þótti sem við svo búið mátti
ekki lengur standa. Gái'u sig fram Lima-
skaki, Þokuskeggur og Hlustaskafi og
stigu á stokk og strengdu þess heit að
leysa þraut þessa og lögðu við sæmd
sína.
Sté þá Limaskaki á skíði sín með
Hlustaskafa og Þokuskegg á baki og rann
yfir fjöll og firnindi, sem fuglinn fljúg-
andi, og létti ekki fyr en í Seilu. Hög-
uðu þeir svo til, að Meintæingar voru
heima og hlustuðu á Kanann.
Skók Limaskaki þar limu á hurðum og
linnti ekki fyr en af gengu hjörunum,
en Þokuskeggur skar hár úr skeggi sér
fyrir gætt hverja.
Kom þar, að strípaðar stóðu allar hjar-
ir, en hurðir lágu sem hráviði um gólf
víða.
Fengu þeir þannig kastað tölu á hurðirn-
ar, þótt óbeint væri. En er til skyldi taka
og setja þær hverja á sinn stað, þorðu
þeir það hvergi, því að í ákáfa sínum
hafði Limaskaki hurðum á dreif drepið,
svo að þeir vissu eigi á hvaða hjarir hver
hurð skyldi koma. Þögðu þeir þá fast og
lengi, en þar kom, að Hlustaskafi mælti:
"Ráð sé ég við þessu, er ég hygg að duga
skyldi. Skulum vér nema hurðirnar á
brott og grafa í jörð niður, en eigi setja
þær á hjarir aftur. "
Létti þá Limaskaka stórum, en Þoku-