Skólablaðið - 01.11.1959, Síða 16

ÆVTNTÝRI,
, frh. af bls. 41.
44 -
ekkert var mér fjær skapi en verða
mönnum aG hlátursefni.
LíGan mín var því hroGaleg.
En hvaG um þaG, ekki varG aftur snúiG
úr því, sem komiG var. Hljomsveitin
umturnaGist á augabragGi. Blásararnir
þöndu gíllana, og bumbuberjarinn lét kjuG-
ana dansa á trommunum. FolkiG skaut-
aGi á gljáfægGu gólfinu í lyktarsterkri,
iGandi kös meG lendaskaki og handahreyf-
ingum. Ég vafGi hendinni þéttingsfast um
mitti L.áru, hélt. henni fast aG mér upp
á gamla '‘mÓGinn"', og reyndi aG forGast
árekstra eftir mætti. Hún var ekki
ánægG meG mig aG dansinum loknum,
hvarf mér út í mannþröngina, og ég sá
hana ekki lengi.
ÞaG hlýtur aG hafa veriG mjög langur
tími, sem ég sat einsamall og horfGi á
fólkiG dansa í dauf-fjólubláu skini demp-
aGra Ijósanna. En hugur minn var ekki
hjá því. Ekki heldur hjá Láru.
Ég íór aG hugsa um dalinn okkar fyrir
austan. Um haustslátrunina, sem nú
stoG sem hæst. Hvernig legGu lömbin
sig? Um mömmu, pabba og nágrannana.
Hvernig yrGi gömlu hjónunum viG, ef þau
sæu mig meGal. þessa prÚGbúna, lífsglaGa
fólks? Pabbi mundi hrista sitt hærugráa
höfuG og segjas i!I>aG kostar peninga aO
lifa flotts drengur minn. ÞaO kostar pen-
inga...”
En þó ég ætti alla heimsins peninga,
sóaGi ég þeim meG glöGu geGi fyrir
grannvöxnu stúlkuna í bláa, belgvíOa
kjólnum, sem nálgaGist mig, skellti flöt-
um fingerOum lófanum á vanga mér í
gáska og spurOi um leiG og hún settist:
1#Jæjas hvernig hefurOu skemmt þér?”
"Skemmt mér? Nú, ég sit hérna, eins
og þú sérO," svaraOi ég afundinn og
spurOi af talsverGri meinfýsi: "En þú?
Þú hefur náttúrlega veriG aO dansa".
Hún hló léttan, skæran hlátur í annarri
en venjulega.
var aO dansa."
SíGan tók hún aO gera aO gamni sínu,
en mér leiddist hiO heimskulega glaO-
værGar-gaul hennar og gegndi því engu.
Þess í stao beindist athygli mín aG sviG-
inu, en þangaG stefndu allra augu.
Lágvaxinn, feitlaginn maOur hafGi tekiG
sér stöGu viG hljoOmagnarann. Hann hækk-
aGi hann og lækkaGi á víxl unz honum
vel ISkaGi. Þá kvaddi hann sér hljÓGs og
hóf mál sitt meO djúpri og settlegri rödd:
tönte gund
"Ja, é s
"Hm -m -m.
GÓGir gestir !
Hér hafa í kvöld gerzt þeir atburGir,
sem hússtjórnin harmar mjög og hlýtur
aG varpa skugga á okkar annars mjög
svo ánægjulega samkvæmi. KomiO hef-
ur í Ijós, aO fariO hefur veriG í töskur
allmargra kvenna hér meOal gesta og
úr þeim sto. . . þær rændar fé sínu.
Þar sem hér er um allverulega, já mjög
háa upphæO aO ræOa, hefur husstjórnin
fallizt á aO verOa viG þeim tilmælum
hinna stoln. . ég meina þeirra, sem stol-
iG hefur veriO frá, um aG rannsókn fari
fram á gestum hússins. Hefur lögreglan
veriO til þess kvödd. Ég leyfi mér aO
fullvissa yGur um þaG, gÓGir gestir, aG
þetta mun fara fram á kurteislegan og
. . . ja. . ( hugsar sig um ), semsagt
þannig, aG allir megi vel viG una. Til
þess aG komast hjá troGningi og óþæg-
indum viO útgöngudyrnar, mun hljóm-
sveitin halda áfram aG leika enn um
sinn eOa framyfir fyrirfram ákveGinn
tíma. Hafa menn því nægan tíma til
stefnu og geta týnzt út smám saman.
Ao endingu biG ég svo viOstadda af-
sökunar á ónæOinu.
Takk fyrir."
Þessi yfirlýsing kom eins og þruma
úr heiOskíru lofti yfir allan þorra gest-
anna, sem ekki höfGu haft veOur af neinu
tortryggílegu. Á augabragOi varG and-
rúmsloftiG mettaO djöfullegum grunsemd-
um. Einhver þessara prúobúnu herra
hér var aO öllum likindum auvirGilegur
smáþjófur, sem læddist í töskur kven-
fólksins. ViGurstyggilegt athæfi 5
Vegna riddaralegs innrætis fylltist ég
viGbjÓGi.
Skyndilega mundi ég eftir fylgikonu
minni, sem hafGi setiG þögul og drúp-
andi undir tölunni. Henni var bersýni-
lega brugGiG.
"Lára, Lára mín. Þetta er blátt á-
fram hneyksli. ÞaG hefur þó ekki veriG
stoliG af þér líka? "
"Nei," sagGi hún stutt og kalt. -
"Komum".
ViG stoGum upp og gengum þegjandi
fram í forsalinn. Lára brá sér inn á
salerniO, og á meGan sótti ég yfirhafnir
okkar í fatageymsluna. Svo hjálpaGi ég
henni í kápuna, stimamjúkur.
Hún var þegjandaleg. Líklega vegna
tilhugsunarinnar um aO láta leita á sér