Skólablaðið - 01.11.1959, Qupperneq 18

- 46 -
Eiginlega er þetta engin saga,
heldur bara ofurlítib brot.
Og þo er það eftilvill saga, en
það skiptir ekki máli.
Það var um vor, einn af
þessum reykvíksku vordögum,
nýþornaðar götur eftir rign-
in^u og lykt af úldnum fiski.
Þd var það,að ég sá Brand í
fyrsta sinni. Reyndar spurði
ég manninn aldrei heitis, ég
kalla hann bara Brand.
Við vorum að vinna saman
á Eyrinni.
Mér féll hann strax illa í geð.
Eiginlega þoldi ég manninn
bara aVLsekki.
Á hverjum einasta degi varð
ég að vinna með honum í tólf
tíma, tólf langa tíma, og það
er allsekki svo stuttur tími,
allra sízt á Eyrinni.
Hann var ósköp venjulegur
maður í öllu útliti, nema
þessi þrjózku svipur, ég get ekki skilið
að nokkur maður hafi slíkan.
Ég hataði hann, fyrirleit hann, og þó
var einsog ég hefði ofurlítinn áhuga fyrir
honum, langaði til að sálgreina hann,
draga f'ram í dagsljósið hina dýrslegu
eiginleika hans, sem ég taldi víst að hann
hefði.
Hann var lotinn í herðum, silalegur í
hreyfingum, brúnaþungur og skaut fram
hökunni.
Ég þoldi hann ekki.
Hann vissi allt betur en ég, allt, allt
betur en allir aðrir. En þó fannst mér
einsog hann hlyti að vita minna en ég.
Já, ég hélt meira að segja.að hann
væri ósköp heimskur, auminginn.
En þó gat ég ekki fyrirgefið honum ráð-
ríki hans og merkilegheit.
Alltaf varð það að vera hann, hann var
s
sá eini, sem mark var á takandi, já,
yfirleitt hafði enginn gert nokkurn skap-
aðan hlut, nema hann.
Brandur var venjulega sá eini, sem
var birgur að tóbaki. Meira að segja
ég neyddist til að þiggja. aí honum líka.
En þó var hann eiginlega ekki örlátur,
hann rétti þetta með semingi og sagði
eftilvill til svona : "Vantar þig ekki
líka? " og lagði mikla áherzlu á orðið
"þig".
Ég þoldi manninn eiginlega bara alls-
ekki, mig langaði til að berja hann,
sparka í hann, eða þá bara hrækja á
hann.
Það var einsog engir mættu tala sam-
an í friði fyrir honum, þá var hann þar
kominn, vel heima í öllu, og með þrjózku-
svip og framstæðri höku, þröngvaði hann
reynslu sinni og skoðunum inná mann.
Ég þoldi hann ekki, og ég held, að
aðrir hafi ekki gert það heldur.
Ég hélt að maðurinn væri heimskur,
blátt áfram idjót.
Dag nokkurn berst talið að kvenfólki
og víni. "Látið mig um þetta, ég hef
töluvert grúskað í svonalöguðu, " sagði
hann.
Ég þoldi hann ekki, eiginlega þoli ég
hann ekki ennþá, það fer bókstaflega
hrollur um mig.
En dag nokkurn var okkur sagt upp.
Ég fór að vinna annarstaðar og hætti að
hugsa um manninn með sjálfbyrgings -
svipinn og búralegu hreyfingarnar.
Eiginlega var mér alveg sama um
mannfjandann. Og eiginlega var ég hætt-
ur að hata hann. Meira að segja nærri
búinn að gleyma honum.
Og svo liðu dagarnir, og ég hafði nóga
peninga, skít af peningum, nóg tóbak.