Alþýðublaðið - 24.01.1924, Side 3
ALÞYÐUBLAÐIÐ*'
3
Jóai Ólafssyni, stöðustu aftur-
haldsjálkunum í bæjarstjórn'nni.
Framkoma hans í baejarstjórn
gagnvart alþýðu hefir veúö á
sömu leið. Hann stóð fyrir b"í
ásamt borgarstjóra og Jóni Ói-
afssyni að útbúa hina frægu at-
vinnuleysisskýrslu í fyrra, þar
sera þessi nefnd og burgeisa-
liðið taldl þá, sem ekki hetðu
verið io ár hér f bænum, ekki
>bæjarmenn<, og hefði bærinn
engar skyldur gagnvart afkomu
þeirra, þó að þeir gyldu útsvör
eins og aðrir bæjarmenn. Nú
biður hinn, Guðm. Ásbjörnsson
og Jón Ólafsson þessa sömu
menn að kjósa sig í bæjarstjórn,
þá, sem hann taldi þá óaiandi
og óferjandi. Þá hata þeir nú
um jólaleytið haldið fram enn
sömu skýringu sinni á því, hverjir
séu »bæjarmenn«.
Þórður hefir í fjárhagsneínd
verið eindreginn andstæðingur
allra fjárframlaga til annars en
skrifstofuhalds borgaritjóra og
siökkviliðsins. Hann var ákafur
með því að stóriækka styrk
til hjúkrunarfélagsins >L(knar<;
hann var á móti því að veita
lítinn styrk til slysatrygginga
fyrir verkamenn; hann viidi af-
setja yfirlögregluþjóninn vegna
áskorana andbanninga, og þó
þyklst hann vera bannmaður
og vilja hafa ssm íullkomnasta
löggæzlu.
Aftur á móti er Þórður svo
m'kiH fparnaðarmaður fyrir bur-
geisana, að hann greiðir atkvæði
með því að gefa sterkríkum
mönnum ettir útsvör, svo að
skiitir þúsundum króna.
Það er enginn vafi á því, að
Þórður hefir unnið til þess f
bæjarstjórn undanfarið að verða
settur á tlsta >neð og á eftir
þeim Guðmundi Ásbjörnssyni og
Jóni ÓlafssyDÍ. Hann ætti því
heJzt að hætta að fUgga með
því, að hann sé hlyntur alþýðu.
Alþýðan í Reykjavík ætti að
leyfa honum nú við kosningarn-
ar að hverta heim tii spítala
síns til þess að koma honum í
betra lag. Ekki mun veita af
því. x.
Hver er Kjaran?
I þrjú sinn heflr Magnús Kjaran,
fjórði maöur >borgaralistans<, kom-
ið fram fyrir almenningssjónir:
1. í hvíta bardaganum, þegár
hann var einhver ákafasti maður-
inn í því, að handtaka rússneska
drenginn, og sýnir þetta löghlýðni
hans, þegar smælingjar eiga í
hlut.
2. Þegar Líverpool-útbúið var
stofnað á Laugavegi, þó að káup-
mönnum sé bannað að hafa útbú
frá aðalverzluninni hér í bænum.
Sýnir þetta löghlýðni hans, þegar
eiginhagsmunir hans sjálfs eiga í
hlut og fólagstilflnningu hans gagn-
vart smákaupmönnunum, en þeim
til höfuðs er útbú þetta sett.
3. Arið 1918 eða 1919 keyptu
Tímamenn Hótel ísland undir
stórt kaupfélag, sem þeir ætluðu
að stofna hér í bæ, og réðu Magnús
Kjaran fyrir framkvæmdarstjóra.
Hann varð þá heitur kanpfélags-
og samvinnu-maður. Th. Th. hús-
bóndi hans >komst að þessu< og
bauð honum að verða meðeigandi
í Liverpool, ef hann gengi frá
kaupfólagsstjórastöðunni Magnús
hvarf þegar i stað frá kaupfélag-
inu óstofnuðu inn í Liverpool og
varð upp úr því hinn ákafasti auð-
valdssinni. Eiginhagsmunirnir róðu
stefnu hansþar sem fyrr.
Magnús Kjaran heflr í öll þessi
sinn sýnt sig einmitt þess konar
mann, sem >borgaraflokkurinn<
þárf að brúka í bæjarstjórn.
Y erzlunarmaður.
Edgar Eic@ Burroughs: Sonup Tarzans.
Hún var orðin alvanur reiðmaður. Hún vissi um alla
þá staði með fram ánni, er villinaut heimsóttu. Hún
vissi um allmörg ljónsbæli og öll vatnsból i sveitinni
tuttugu og flmm milur frá ánni. Hún gat rakið slóð allra
dýra, þött enginn annar gæti það; það var stórfurðu-
legt. En furðulegast af öllu þótti fólkinu, að hún vissi
ætið, hvar rándýr leyndist, þótt enginn gæti séð þess
nokkur merki, hvar dýrið leyndist.
Morison Baynes þótti Meriem bæði fögur og skemtileg.
Hann varð strax hriflnn af henni. Ef til vill aðallega
vegna þess, að hann hafði ekki búist við að hitta slikan
félaga á Afriku-jörð kunningja sins. Þau voru talsvert
saman, þar sem þau voru einu ógiftu, hvitu manneskj-
urnar á bænum. Meriem, sem var alveg óvön slikum
félagskap, var töfruð af Baynes. Hún var bæði hissa og
glöð, er hann sagði henni frá stóru borgunum. Og ekki
veitti hún þvi sérstaka athygli, að ætið var hann aðal-
maðrqpnn i öllum sögunum; — henni fanst það sjálfsagt,
að hvar sem Baynes væri, þar væri hann hetjan.
Samveran með þessum unga Englendingi skyggöi mjög
á endurminninguna um Kórak.
Meriem hafði aldrei verið með Baynes á veiðum. Henni
hafði aldrei þótt gaman að þvi að drepa. Að rekja spor
var hennar lif og yndi, en að drepa bara að gamni
sinu skildi hún eklti, — þvi að enn þá var liún hálf-
vilt. Þegar Bwana hafði farið að veiða í matinn, var
hún oftast með honum, en þegar gestirnir komu, var
tekið að drepa dýr að óþörfu, fanst ht nni. Meriem var
þvi eftir heima hjá „My Dear“ eða reið uppáhalds-
hryssu, er hún átti, um slóttuna eðt. ofan að ánni.
Stundum batt hún hestinn og sveiflaði sér upp i trón
og lék sér i þeim eins og forðum daga.
Þá datt henni Kórak oft i hug, og hún lagðist á grein
og lét sig dreyma, þegar hún var orðin þreytt. Og
Kórak hvart úr huga hennar, og i stað hálfnakins
Tarmangana kom i huga hennar strigaklæddur Englend-
ingur á veiðiferð.
Meðan hana dreymdi, barst henni alt i einu úr fjarska
dauft hræðslujarm lambs. Meriem hlustaði. Ekki hefðum
við getað greint jarmið úr svo mikilli fjarlægð eða
ráðið i, hvað þáð þýddi, en Meriem skildi strax, að
hér var dýr i lifshættu og undankoma ómöguleg
undan rándýri.
Körak hafði skemt sér drjúgum við það að ræna bráð
Núma, hvenær sem færi gafst, og Meriem hafði oft
tekið þátt i þeirri skemtun. Við jarm lambsins komu
endurminning'arnar. Jafnskjótt kom löngunin til þess að
tefla lifinu á tvær hættur.
Hún fór i snatri úr reiðpilsinu; — það var ekki
þægilegt i trjágöngu. Skór og sokkar fóru sömu leið,
þvi að ber fótur rennur ekki á blautri grein eins og'
harðir skósólar. Hún hefði lika viljað fara úr stuttbux'
unum, en móðurlegar fortölur „My Dear“ höfðu sann-
fært Meriem um, að ekki væri viðeigandi að ganga
nakinn i heimi hér.
Við lendar henni hékk veiðihnifur. Byssa hennar var
i skeiðum við hnakknefið. Hún var ekki með skamm-
byssuna sina.
Lambið jarmrði. Meriem skundaði á jarmið, sem hún
heyrði nð var við vatnsból, er eitt sinn liafði verið
frægt fyrir það, að ljön sóttu það mjög. Upp á sið-