Unga Ísland - 01.09.1908, Síða 2

66
UNGA ÍSLAND.
Gíslasoii, liáskólake
(Niðurl.). -----
Við Hafnarháskóla stundaði Konráð
fyrst lögfræði, en síðan málfræði; var
hann afburðavel að sjer í latínu og
íslensku. Hann ijekk árið 1846 veit-
ingu fyrir kennaraembætti við lærða
skólann í Reykjavík, en tók aldrei
við því, en varð 1848 dócent í nor-
rænum málum við háskólann í Höfn,
og reglulegur prófessor við sama skóla
1862 og þar til hann sagði því starfi
af sjer 1886. Ivonráð hefur unnið
afarmikið og þarft verk um dagana.
Orðahókina hans (dönsk-íslensku)
þekkja allir; hann álli líka mestan
og bestan þátt í samningu orðabók-
arinnar (íslensk-ensku), sem kend er
við Cleasby. Hann var einn af stofn-
endum tímaritsins Fjölnis, sem kom
út í Höfn 1835—1847 og skrifaði margt
gott í það rit. Annars eru rit hans
um íslensk efni mjög mörg og merlc
og skyldi hver góður íslendiugur
kynna sjer þau eftir föngum, og vert
væri að lesa ítarlega æfisögu lians í
Tímariti Bókmenntafjelagsins 1891.
Eill af því, sem prýddi Konráðekki
livað minst, var trygð hans við alla
vini sína, menn og skepnur. Og svo
mikið varð lionum um, eitt sinn er
liann misti hund, sem hann átli, að
liann skrifar kunningja sínum, að nú
hafi hann mist seinasta vin sinn, að
sjer sje nú fallinn allur ketill í eld og
að síðan hafi liann ekkert getað gert.
Konráð var heiðraður á margan
hátt fyrir vísindastarfsemi sína, með-
al annars sæmdi háskólinn í Lundi
hann doktorsnafnbót. Hann dó í
Kaupmannahöfn 4. janúar 1891.
Um eitt skeið voru íslendingar af-
burða íþróttamenn. Frá blautu barns-
beini tömdu þeir sjer allskonar iþrótt-
ir, sem aukið gátu hreysti, snarræði,
liugdirfð og fimleik, og ekki kom það
ósjaldan fyrir, að þeir reyndu sig við
útlenda kappa í íþróttum, og stóðu
þeim á sporði.
Fleslar íþróttir þær, sem íslending-
ar iðkuðu, voru liinar sömu og tíðk-
uðust um önnur Norðurlönd. I3ó
voru nokkrar þeirra cilislenskar, og
þeirra á meðal var gliman.
En þegar tímar liðu, dofnaði lijer
yfir öllu íþróttalífi. Fleslar íþróttirn-
ar, sem formnenn liöfðu getið sjer
frægð fyrir, gleymdust, að undanskil-
inni glímunni. Þó stundum væri liún
litið iðkuð, voru þó oftast einhverjir
menn á landinu, sem lijeldu henni
við, svo að hún gfeymdist aldrei.
Nú seinuslu árin hefur mikið auk-
ist áhugi manna, einkurn yngri kyn-
slóðarinnar, á iþróttum, og er það
helst að þakka ungmennafjelögunum.
Sjerstaklega liafa menn veitt íslensku
glímunni meiri athj'gli en áður. Ung-
ir menn i ýmsum hjeruðum lands-
ins hafa æfl liana af kappi og verð-
laun hafa verið veitt liinum frækn-
ustu.
Eins og við má búast, liefur glím-
an Iirej'lst eigi alllítið frá því sem var
í fornöld. Ymsum brögðum er sjálf-
sagt slept og öðrum hætt við, en lík-
lega hefur hún þó aldrei komist nær
því en nú að geta heilið iist, — list,
sem vekur aðdáun allra sem á lioría.
Siðastliðið sumar sýndu nokkrir
færustu glímumenn landsins konungi
vorum og föruneyti hans íslensku
glimuna. Gerðu útlendingar hinn
besta róm að íþróttinni og kváðu
liana taka langt fram glímum þeim,