Unga Ísland - 01.08.1912, Page 4

52
UNGA ÍSLAND
freyju Söru Thorp í Madison í Ame-
ríku, dóttur senator Torp. Var hann
þá 60, en hún 20.
Aður liafði hann verið vegfarandi,
sem undi sér vel í Ameríku, en næslu
10 árin varð nú Ameríka annað heimili
haiis.
Þau hjónin komu heim til Noregs
réli fyrir »þúsund ára hátíðina« 1872.
Furðuðu sig margir á því, að Ole
Bull skyldi eigi vera þar viðstaddur,
hann, sem unnið hafði með eldmóði
að undirbúningi Haraldar-minnisuarð-
ans. En Ole Bull vildi liafa það alt
miklu stórfenglegra. Minnisvarðinn
hafði átl að vera vitalnrn i Hajurs-
/jarðarmynni á Jaðri. Og uppi á
Ijóskerinu álli að slanda Haraldur
Hárfagri með hrugðnu sverði í hægri
hendi og skjöldinn i liinni vinstri.
Þá er Ole Bull kom heini aftur lil
Noregs um vorið 1873, gátu þau hjón-
in ílutt með lillu dóttur sína Olea
inn á nýja heimilið hans á Ljósey,
sem honum þólti fegursli 'staðurinn
í heimi. Þar hafði enginn búið áð-
ur, en landnámsmaðurinn nýi breytli
öllu i inndælan aldingarð — milli
hóla og hæða i hlífð og lilé af stór-
vöxnuin skógi. Fagurt og frítt blasli
lnísið hans við manni öðru inegin
við sundið á milli Ljóseyjar og Ljós-
eyjarklausturs. Það var með serk-
neskri gerð og sniði. Innanhúss var
alt ómálað, að eins hreinn trélitur-
inn á öllum hlutum. Hljómleikasal-
urinn átti engan sinn líka.
Hér hafði hann þá loksins eignasl
heimili eftir sínu skapi. Næstu árin
hafði liann alt af einhverjar umbæt-
ur fyrir stafni í eynni sinni. Hann
gróf skurði, gróðurselti tré, gerði vegi
og einstigu, sem hann markaði fyrir
sjálfur, með fram sjónum og upp eftir
hökkum og brekkum, þar sem vötn-
in tvö liggja fyrir neðan einsogdjúp
og dökk augu.
Hér gat hann hvílt sig og nolið
vorsins í Noregi.
Um haustið spilaði liann í Krist-
janíu til ágóða fyrir minnisvarða
Lcijs Eirikssonar heppna, er fyrstur
manna fann Ameríku. En fyrst þá,
er Ole Bull hafði hvílt 7 ár i norskri
mold, var minnisvarðinn afhjúpaður
í Boston í Ameríku.
Árið 1874 spilaði hann á ílaliu.
Vóru nú liðin 40 ár siðan hann hafði
þar verið. Koma hans þangað var
gömlum vinum lians eins og æfintýri
frá æskudögum. En gal hann nú
sigrað æskulýðinn? Hann spilaði fyrir
5000 áheyrendum í Florenz, og í það
sinni spilaði hann um heiður sinn.
Eftir á skrifaði hann i bréfi: »Fiðlan
inín varð sér ekki lil skammar. Al-
drei fyr hafa hljómar hennar bérg-
málað svo mjög i sjálfum mér. Eg
er þakklátur af því, að eg hrást ekki
vonum gamalla vina minna«. — —
Þar var honum færð gullkóróua að
gjöf, og áheyrendaskarinn var svo frá
sér af hrifni, að lófataki og fagnað-
arópi ællaði aldrei að linna. —
För lians uin Noreg var eins og
fegursla æfintýri fyrir þjóðina og hann
sjálfan. Svo fór hann spilandi um
Sviþjóð, Daninörku og Þýskaland, en
hinn 5. febrúar 1876 spilaði hann
»Selförina« á loppi Iíeops-pýramidans
suður á Egyptalandi. — Þá var Ole
Bull 66 ára.
Á heimleiðinni héll hann hljómleik
í Hamborg, og kom þá glögglega i
Ijós, hvílíka hylli hann hlaut liver-
vetna. Áheyrendur heilsuðu honum
með ofsalegu lófataki, er hann sleig
fram á leiksviðið brosandi og róleg-
ur ineð fult traust á sjálfum sér og
setli sig í stellingar fyrir framan hljóm-
leikaílokkinn. Hann spilaði svo hjarl-
næmt og af hreinni list, að liðlan
liljómaði eins og heilt kerfi liljóðfæra.