Unga Ísland - 01.07.1918, Blaðsíða 3

ÍÍNGA ÍSLANÖ
5i
kvæmdum. Gleymum ekki að þakka
Guði að ísland er betur statt en flest
önnur lönd í Evrópu. Gleymið ekki
að ísland á einnig í ófriði, og er
meiri þörf á vöskum drengjum og
stúlkum en nokkru öðru landi, styrj-
öldin er svo hörð; liún hefir nú stað-
ið meir en þúsund ár og ekki hafa
óvinirnir, hafís, hríðarbyljir og brot-
sjóir látið á sjá, því hefir aukist ás-
megin, dáð og vitsmunir, til að sjá
við áföllum náttúruaflanna.
Þó að þið hafið ekki tækifæri til
að úthella blóði ykkar fyrir ísland,
þá getið þið lagt fram fé til að hjálpa
landinu við ýms stórvirki sem það
er að reyna að koma á, ef þið eruð
ekki fær um það, þá getið þið gefið
því svitadropana ykkar. Sparið ekki
íslandi hjálp j'kkar, eða hve nær var
meiri þörf en nú, eða hver mundi
borga betur en ísland. Er það ekki
þúsund ára eldraun, sem hefir gefið
þjóðinni þolið óbilandi og aðrar
vöggugjafir, sem ekki verða keyptar
fyrir allar miljónir heimsins.
(Frh.).
Gullhárin þrjú.
(Serbneskt æfmtýri).
(Niðurl.).
Þá afhenti gamla konan sifjabarni
sínu gullhárin þrjú. »Láttu mig svo
kveðja þig, barnið mitt«, mælti hún.
»Nú sjáumst við aldrei framar, því
að héðan af muntu ekki þurfa á
hjálpsemi minni að halda. Lifðu svo
vel og gæfan fylgi þér«.
Flóðrekkur þakkaði fyrir sig og
hélt á burt frá hinni Ijómandi gull-
höll. Hann kom við í landinu þar
sem neyslulindin var og sagði orsök-
ina til þornunarinnar.
Það var grafið, froskurinn fanst og
vatnið tók aftur að spretta upp, eins
og áður. Kongurinn varð frá sér num-
inn og gaf Flóðrekk tólf svanhvíta
liesta og svo mikið af gulli, er þeir
gátu staðið undir.
í hinu landinu sagði Flóðrekkur
fyrir um hvernig drepa skyldi högg-
orminn og bera að trénu og sem það
vart gert, stóð það alþakið hvítum
blómum.
Konungurinn var sem heillaður og
gaf honum tólf dökkbrúna hesta klylj-
aða silfri og gimsteinum.
Því næst kom f'lóðrekkur til ferju-
mannsins við svarta vatnið. Þann
lét hann fyrst ílytja sig og hesta sína
og íjársjóðu yfir vatnið, síðan sagði
hann honum livað maðurinn sem alt
vissi og sá hefði um mælt. Ferju-
maður þakkaði honum fyrir og hlakk-
aði nú til að þurfa ekki annað en
lleygja árunum i hendur þess næsta
vegfaranda. er hann flytti yfir liið
skuggalega vatn.
»Sá skal ekki komast undan, sá
skal elcki komast undan«, tautaði
hann með sjálfum sér um leið og
hann tók að litast um eftir fórnar-
lambinu.
Hann vissi ekki hver það mundi
verða, en sólin vissi það og ef til vill
munum við komast að því líka.
— — — Kongurinn, tengdafaðir
Fióðrekks ætlaði varla að trúa sín-
um eigin augum, er hann sá hann
kominn aftur og það ekki einungis
með gullliárin, heldur og með óhemju
fjársjóði.
Kongsdóttirin grét enn, en nú sner-
ist liarmavein liennar í gleðitár, og
hún mælti; »Segðu mér nú, vinur
minn, hvernig þú gatst komist yfir
þessi auðæfi«.
»Vina mín«, ansaði hann, »alt þetla,
liestarnir hvítu og brúnu, gullið,
silfrið og gimsleinarnir eru gjafir, er