Unga Ísland - 01.01.1920, Síða 4

2
UNGA ÍSLAND
Otrúleg1 £3ga.
Carl Ewhjd.
Saga sú, sera þið fáið nú að heyra,
er ákaflega ótrúleg. þrátt fyrir það
getur hún verið alveg dagsönn. Eg
kann svo margar sögur, sem eru
mjög ótrúlegar, en þó alveg sannar.
Sagan er lika heldur ógeðfeld.
En þrátt fyrir það getur hún verið
skemtileg, því það eru til margar
ógeðfeldar sögur, sem eru ákaflega
skemtilegar.
Sagan hefst ósköp rólega á fögrum
og hlýjum sumardegi, og það meira
að segja á sunnudagsmorgni klukkan
hálf níu.
f*að stóð kona í dyrunum, sem
sneru út að götunni og var að tala
við drenginn sinn, sem stóð á dyra-
þrepunum með körfu í hendinni.
»Flýltu þér nú til matjurtasalans«,
sagði móðirin, »mundu að það er
sunnudagur, og að hann Iokar klukk-
an níu. Fað er miði í körfunni og á
hann er skrifað það sem þú átt að
fá. Þú getur farið gegnum garðinn
smiðsins, til þess þú verðir fljótari«.
Drengurinn lagði af stað inn í garð
smiðsins.
Þetta var allra snotrasti drengur,
en það leit helzt út fyrir að hann
væri syfjaður. Og það var lika dálítið
til í því; hann var syfjaðnr. Hann
hafði farið seint að hátta kvöldið
áður, af því hann hafði verið í skóg-
arför, og svo ekki fengið að sofa út
um morguninn. í*að var líka augljóst
af fötunum hans. Þau fóru fremur
illa á honum, en móðir hans hafði
ekki haft tíma til þess að laga þau,
af því það var sunnudagur og mat-
jurtasalinn lokaði klukkan níu.
Þegar drengurinn kom inn i garð
smiðsins, kom hann auga á ljómandi
fallegt stjúpmóðurblóm inni á miðj-
um grasbalanum.
Hann gekk þangað og sleit það
upp. Svo lagðist hann á hnén og fór
að skoða grösin í kring. Hann ætl-
aði að reyna að ná í fiðrildi sem
flaug fram hjá honum, en hvernig
sem það hefir nú atvikast, þá datt
hann á rassinn, og innan stundar lá
hann á uppíloft á dúnmjúku grasinu
og horfði upp í skýin.
Það leið ekki á löngu áður en hann
var steinsofnaður. Karfan stóð við
hlið honum. Sólin skein og klukkan
á kirkjuturninum sló níu. Matjurta-
salinn lét hlerana fyrir búðarglugg-
ana og tvílæsti hurðinni. En móðir
drengsins sat heima og beið.
Þetta er nú þegar orðið talsvert
óefnilegt, en það verður enn þá verra.
Þar sem drengurinn lá nú og svaf,
kom stóreflis fluga og settist á nefið
á honum. Hann fór að fitja upp á
það, en flugan hreyfði sig ekki.
»Eg veit eiginlega ekki, hvað það
á að þýða að Hggja hér«, sagði nefið,
»þetta er aumi staðurinn«.
»Það vorum við sem duttum nið-
ur«, sögðu augnalokin, — »og þvf er
nú alt svona«. Þegar augnalokin
höfðu sagt þetta, færðist ákaflegt fjör
í allan drenginn.
En það var ekkert líkt því sem
drengur lætur í vöku né svefni.
Nei, það var eins og hver líkams-
hluti hlægi fyrir sig. Fæturnir hlógu,
hendurnar hlógu, tennurnar glottu,
nefið flissaði, hjartað hoppaði af kæti,
eyrun hlógu og maginn skríkti. Það
var í fáum orðum sagt, ekki nokkur
hlutur af öllum drengnum, sem ekki
hló að augnalokunum, og hvað þau
gátu verið montin.
»Guð hjálpi okkur«, sögðu fæturn-
ar, þegar þeir voru búnir að ná sér
eftir hláturskastið, »að nokkur skuli
geta ímyndað sér þvílíkt og annað