Unga Ísland - 01.05.1922, Síða 6

38
UNGA ÍSLAND
honum mjólk með, En hann drakk svo
mikið af henni, að til vandræða horfði.
Kom fólkinu loks saman um að gefa
honum frelsi, láta hann út i sjó, svo
að haun gæti fiskað handa sjer sjálfur.
Selurinn var mjög ungur og báru menn
hann fram i bát og reru langt út á sjó
og köstuðu honum þar útbyrðis. En
það var ekki eins auðvelt og þeir hjeldu
að losna við fósturbarnið. Kópsi synti
á eftir bálnum og bar sig svo aumk-
unarlega að mönnunum í bátnum gekk
það til hjarta, flýttu þeir sjer að inn-
byrða hann. Var farið heim með hann
aftur og lifði hann þar vel og lengi.
Til er önnur saga lík þessari. Segir
hún frá sel, sem eigendurnir reyndu að
losna við en gátu ekki. Hann rataði
alt af heim hvert sem farið var með
hann. Einu sinni skreið hann inn um
opinn glugga og fór svo rakleitt þang-
að, sem eldur brann á aini, þar lagð-
ist hann niður og vermdi sig.
Mörgum mun finnast það trúlegt, að
selurinn verði taminn, svo viturt og
fallegt dýr sem hann er. Hitt mundi
þykja ótrúlegra að krókódíllinn gengi í
þjónustu mannsins. Hann er eins og
kunnugt er eitt af allra hræðilegustu
dýrum jarðarinnar. Jafnvel þetta voða-
dýr verður tamið, eins og eftirfarandi
saga sýnir.
Krókódíllinn sem hjer segir frá, náð-
ist mjög ungur, og áður en villieðli
hans fór að koma i Ijós. Eigandinn gaf
honum og hirti að öllu leyti um hann
sjálfur. Hændist dýrið að honum og
þótti snemma mjög vænt um hann. Svo
vel tamdist það, að það fylgdi honum
eins og hundur innan um húsið og
brölti upp og ofan stiga á eftir honum.
Það var einkennilegt við þetta skrítna
húsdýr, að það valdi sjer költinn að
vini. Kisa tók ástum þess hið besta.
Pegar kisa lá við eldinn og mókti, þá
kom krókódillinn og lagði höfuðið of-
an á bak hennar og sofnaði í þeim
stellingum.
Það lá jafnan vel á krókódílnum,
þegar kisa var einhversstaðar nærri, en
eirðarlaus varð hann, ef hann misti
sjónar á henni.
Honum var gefið hrátt kjöt og stund-
um mjólk, hann var mjög sólginn í
hana. Undir nóltina skreið hann ofan
i kassa sem var fyltur með ull, þar
hreiðraði hann sig. Eina nóttina kom
harðafrost, og litli gesturinn gleymdist.
Um morguninn fanst hann dauður.
Hann hafði frosið í hel. Hann var sonur
sóllandanna, og því varð honum um
megn að þola loftslagið.
Sl
Smali.
»Ekki verður þessi mjög ljótur«, sagði
jeg við mömmu, og hljóp til hennar
með hvolp, sem Tófa gamla hafði eign-
ast fyrir nokkrum dögum. Skrokkurinn
var mógrár og stirndi á harin, en ofur-
lítil hvít stjarna i enninu. Augun blá
og fögur. »Hann má til að fá að lifa«,
sagði jeg við mömmu; og þegar hún
sá hversu mikið áhugamál mér var það,
lofaði hún því að honum skyldi ekki
verða lógað. F*að var lika efnt. — Hann
óx og varð stór hundur, honum var
gefið nafn og kallaður Smali.
FJjótt fór að beia á ýmsum undar-
Iegum eiginleikum hjá Smala. Einkum
virtist hann hneigður fyrir að verja
ýmsa hluti, — sem fullorðna fólkið lagði