Unga Ísland - 01.03.1935, Blaðsíða 5

UNGA ÍSLAND
31
Landið sem beið.
Eftir Sigurð Einarsson
III.
Svona liðu árin. Landið hlaut aldrei
þann fögnuð, sem það hafði dreymt um
við tilkomu mannanna. Það gerði sér
ýmislegt í hugarlund um það leyti, sem
menn tóku nýju trúna, sem átti að gera
menn friðsamari. »Hver veit, nema svo
kunni að fara, að þá farí þeir loksins að
hjálpa mér«, hugsaði landið. En þetta
reyndust hin mestu vonbrigði. Nýja kirkj-
an, sém kom í stað ásatrúarinnar, hafði
ekki minnsta huga á því að bæta land-
ið. En hún hafði mesta yndi af því að
eignast það, safna auði með því að sölsa
undir sig sem flestar jarðir, en ekki með
því að gera þær betri og byggilegri. Og
smám saman sá landið, að kirkjan var
enginn vinur þess. Hún var öllu fremur
óvinur. Hún kenndi mönnum ekkert, sem
til þess þurfti að gera landið að besta
landi í heimi. Hún dró dug úr öðrum,
með því að leggja á þá svo þungar
kvaðir, að þeir gátu ekki risið undir.
En landið er þolinmótt. Það getur
beðið öldum saman eftir framtakssömum
mönnum. Og landið beið. Skógarnir eydd-
ust, eldgos eyddu fögur héruð, ár brutu
niður fagra velli og engjar. Túngarðarn-
ir hrundu og stóru túnin á gömlu höfð-
ingjabæjunum gengu saman. Fólkið varð
fátækt, huglítið og úrræðalaust. Það fór
að missa trúna á landinu, af því að það
var orðið svo lélegt. En nú vitið þið, af
hverju það var orðið svo lélegt. Enginn
hafði haft vit eða dugnað til þess að
hjálpa því til að verða gott land í öll
þessi ár. Og mikilmenni þjóðarinnar, sem
svo eru stundum kölluð, skildu aldrei
neitt í því, hvernig á þessu stóð. Þeir
héldu, að eymd fólksins stafaði af því,
að það væri óhlýðið guði og kónginum,
og prentuðu handa því guðsorðabækur
og biblíukjarna. En það hjálpaði ekk-
ert. Það var af því, að fólkið var ekki
óvinir guðs, heldur óvinir landsins, sem
það átti að elska og bæta.
Nú líður og bíður. Landið var í raun
og veru orðið alveg kærulaust. Því stóð
á sama um mennina, þetta voru svodd-
an dauðans bjálfar og aumingjar, og þar
á ofan farnir að lasta landið.
En svo var það einn góðan veðurdag
árið 1711, að óvenjulega vel lá á land-
inu. Það vissi ekkert, af hverju það var.
En það gat ekki að sér gert, það lá bara
svona óvenjulega vel á því. Það skyggnd-
ist um allar byggðir sínar og dali og
strendur til þess að átta sig á, af hverju
þetta gæti stafað. En það fann ekkert
merkilegt, nema þá helst það, að hjá
prestinum í Kelduhverfi í Norður-Þing-
eyjarsýslu, séra Magnúsi Einarssyni,
hafði fæðst drengsnáði. Og einhvernveg-
inn fannst landinu, að því mundi stafa
eitthvað óvenjulega gott af þessum
dreng. Drengurinn var skírður og nefnd-
ur Skúli.
Skúli litli var langt frá því að vera
það, sem kallað er gott barn, og alveg
ólíkur drengjunum, sem sagt er frá í
æfintýrum, að hafi verið afskaplega góð-
ir og orðið stórríkir á endanum fyrir
bragðið. Skúli litli var ákaflega óþægur
og uppivöðslumikill, og það svo mjög,
að faðir hans treystist ekki til að hafa
hann heima. Hann var ógegninn og þrár
og svaraði fullum hálsi. Honum var sagt,
að hann yrði að fara til afa síns, þegar
hann var tíu ára, og foreldrar hans
bjuggust við, að honum þætti mjög sárt
að fara að heiman frá pabba og mömmu,
eins og stendur i sögunum um góðu