Unga Ísland - 01.03.1935, Qupperneq 7

UNGA ÍSLAND
33
r
i
Pétur litli og úrið
Eftir L. Pantelejew.
(Þýtt ettir dönsku og sænsku utg.).
iriðT^
Framh.
Um kvöldið var fundur í skólanum.
Þar átti að kjósa umsjónarmann fyrir
skólann, Áður en kosningin fór fram,
'byrjaði Mironof að halda ræðu fyrir minni
Péturs. „Hann er rétti maðurinn“ hrópaði
hann. „Þið munið hversu vel honum
fór verkstjórnin úr hendi, þegar við
vorum að koma eldiviðnum fyrir inni í
kjallaranum“.
Afleiðingin af þessu var sú, að Pétur
var kosinn í einu hljóði. Hann var nú
eiginlega ekki við þessu búinn. — Vissi
ekki hvort honum líkaði betur eða ver,
en fyrst þeir endilega vildu þetta, varð
svo að vera.
Pétri var nú fenginn lykill að skáp.
Honum var fenginn minnisbók í vasann
og við hana hékk blýantur á snúru, og
þar að auki fékk hann hvítan slopp. í
honum átti hann að vera, þegar hann
átti að afhenta félögum sínum sápuna
og eldiviðinn.
Brátt fékk Pétur nóg að gera. Nýi
starfinn átti í rauninni vel við hann.
Hann gerði alla hluti eftir bestu sam-
visku.
Honum bar að sjá um upphitun
hússins. „Blessaðir drengir verið ekki
sparir á spýturnar“, sagði hann, og
aldrei fyr hafði verið eins vel kynt í
Klara Zetkin barnahælinu.
Enn var Pétur í 2. bekk, og ekki meira
en rétt staut læs.
Pétur langaði mjög mikið til að kom-
ast upp í G bekk. Þar vissi hann að
drengirnir lærðu ýmislegt, sem hann
langaði til að læra. í þessum bekk var
Miranof.
Dag nokkurn sagði hann:
„Heyrðu Miranof, ég vil fara upp í
þinn bekk, ég hefi nú sjálfur reynt að
lesa ofurlítið í ykkar námsgreinum.
Vilt þú ekki hjálpa mér, svo að ég verði
fluttur upp í bekkinn".
Miranof tók þessu vel, og þeir unnu
nú kappsamlega að þessu marki, og um
áramót var Pétur fluttur í bekk félaga
síns. Þar var hann með jafnöldrum
sínum og þar naut hann sín betur.
Dag nokkurn, er drengirnir i bekknum
voru í gönguför, mættu þeir Kudejar
Hann var illa til reika, kaldur og ræfils-
legur og gat naumast staðið á fótunum.
Drengirnir þustu að karlinum og snjó-
kúlurnar dundu yfir hann. Pétur gekk
til hliðar, faldi sig á bak við tré. Hann
vildi ógjarnan láta Kudejar sjá sig. En
nú var honum líka nóg boðið. Þetta gat
hann ekki þolað. Hann hentist fram úr
fylgsni sínu og hrópaði:
„Hættið þessu. Látið þið aumingjann
í friði“.
Drengirnir hættu, en Kudejar, sem
þegar í stað þekkti Pétur, hrópaði til
hans byrstri röddu:
»Nú, svo það ert þú þorparinn þinn,
þú sem tókst úrið mitt. Skammastu þín
ekki fyrir að hafa stolið úri af fátækum
manni, þegar hann gat enga björg sér veitt.
Pétur var hvumsa. Hann gekk lengi
þegjandi og niðurlútur. í raun og veru
var þetta satt, hann hafði tekið úrið af
fátækum drykkjuræfli.
En hversvegna sveið honum það nú?
Því gat hann einhvernveginn alls ekki
gert sér grein fyrir.
Framh,