Unga Ísland - 01.03.1935, Síða 8

34
UNGA ISLANI)
Perlufesti
drottningarinnar.
Niðurlag.
Svo bar það við í konungsgarði, að
ungu drottningunni fæddist sveinbarn. Það
vakti mikínn fögnuð meðal allra lands-
manna. Og enn leið eitt ár. — En þá
var líka gleðin úti.
Dauði og hörmungar steðjuðu að lands-
mönnum. Fjölda fátækra og snauðra
manna bar að hallargarði.
Konunginum var mjög ant um að veita
hinu snauða fólki einhverja úrlausn. Sér-
staklega tók hirðfólkið eftir því, að hinn
ungi konungur og móðir hans sýndu
mikla hluttekningu, og oft sáust þau
fella tár. — En unga drottningin grét
ekki, og það kom jafnvel fyrir að drottn-
ingin hló tryllingslegum hlátri, að hinni
sárustu eymd. — En enginn gat samt
skilið þær tilfinningar, sem unga drottn-
ingin bar í brjósti. Fólkið fór að tala illa
um hana. Það sagði að hún væri tilfinn-
ingalaus norn, og smám saman barst
þessi orðrómur til eyrna konungs.
Hann varð mjög óttasleginn yfir þeim
helkulda, sem virtist hafa gagntekið hug
konu sinnar.
Eftir nokkurn tíma, varð konungur
sjálfur fyrir þeirri sorg að missa móður
sína. — Hann varð svo gagntekinn af
sorg út af móðurmissinum, að hann
gat naumast horfið úr herberginu, þar
sem lík móður hans stóð uppi.
En unga drottningin fekkst ekki til
að líta þangað inn. Hún vissi sem var,
að hún mundi ekki geta grátið, og sorg
hennar mundi brjótast út í hamstola
hlátri.
Að síðustu varð hún þó að fara þang-
að inn, kvöldið áður en átti að jarðsetja
gömlu konuna. En þegar Stella gekk
fram að kistunni horfði konungurinn á
hana rannsakandi augnaráði,' þar sem
hún stóð með stirnað, fölt andlit, og
feldi ekki tár.
»Sorg mín og þegna minna virðist
ekki koma þér við«, sagði hann.
Þá fekk sorgin og angistin fyrst fullt
vald yfir hinni ógæfusömu drottningu,
og tilfinningar hennar brutust út í vilt-
um tröllslegum hlátri.
»Burt!« hrópaði konungurinn, »ég þoli
ekki að sjá þig framar«.
Stella hlýddi manni sínum. Hún hent-
ist upp í herbergið sitt, gekk þar ör-
vingluð fram og til baka og sleit af öll-
um kröftum í hálsbandið sitt fagra, sem
hún hafði keypt svo dýru verði.
Þannig leið lángur tími, að konung-
urinn þoldi ekki að sjá drottninguna.
Hún Ieið meira en nokkurn gat grunað,
en bar þó harm sinn í hljóði.
Að lokum tók konungurinn ungu drottn-
inguna í sátt á ný.
Þá kom það fyrir í konungsgarði, að
litli prinsinn veiktist hættulega, og lækn-
ar urðu mjög hræddir um líf hans.
Eitt kvöld, er foreldrar hans sátu hjá
honum, þekkti hann þau ekki og svar-
aði þeim ekki er þau töluðu til hans.
»Guð hjálpi okkur«, sagði faðir hans,
»ég held að hann sé að deyja«.
Þá gleymdi Stella að dylja tilfinning-
ar sinar, en hló hinum sama óeðlilega
hlátri, sem fyr.
Konungurinn þ'aut á fætur, nú var hann
viss um að drottningin væri haldin illum
anda.
»Út héðan«, sagði hann. Hann skip-
aði vörðunum að færa Stellu burt úr
höllinni, og skipaði varðmönnunum að
deyða hana, ef hún vogaði sér að láta
sjá sig framar í nánd við höllina.