Foringinn - 01.11.1964, Blaðsíða 4

Góðverkanna götótt flík
Erfiðleikar Bólu-Hjálmars byrjuðu snemma, eins og sjá má af kvæði
hans um hans fyrstu ferð:
Lét mig hanga Hallands-Manga
herðadrangann viður sinn.
Fold réð banga fiegðan langa
fram á stranga húsganginn.
Og allt sitt líf átti hann við erfiðleika að etja, suma sjálfskaparvíti og
aðra af öðrum toga spunna. En Bólu-Hjálmar, þessi hrjúfa og skap-
stóra persóna, var þó undir niðri mjög tilfinninganæmur og oft glöggur
á eigin ágalla, eins og glöggt kemur fram í hinu þekkta kvæði hans,
Sálarskipið. En allt til síðustu stundar, er honum var „orðið stirt um
stef og stílvopn laust í höndum" sveipaði hann um sig skikkju harð-
neskjunnar og notaði ,^stílvopnið“ til að ýta frá sér og endurgjalda það,
sem honum fannst að gert hefði verið á hlut sinn.
En þó kom fyrir að viðkvæmnin náði yfirhöndinni, eins og sjá má í
eftirfarandi vísu:
Víða til bess vott ég fann,
þótt venjist tíðar hinu,
að guð á margan gimstein þann,
sem glóir í mannsorpinu.
Gimsteinar eru fágætir, sem aðrir eðalsteinar, en þó að lýsingar
Bólu-Hjálmars séu oft öfgakenndar, þá hitta þær yfirleitt í mark. En
það er einmitt aðalmarkmið skátahreyfingarinnar að reyna að slípa og
fága efniviðinn, sem unnið er úr, þannig að hann geisli sem „eðal-
steinar".
En okkur skátaforingjum er ef til vill hollt að íhuga, hvort við höfum
ætíð í huga þann rauða þráð, sem á að vera ívafið í öllu okkar starfi,
þ.e.a.s. hjálpsemina og viljarm til að hjálpa til í smáu og stóru, eftir
því sem við höfum aðstöðu til.
Nálega hvar sem gripið er niður í eitthvað, sem Baden Powell hefur
skrifað, þá minnir hann okkur á, hvaða kröfur hann gerir til skátanna
í þessum efnum, og í síðasta bréfi hans kemur greinilega fram, hver
launin verða, ef kröfurnar eru uppfylltar: „En hina raunverulegu
4 FORINGINN