Gandreiðin - 04.02.1925, Síða 3

GANDREIÐIN
3
ust, ekki um konur sínar, því binum
,eilífa fögnuði sló niður í hjörtu þeirra.
Pví nú þóttust þeir komnir í heldri
manna tölu.
Gullrassar lofuðu gulli og grænum
skógum.
Maður var fenginn, konungborinn
sem réði ríkjum, V. konungur I. af Mar-
tini Rossi og Tarragona.
Var hann sóttur á stærsta herskipi
rikisins í borg sína Spaniola.
Á þvi skipi voru einungis skjald-
meyjar.
Konungurinn var »kalífasinni«.
Hans hátign, V. I„ átti að hafa þann
starfa á hendi að taka á móti andans
ætum Gullrassa og koma þvi i »Skjald-
argullið« handa fólkinu til aflesturs.
Að visu þótti það ekki konungleg vinna,
en riki hans var tekjusnautt, votviðra-
samt og oft tómahljóð i rikiskas'sanum.
Þá urðu þeir »Heródes og Pílatus
vinir«.
Þá fengu menn út úr búðum fyrir
góð loforð og eilifa krit.
»Já, þvilík árgæzka«, sögðu þeir ný-
kristnu.
En þegar leið fram á sumarið, sáu
menn teikn nokkur; það þótti illur
fyrirboði.
Spádómur þessi rættist.
Einn góðan veðurdag fréttist það um
bæinn, að Skjaldargull hefði sálast.
Fánar voru dregnir í hálfa stöng, en
þeir, sem höfðu klúta við hendina snýttu
sér, en aðrir tóku í nefið og voru á
mönnum auðsæ sorgarmerki.
Læknar bæjarins fóru á stúfana og
rannsökuðu hræið. Menn biðu með eft-
irvæntingu eftir dauðaorsökinni, en al-
menningur fékk ekki neitt að vita um
það. Loks haföi einhver Gróa á Leiti
heyrt það hjá grannkonu sinni, og þar
með var gátan ráðin. Uppstoppelsi hafði
verið dauðameinið, menn sátn hljóðir
og aumkvuðu hinn framliðna, þvi hann
hafði ekki skriftað fyrir burtförina.
»Skildi sá gamli ekki heimta sitt?«
Jarðarförin fór fram með mikilli við-
höfn. Lærður maður með lítið hár á
sjaccet með veizlukostinn i rassvösun-
um hélt líkræðuna og þótti vel takast.
Líkræðuna þekkjum við ekki.
Syrgjandi.
CjrlettTLll*.
Þurfi einhver að tala við ritstjórann
í síma þá er hann beðinn að hringja
vel i hægra eyrað, því hann heyrir mjög
illa með þvi vinstra.
O
Vitfirringamót hvað eiga að halda
innan skams. Nánar auglýst síðar.
O
Vegabréf geta þeir einir fengið hjá
»Gandreiðinni«, sem vilja láta svo lítið
að heimsækja ritstjórann.
Ég er oftast við þegar ég er heima.
Vegabréfið kostar það, sem ritstjórinn
ákveður. Dagprisar eru mér ógeðfeldir.
O
Sauðaklukkur eða bjöllur kvað nú
vera i ráði, að hengja á alla gamla og
nýja krossbera, er það gert til þess, aö
fólkið geti greint þá frá öðrum þó í
talsverðri fjarlægð sé. Eyrað skynjar oft
það, sem augað ekki sér.
O
Gunna: Veistu af hverju hann Jón
Stóritollur tollaði kassana og svoleiðis
alt?
Stína: Nei.
Gunna: f*að er af þvi hann nær ekki
sjálfur svo hátt á neinum kvenmanni
að hann geti kyst.
O