Skátinn - 01.07.1931, Blaðsíða 2

2
S K Á TI N N
það er í tvennu lagi, veróur aó festa bví
saman fyrst).
2. Fyrsta hornhæl er fest (í hornió á tjald-
inu sjálfu).
3. Því næst er vegurinn strektur, fra 1.
hæl og 2. hæll settur í hitt hornið.
4. Dyrnar eru reimaóar saman.
5. Síóan eru gaflarnir strektir í beina línu
frá hælunum, sem þegar eru settir í, og
á milli þeirra (3. og 4. hæls) er hliöin
strengd. — Á þennan hátt fær tjaldió
rétthirnda lögun. En þess ber aó gæta,
aó strengja ekki um of þann gafl, sem
dyraopió er á, svo aó dyrnar geti fallió
vel saman, jafnt reimaðar, sem óreim-
aðar.
6. Stengurnar eru settar í og reistar.
7. Gaflstögin eru fest og strengd.
8. Hælar þeir, sem eftir eru, eru settir í og
nú fyrst eru homstögin og hliðarstögin
strengd.
9. Síóan er gefió eftir og hert á stögum eft-
ir því sem þörf krefur. Hornstögin veróa
altaf að vera nokkuó strengd, en aftur
á móti er alls ekki nauósynlegt aó hafa
hlióarstögin mjög mikió strengd, það get-
ur oft og tíóum verió mjög vai’hugavert.
Gaflstögin veróa altaf aó vera vel
strengd, svo að ekki komi slaki eða laut
í mæni tjalsins.
Paktjöld með mæniás og topptjöld.
Vió þau er alveg sama aóferóin og hin
fyrri, en vió Mukkutjald«. verður fyrst að
afmarka hring á jöróina í sömu stærð og
hring tjaldsins (grunnhringinn), þess vegna
er nauósynlegt aó vita nákvæmlega stærð
tjaldsins. Fr’n.
Knattspyrna.
Knattspyrna er æfagömul íþrótt, og má
best marka af því, hve gömul hún er, að
hún hefir fólginn í sjer einhvern þann kraft
eða aódráttarafl, er heldur iókendum henn-
er föstum. Oftastnær er það svo, aó þeir,
sem byrja ungir aó ióka knattspyrnu, halda
því áfram svo lengi, sem þeim er mögulegt,
oft alt til elli ára. Þótt ýmsir verði aó hætta
aó ióka knattspyrnu, fyr en þeir óska, þá
halda þeir trygó við íþrótt sína alla æfi,
og gleyma aldrei aó þakka knattspyrnunni
þær ánægjustundir, er hún veitti þeim. Þeir
gleyma heldur aldrei að þakka henni þann
andlega og líkamlega þroska, er þeir hlutu
af hennar völdum.
Þaó er með knattspyrnuna eins og allar
aðrar íþróttir, aó hún hefir í sjer fólgna
mikla fegurð og þroskagildi, ef hún er leik-
in vel, eftir settum reglum. En oft vill það,
því mióur, fara svo, aó í knattspyrnu gætir
meira ofurkapps en leikni. Ber oft mikiö á
því í hópi ungra drengja, er leika með fót-
knött. Þar virðist oft yfirboróió vera óþarfa
hávaói og læti, í staó þeirrar fegurðar, er
kemur yfir leikinn, þegar hver einstakur
drengur leggur meiri áherslu á að ná sem
fegurstu formi og sem mestri fimi í leik
sinn.
Mjer kom til hugar, hvort hjer mundi
ekki starfssvió fyrir skáta. Hvort skátafje-
lög gætu ekki myndað knattspyrnuflookka
innan sinna vjebanda, og æft drengina svo,
undir eftirliti einhvers æfðs knattspyrnu-
manns, sem gæti kent þeim að leika rjett
og drengilega. Þessir flokkar gætu svo kopt
innbyrðis og einnig vió jafnaldra sína, som
ekki eru enn komnir í skátafjelög. En þá
yróu auóvitað knattspyrnuflokkar skáta, aó
vera fyrirmynd annara í góóum og drengi-
legum leik og góðri framkomu á leikvangi.
Þaó hefur þegar komió til orða aó stofnað-
ur verði slíkur flokkur innan skátafjelags-
ins »Ernir«, og væri því æskilegt aó Vær-
ingjar sæju sjer fært að gera slíkt hió sama.
Þá mundu hin fjelögin út á landi koma á
eftir. Þaó væri ánægjulegt að sjá þessa flokka
keppa — keppa um þaó, hverjir ljeku bet-