Þjóðvörn - 21.10.1946, Side 6

6
ÞJÓÐVÖRN
Mánudagur 21. október 1946.
Mépavogur
Hrer reihnaði shahht?
MegRit tilkyimi þdtÉökii
sína til efnhverra eftir-
naannas
Bolla Thoroddsens, bæjarverkfræðings,
Hákonar Bjarnasonar, skógrækiarsijóra,
Bergs Jónssonar, sakadómara,
Malbjargar Sigurðardéttur, LeiIsgöSu 3.
Dz. Jéns Jóhannssonar, háskélakennam,
^igriðar Eiríksdóttur, hjúkrunarkonu.
Sigurbjörns Einarssonar, dðsenís,
Friðriks A. Brekkans, ri&höinndar,
Pálma Hannessonar, sektors,
Oagnúsar Finnbogasonar, méiífflfiask.k©iinara
Ötal stört
bléa tíéél—
reglnimai*
Nú eru Goodtemplarastúk
urnar í landinu að hefja starf-
semi sína. Hve margir af lands-
mönnum vilja leggja þeim lið?
Eg undirrituð er ein af þeim,
ég vil leggja minn skerf til að
hægt verCi að draga úr því ó-
fremdarástandi, sem nú ríkir í
áfengismálum landsmanna.
í dag, þegar ég skrifa þess-
ar línur ,drýpur sorg í hjarta
hvers cinasta Islendings, cem
með heilbrigðum skilningi lítur
yfir síðustu dagana.
Hallað réttw
p ~a •
nmli
1 frásögn Morgunblaðsins af
fundinum við Barnaskólann þ.
4. okt. sl. var það hermt eftir
Hákoni Bjarnasyni, að Þjóð-
varnarmenn rnundu stðar finna
þá í f jöru, sern greiddu' atkv.
því að ræðumaour vék ekki þjóðarinnar.
einu orði í þessa átt.
Hákon gat þess, að þeir, sem
kynnii að stofna til óspekta,
myndu sennilega vera úr hópi
samningsmanna til þess að
Þeir menn, sem létu lands-
réttindi af hendi, þeir eru ekki
að hugsa um æsku þessa lands.
Mér fannst nógu langur her-
námstíminn, sem liðinn var frá
því erlent herlið steig hér fyrst
á land. Við höfum of lengi þurft
að horfa á það daglega, að ung-
lingsstúlkum þjóðarinnar sé
smalað saman í ameríkanabíl-
ana og þær fluttar á danslciki
hermannanna, þar sem þær
margar hverjar hafa lært að
drekka áfengt vín. Og nú eru
margar þeirra mæður, sem
ekki geta sinnt litlu börnunum
sínum vegna drykkjuskaparó-
reglu. Þetta er aðeins eitt dæmi
um það margþætta böl, sem
hernámið færoi íslcuzkri æsku,
aðeins eitt af mörgum sorgleg-
um dæmum um það ástand,
sem nú ríkir í áfengismálum
Að afstöðnum kosningum í
vor taldi íslenzka þjóðin ástæðu
til að halda að á Alþingi tækju
sæti 51 íslendingur. Reyndar
urðu nú alþingismennirnir 52,
þegar búið var að ganga frá
öllum útreikningum og útliluta
uppbótarþingsætum, en samt
sátu þarna ekki nema 51 Is-
lendingur. Einn var nefnilega
búinn að sverja sig úr lögum
við íslenzkan málstað. Og
svo var hann — að ég held —
dæmdur sem niðursetningur á
þann flokk, sem hann lengstum
hafði dvalizt í, mun hafa verið
litið svo á, að hann hefði þar
sveitfestu.
Allir aðrir þingmenn höfðu
heitið að veita íslenzkum mál-
stað og engum öðrum; og sem
vonlegt var, varð þessi eini
vesalingur mjög svo utanveltu
— eða svo leit út í fyrstu.
En svo kom til átakanna. ís-
lenzkir hagsmunir gegn erlend
um, íslenzkur málstaður gegn
erlendum svo að ekki varð um
villzt.
Og þá kom í Ijós að skakkt
hafði verið reiknað. Á Alþingi
sátu ekki 51 Islendingur, nei,
— og ekki 50. — Þeir reynd-
ust — hátt reiknað — 19 Ví>.
Þetta var alveg hatröm reikn
ingsvilla. Hún var svo slæm,
að varla er unnt að ætla, að
skólanemendi, sem reiknaði svo
skakkt, næði prófi, eða yrði
fluttur milli bekkja. Þetta er
ótrúlegt, en samt er það satt.
— Eg hef sjálfur heyrt ríkis-
útvarpið greina frá tölunum —
og allur landslýður hefur heyrt
það líka -— mætti það aldrei
líða oss úr minni!
Reyndar leit svo út á tíma-
bili að skekkjan væri ekki al-
veg svona mikil, en svo skeði
það, að nokrir framsóknar-
menn, eftir að allar tilraunir
flokks þeirra, til að sýna sig
sem Islendinga, höfðu mistek-
izt, eftir að allar tillögur þeirra
höfðu verið kolfelldar, og eftir
að þeir liöfðu fengið hæfilega
refsingu fyrir íslendingseðli
flokksins, féllu fram, sleiktu
höndina sem tyftaði, og hurfu
frá Islands-villu sinni — á síð-
ustu stundu, og komust þannig
aftur í sálufélag við hinn át-
Nú hafa nokkrir lánleysingj-
ar bundið Fjallkonuna smánar-
böndum. Goodtemplarar, hjálpið
þið nú til að leysa þann ógæfu-
hnút, sem áfengið hnýtir allá
reyna að veikja málstað and- þ4> Gem það nær tangarhaldi a.
stœðmganna, og það væn a- Sýnið það öll> j hvaða stétt eða
Mæoa til að taka vel eftir, stQðu> Sem þið standið, að þið
hverjir þeir menn væru til þess séug svo miklir íslendingar, ao
mpti þeirri tillögu, sem bera að-geta hitt þá að máli síðar. þið viljið bjargá æsku þessa
átti upp á fundinum. Slík frá
pögu er tiihæfulaus með öllu.
Mbl. glej’mdi að leiðrétta lands frá algerri tortímingu. Ef
þetta þótt urn það væri beðio. haldio verður áfram á þeirri
braut, sem nú stefnir, þá sér
hver hugsandi maður, að ekki
virðist að vænta neinna úrbóta
hjá ríkisstjórninni. Það hefur
verið beoið um héraðabönn, það
hefur verið beðið um lokun á-
fengissölunnar. Nei, ríkið vill
ekki vernda þegnana frá þeim
voða, sem áfengissalaii er.
Þess vegna, íslendingar,
skrifa ég þessar fáu línur, ef
hægt væri að vekja hvern dug-
andi mann til umhugsunar um
þéssi mál.
Goodtemplarareglan er göm-
ul í landinu en störfin eru ótal-
mörg óunnin enn, því miður.
Allir þeir, sem í 60 ár hafa stað-
iö í fylkingarbrjcsti regiunnar
eru nú sem óðum að liverfa af
sjónarsviðinu.
Ilver vill talca upp merkið og
fcera það landi sínu til heiðurs ?
Slgríður Eiríksdóttir,
skúfaða, fyrrverandi flokksfor-
mann sinn. Mætti þjóðin vera
minnug þess afreks.
■—• Eftir urðu nítján og hálf-
ur!
Hverjum er nú þessi skekkja
að kenna, hver reiknaði
skakkt ?
Það mun ekki vera hægt að
kenna kjörstjórninni um vill-
una. Reyndar mun einhvers-
staðar vera til lagabókstafur
um, að til þess að vera kjör-
gengur til Alþingis þurfi við-
komandi að vera íslenzkur rík-
isborgari, og allir þessir mætu
menn hafa sína pappíra í lagi
— og enginn getur ætlazt til
að kjörstjórn rannsaki hjörtu
og nýru — og skrifuð skilríki
eru eitt — hugarfar og innræti
allt annað.
Það verður heldur ekki sagt,
að íslenzkir kjósendur hafi
reiknað skakkt, þó þéir hafi
ekki gætt þess, að fögur loforð
og staðfastar efndir eru stuiid-
um sitt hvað. -— Frammi fyrir
kjósendum lofuðu þcssi ágætu
menn, sem vildu gerast — og
urðu fulltr. þjóðarinnar á þingi
— allir nema einn — að verja
hana gegn erlendri ásælni. En
aðeins 19 efndu heitið fullkom
lega. — Hinir tóku málstað
hins erlenda stórveldis að sér,
já, og tóku með fögnuði, að því
er bezt verður séð, hálfgildings
hótun, er annað herveldi sæmdi
Islendinga með, ef þeir væru
með óþægð. Svo fullkomlega
gerðust þeir þjónar hins er-
lenda valds, að þeir tóku við
samningsuppkasti, sem samið
var samkvæmt geðþótta þess,
og börðust fyrir því með svo
miklu offorsi, að þar mátti
helzt ekki breyta einum staf-
krók — og engu, sem máli
skipti — íslandi í vil. Og þann-
ig samþykktu þeir það, án þess
að spyrja þjóðina — auðvit-
að. —
Nú er svo komið, að íslenzka
þjóðin á það undir veglj’ndi út-
lendra, hvort vel tekst til eða
illa.
Það skyldi nú að öllu athug-
uðu ekki vera svo, að það
séu einmitt mennirnir, sem
„völdu hið rétta“, svo orð
Morgunblaðsins séu höfð —
mennirnir, sem laugar-
dag 5. október 1946 réttu upp
hönd til að samþykkja samning
Ólafs Thors, er reiknuðu
skakkt ?
ljósmóðir.
Ef til vill hafa þeir með því
tryggt veg sinn og völd í biii —
ég spái engu um, hversu lcngi
það verður. — En eitt okkar
gömlu skálda hefur skilgreint
þá menn „sem af útlendum upp-
hefð sér sníkja“ með svo kröft
ugum orðum, að £au munu cigi
gleymast, meðan íslenzk tuhga
er töluð.
En það er önnur skekkja
sem íslenzka þjóðin sjálf er
völd að: Hún taidi sig hafa
öðlazt að fullu það frelsi og
fullkomna sjálfstæði, sem hún
hafði barizt fyrir og þráð í sjö
aldir. Og hún fól einmitt þess-
um mönnum það fjöregg sitt
til varðveizlu. Reynslan hefur
nú sýnt, hversu trúir þeir urðu.
Skaðinn er skeður, en höfuð-
villuna má enn ieiorétta. Það
mun gcrt við næstu kosningar.