Gvendarsteinn - 01.05.1967, Blaðsíða 4
Iiún vt.r sérlega fögur.Og mjög ung. Varir
hennar voru rauðar og þvalar-lostalegar.
Augun voru glettnisleg og spurul.
-Er þér elvara, elskan? spurði hún lágróma
cg fitlaði við kjólinn á öxlinni.
-SegÖu það aftur,elskan, það hljómar svo dá-
samlega. Hún lét undirkjólinn renna af sér.
Hödd hennar var áköf.
-3g veit ekki, elskan mín....ég þori það...já,
ég er ekki viss um....Hún sparkaði skónum af
sér og leit á þá hugsi. Því næst dró hún stól
til sín og býrjaði að færa sig hægt úr sokkunum
Löng þögn. -Vpiztu, hvað þú ætlar að fara að
gere elskan? 5g á við, hefurðu gert þér grein
fyrir afleiðingunum? Nú leikur allt í lyndi,
en þar sem þú, þar sem.. Auðvitað skil ég þig,
þú ert karlmaður og...
Eún stóð é Öndinni...-viðkvæmt bros broiddist
yfir ungl^gt andlit hennar. Hún tók af s^r
brjóstahaldarana. -Hinu verðurðu a.m.k. að
Tofa mér, elskan. Ef illa fer, já, ég á auð-
’.tað ekki við, að sv bur‘pi erfdilega ■' -f-