Gvendarsteinn - 08.05.1967, Blaðsíða 2

2
•Þeð er ekki sema, hvenær eðe hvernig Jæ'ttÖienn bpr
eð. Nú ber hann snöggt að. Nú er henn hljoöur,
góður vinur’ að 'fullu. Han'nv|£ tryggur félaga sí-
num, og sennur vinur. Þjcnslund hans voru e'ngin
takmörk sett. Hann var hinn sanni gefandi. Oft,
er ég sá hann ganga eftir götunni með klafa erf-
iðis og þreytu, flugu mér orðin í hug:"Komið þið
til mín, allir þér sem erfiði og þunga eruð hald-
nir..", og undraðist ég hve lengi hann ætlaði að
geyma eð ganga 1 nað himna og varpa jarðnesku
oki af öldnum buk. Hann var hin sanna mynd hinnar
jarðnesku stríðandi veru. Litur hans á yngri ér-
um var hinn eini og sanni, en er hann eltist
tok þrekið að þrjota, og skynsemin slævðist og
örfé gré íhaldshár skutust upp milli hinna
sönnu litarhára.
En nú, nú er hann hljóður og horfinn.
Það er huggun í sérum harmi að vissan um frem-
hald fær okkur til að samgleðjast honum yfir
endurheimt æsku á hinum nýju sléttum handan
cssins, að hann nú glettist við systur í vor-
leik eilífðrar og teigar hvern bikar hinnar
æðstu sælu og himnesks unaðar til botns.
fjarri jarðnesku oki dvelur- hann nú í sölum
eilifar hviloar og gleðst með horfnum biæðrum
og systrum.