Læknablaðið - 01.01.1930, Blaðsíða 13

LÆKNABLAÐIÐ
7
Helstu hcimildarrit:
Carnctt J. B.: Surg. gynecol. and obstetr. vol. 42, s, 625 1926.
Harrcnstein R. J.: Bruns Beitr. f. kl. chir. Bd. 139 s. 333 1927.
Ljunggren C. A.: Svenska lákaretidningen 23. s. 1107, 1926.
Hinrichscn H. M.: Bruns Beitr. etc. Bd. 140, s. 149 og 331, 1927.
Mc. Faddcn G. D.: Brit. med. journ, nr. 3494, s. 1174, 1927.
Stcrnbcrg A.: Zeitschr. f. tub. Bd. 47, s. 117, 1927.
Radicvsky A. og N. Krakovekaja: Ref. i Zentralorg. f. d, ges. chr, Bd. 42, s.
759, 1928.
Bartotti C.: Ref. ibid. Bd. 43, s. 112, 1928.
Muellcr A.: Arch. f. kl. chir. Bd. 130, s. 157, 1924.
IValton A. J.: Brit. med. Journ. nr. 3494, s. 1068, 1927.
Junkelsohn M.: Ref. z.org. f. d. ges. Chir. Bd. 41. 1928.
Makai E.: 52. Tag. d. Dtsch. ges. f. Chir. 1928.
Ssolowjcw N. J.: Mitt. a. d. Grenzgehiet der med. u. Chir XLI. s, 20, 1928.
Solierni S.: ibidem Bd. 40, s. 359, 1927.
Drcvcrmann F.: Med. Klin. Jg. 22 s. 1985, 1926.
Miillcr A.: Munch. med, Woch. nr. 36 s. 1576, 1925.
Collega!
Svo mun flestum finnast sem einhverskonar eitur og ólyfjan sé komin
inn í þjóðfélag vort á síðustu árum. Þefarar og njósnarar eru sagðir á
hverju strái, sem lepji hvert litilræði til stjórnarinnar, og vissasti vegurinn
til þess að koma ár sinni fyrir borð er ekki lengur sá, aÖ vinna verk sín
með trúmensku heldur hitt, að skriða fyrir valdhöfunum.
Það er eins og drengskapurinn sé að hverfa úr landinu og alt að sökkva
niður í díki pólitísku flokkas])illingarinnar. Málaferli og rannsóknarherferð
geisar. Banki hrynur og menn tapa fé sinu i miljónatali. ÞaS er eins og
alt sé komið á ringulreið.
Og ofan á alt þetta hefir sá grunur sprottið upp, að einn af ráðherrun-
um sé ekki andlega heilhrigður!
í öllu þessu moldviðri er það áreiðanlega eftirtektarvert að sjá þó dæmi
þess, að menn geta unnið fyrir eitthvað annað en eigin hagnað, lagt citt-
livað í sölurnar fyrir samvisku sína og sannfæringu.
Engum getur blandast hugur um það, að þetta hefir dr. med. Helgi
Tómasson gert.
Ekkert var auðveldara fyrir hann en að stunda starf sitt í friði, og ekkert
var honum kærkomnara en að geta gert það.
En nú vill svo illa til, að hann fær alvarlegan grun, ef ekki vissu, um
það, að einn af ráðherrunum sé ekki allskostar sjálfráður verka sinna. Fleir-
um læknum hafði komið hið sama til hugar, þó fátt gætu þeir fullyrt um það.
Tveir kostir voru fyrir hendi; að þegja algerlega um þetta og lifa í full-