Læknablaðið - 01.05.1932, Síða 9

LÆICNABLAÐIÐ
39
un sérfræÖinga. Hann yir'Öist ekki vita a'Ö sjúklingafjöldi þeirra er miklu
takmarkaÖri en almennra lækna, rannsókn þeirra er flóknari og tímafrek-
ari, þeir mega ekki stunda víÖtækar almennar lækningar, eins og t. d. fyrir
sjúkrasamlög, þeir verða yfirleitt að leggja meira á sig til þess að fylgjast
meÖ í fræðigreinum sínum. Ef kjiir þeirra ekki geta verið sæmileg, má bú-
ast vi'Ö því, að ekki fáist hér vcl mcntaðir sérfræðingar i nærri allar fræði-
greinar. Verður afleiðingin af því sú, að margir sjúklingar verða að leita
til útlanda eins og oft hefir átt sér stað, en aðrir deyja undir diagnosis incerta
eða verða öryrkjar árum saman, sjálfum sér og öðrum til ama, vegna svo-
kallaðs blóðleysis og annara álika kvilla.
Þá er það ákvæði frumvarpsins ekki lítið „sanngjarnt", að læknar, sem
hafa ojjinbert starf á hendi, og fá fyrir það borgun, ekki lægri en meðal
héraðslæknislaun, eigi að fara efitr gjaldskrá héraðslækna. Mega þá t. d.
yfirlæknar og aðstoðarlæknar við opinbera spitala ekki fara nema eftir gjald-
skrá héraðslækna, og það jafnvel þó sérfræðingar séu. Skyldi þetta vera
gert til þess að laða bestu læknana í þessar stöður?
III.
III. kaflinn er um skottulækningar, sem allar eru bannaðar hér á landi,
samkv. þessum kafla. Uj>j)talningin á því hvað eru skottulækningar orkar
mjög tvímælis.
Samkv. I. málsgrein eru það taldar skottulækningar, ef sá sem ekki hefir
lækningaleyfi, býðst til þess að taka sjúklinga til lækninga. Eru það þá
máske ekki skottulækningar, ef viðkomandi tekur við sjúklingnum eftir hans
eigin beiðni, m. ö. o. hefir ekki boðist til þess? Eru t. d. hinar svokölluðu
huglækningar, sem ýmsir góðir leikmenn stunda hér á landi ekki skottu-
lækningar ?
4. málsgrein virðist algerlega óþörf, að eins sniðin til þess að gefa
„Querulöntum" undir fótinn ef um „Kunstfejl" eða ranga diagnosis hefir
verið að ræða.
Samkvæmt orðalagi 16. gr. mætti halda, að tannlæknum væri bannað að
taka tönn úr sjúklingi með bcrklaveiki eða aðra smitandi sjúkdóma.
Þegar menn lesa 17. gr. mun flestum þykja langt gengið í auglýsinga-
banninu.
IV.
IV. kaflinn er um refsingar, sviftingu læknmgaleyfis, og endurfengið
lækningaleyfi.
1 18. gr. frv. kemur fram alveg nýtt og nýstárlegt refsilagakerfi. — Sú
hefir verið venjan áður fyr, að gamla rómverska reglan „nulla j>oéna sine
lege“ hefir verið talin gildandi og þá um leið þess verið krafist, að tak-
markað væri nákvæmlega í lögunum brotið og þá sett um leið sérstök ákvæði
um refsingu fyrir brot á hverri einustu lagagrein.
I þessum lögum, seni eins og að framan getur eru hrein grautargerð, er
þessu þó á annan hátt varið, og er það eitt til afsöknar, að það er í samræmi
við önnur ákvæði laganna, -— refsiákvæðunum er kastað saman í einn
ask án tilvísunar til hinna mismunandi brota, sent liægt er að fremja sam-
kvæint lögupuni.