Læknablaðið - 01.05.1932, Síða 18

48
LÆKNABLAÐIÐ
sé sú eina góða og fullkomna lækningaaÖferð. Eg heyrði lækni eitt sinn
segja, að váleriana væri áreiðanlega ónýtt lyf, því að það niætti drekka mörk
af inf. valer. án þess að verða var við nokkur áhrif. Hvort hann hefir talið
eiturverkanir lyfja þær einu, sem gagnlegar væru til lækninga, er mér ekki
ljóst. Eg geri ráð fyrir, að ef einhver tæki um hancllegg hans og gerði
,,Kochers rotatio", þá myndi honurn finnast litið í það varið, en liefði hann
setið með luxatio humeri, og repositio hefði þannig verið gerð, þá hefði
honum fundist hann nokkru bættari. Það er vitanlega ekkert við það að
athuga, þótt læknir skrifi grein í gleði sinni yfir því, að hafa tálgað burt
eitthvert mannlegt mein, enda þótt honum yrði það á að hæla sér dálítið
um leið, en vorkunnarlaust er að minnast þeirrar góðu reglu, að lofa svo
einn að lasta ekki annan. Ef öll medicina interna væri lítils eða einskis virði,
þá hefðu þeir til lítils lifað, sem stunduðu hana eingöngu og ýmsar greinar
hennar sérstaklega, og þá væri sjálfsagt óhætt að afnema nú þegar mörg
embætti, t. d. við spítala, og setja hjúkrunarkonur í staðinn. Þótt læknum
komi nú ekki til hugar, að draga slikar ályktanir, þá er ekki að vita, hvað
alþýða mundi gera á sínum tima, og áreiðanlega er þetta til þess að spilla
dómgreind hennar í þessu efni. Læknir, sem er góður lyflæknir, duglegur
við diagnosis, við fæðingarhjálp, hygiene og alla chirurgia minor, svo að
helstu atriðin séu nefnd, er áreiðanlega stórum nýtur maður i þjóðfélaginu.
Þetta mun læknastéttin líka viðurkenna alment, en ckki er víst, að öll alþýða
viðurkenni það. Það er ekki heldur víst, að stjórnarvöldin, sem líka eru leik-
menn á þessu sviði, viðurkenni það, og þá er ver farið en heima setið, ef
stéttin hefir sjálf orðið til þess að hleypa asnanum inn í herbúðirnar.
Hitt atriðið, sem eg vildi nefna, eru stærri skurðaðgerðir í heimahúsum.
Því er ekki að neita, að ef alt gengur brotalaust, þá er hægt að framkvæma
verkið sjálft í heimahúsum, en þó munu flestir viðurkenna, hve aðstaðan
þar er afleit til þess að mæta öllum complicationes, meðan á aðgerð stend-
ur og á eftir. M'm skoðun er sú. casus urgentes komi þar einir til greina.
Sjúklingarnir eru ekki vegna okkar, heldur erum við þeirra vegna og er skylt
að útvega þeim svo góða prognosis, sem unt er. Annars getur slíkt heppnast
vel, jafnvel í lélegri baðstofu, það veit eg af eigin reynslu. En það var lika
við slíkt tækifæri, að eg fékk ástæðu til að líta á tnálið frá annari hlið. Á
heimleiðinni frá sjúklingnum hitti eg bónda. Hann var einn af þessum gömlu
mönnum, sem eru vel skynsamir og athugulir, en geta verið dálitið skrítnir.
Eftir að hann hafði látið ánægju sína í ljós yfir því, að svo vel hafði til
tekist, bætti liann við: „En úr því að hægt er að gera þetta í heimahúsum,
hvers vegna eruð ])ið þá að senda fólk á spitala? Er það til þess, að lækn-
arnir, sem þar eru, geti líka unnið sér inn peninga?" Eg hefi hugsað um það
síðan, hvort almenningsálitið myndi ekki kunna að breytast í þetta horf, ef
þetta atriði væri prédikað fyrir fólkinu og kæmist frekar á í reyndinni.
Vitanlega eigum vér að forðast að blekkja alþýðu, en vér megum ekki
heldur segja of mikið. Ef vér segjum meira en almenningur getur skilið
og dregið réttar ályktanir af, þá eigum vér á hættu að spilla fyrir oss.
II.
Sé það viðurkent, að læknar séu góðir og nýtir starfsmenn þjóðfélagsins,
þá er rétt að sjá þeim fyrir þeim kjörum, að þeir geti komist sómasamlega
af, ef vel er á haldið, og notið sín við sfarfið. Sú krafa hefir verið sett