Læknablaðið - 01.11.1932, Blaðsíða 40

LÆKN ABLAÐIÐ
182
stofnanna sem Nýja-Klepps, jafn miklu og árlega er til þeirra kostaS og svo mjög
sem á því veltur fyrir fjölda manns að alt fari þar sem best úr hendi.
Áður en fullnaðarákvörðun var tekin um frávikningu herra Lárusar Jónssonar hafði
ráðuneytið aflað sér óyggjandi vitneskju um það. að því/ fór fjarri að alt gengi
„hneykslanalaust á spitalanum" eins og landlæknir komst að orði, heldur höfðu spá-
dómar landlæknis um drvkkjuskapar ósjálfræði herra Lárusar Jónssonar fyllilega ræst.
Er auðvelt að sanna þetta með réttarrannsókn, og mun það gert ef aðilar óska þess,
eða gefa nýtt tilefni til þess.
Landlæknir heldur þá og enn á því i síðara bréfi sinu að herra Lárus Jónsson
verði leystur frá yfirlæknisstarfinu. Það er því í rauninni ekki annað sem skilur á
milli ráðuneytisins og landlæknis cn það, hvort réttara hafi verið að setja herra
prófessor Þórð Sveinsson yfir. báða spítalana eða að hafa sinn yfirlæknirinn yfir
hvorum spítalanum.
1 þeim efnum fór ráðuneytið eftir marg endurteknum einróma áskorunum Lækna-
félags Islands, enda hefir það skipulag verið viðhaft alt frá því Nýi-Kleppur tók
til starfa.
Enn fremur hafði ráðuneytið hliðsjón af þeirri staðreynd, sem landlæknir vekur
athygli á i síðara bréfinu, dags. 17. ágúst í ár, að að undanförnu hefir verið mjög mik-
ið leitað til dr. Helga Tómassonar, yfirlæknis, enda þótt hann hafi ekki haft spítala
til umráða, og kostnaður við að notfæra sér þekkingu hans hafi því oft verið marg-
faldur við það, sem þurft hefði ef hann hefði verið yfirlæknir á Nýja-Kleppi.
Sýnir þetta að ákvörðun ráðuneytisins er ekki eingöngu i íullu samræmi við álit
læknanna, heldur einnig þeirra sem þurfa á slikri læknishjálp að halda fyrir skyld-
menni sín.
Athugasemdir
við bréf Vilmundar Jónssonar, landlæknis, til dómsmálaráðuneytisins,
dagsett 17. ágúst 1932.
Þar segir me'Öal annars:
„Raunar má segja, a'Ö yfirlæknirinn, sem a'Ö visu er skynsamur læknir,
hafi ckki þá fylstu sérfreeðimentun í þessari grcin lœknisfrceðinnar, cn lítt
œtla eg ag það þurfi að koma niður á sjúklingum, mcð þvi að lœkninga-
tilraunir við geðveika sjúklinga, munu yfirlcitt ckki hafa ýkjamikið gildi
fyrir þá * og er höfuöatriöið, aÖ hjúkra þeim meÖ nákvæmni, en á þaÖ
þarf ekki að skorta. Um lækningar geðveikra sjúklinga er ráðandi mjög
mikil hjátrú hér á landi, og halda menn jafnvel að þar sé töfralyfjum og
aðferðum beitt, sem venjulegum læknum sé ókunnugt um. Hcfir nokkuð
vcrið alið á þcssu hin síðari árin og jafnvcl af þcim scm síst skyldi, Má hcil-
brigðisstjórnin ckki láta blckkjast af þzn.“*
Að Lárus Jónsson sé skynsanrur læknir, skal órengt látið, þó að ýmislegt
í framferði hatis (t. d. svik hans við stétt sína) hendi frekar í gagnstæða
átt, og að hann hafi ,„ekki þá fylstu sérfræðimentun í þessari grein læknis-
fræðinnar“ skal fúslega viðurkent. Ætti sjálfum landlækninum að vera
kunnugt um, að þar skortir mikið á. En er það i raun og veru skoðun land-
læknisins sem hann segir í framhaldi af þessu? Hyggur hann að þekkingar-
skortur læknis komi ekki niður á sjúklingum hans? Hyggur hann að lækn-
ingatilraunir við geðveika sjúklinga hafi svo lítið gildi, að það skifti ekki
miklu máli þó að þekkingu læknisins sé mjög ábótavant. Hann ætti þó að
*
Leturbreyting liér.