Læknablaðið - 01.11.1935, Síða 8

74
LÆK NA BLAÐIÐ
sjúklingum, sem ekki mundu þola
prostatectomia.
Af þeirri reynslu, sem læknar
hér i Þýskalandi liafa af endovesi-
cal aögeröum, ])á virðist mér út-
koman vera þessi. Prostaectomia
er ávalt góö þegar sjúklingnum er
treyst til aö þola aögeröina, eftir
góöan undirbúning. Það er hin
einasta varanlega lækning. Sé hún
ekki einhverra hluta vegna fram-
kvæmanleg, þá er gott aö reyna
endovesical aðgerð, og gefur þá
resectio meö coagulatio betri á-
rangur, en coagulatio eingöngu.
Sjúklingurinn þarf engu síður
góðan undirbúning undir þessa að-
gerö, heldur en prostatectomia. —
Það getur jafnvel komið til greina
aö gera áður sectio alta og láta
nýrun ná sér, ef þau eru veik.
Má þá gera resectio seinna gegn-
um suprapuliiskan fistil, það hefir
verið reynt og gengið vel.
Að gera endovesical aðgeröir
ambulant, er ekki ráðlegt. Þeir
hafa sínar hættur að geyma, og
er aldrei of varlega farið.
Hamborg 12. ágúst 1935.
Tvö ný rit eftir Dévé uni sullaveiki.
I. Felix Dévé: L’échinococc-
ose expérimentale de la
souris blanche. — Monte-
video 1934.
II. Felix Dévé: L’ouverture des
kystes hydatiques du foie
dans le poumon et les
bronches. — Alger 1935.
í fyrra ritinu, sem er aðeins 12
bls., en í stóru broti, gerir höfund-
urinn grein fyrir þvi hve vel hon-
um hefir gefist að nota hvítar mýs
til sullsýkingartilrauna, og til
þess að rannsaka vöxt og háttalag
sulla. Áður höfðu menn mest not-
að naggrisi, kanínur og hvítar
rottur, bæði við fóðrunartilraunir
með sullum og bandormum, og við
innspýtingar með sullagruggi
(sable hydatique) subcutant, intra-
venöst, intramusculert, intraperi-
tonealt o. s. frv. En þessi dýr
gáfust misjafnlega, vegna þess, að
þau voru furðu ónæmgegnsmitun ;
og þó þau smituðust. þá voru sull-
irnir langan tíma að vaxa í þeirn
svo að talsverð töf varð af að bíða
eftir því. En eftir að Dévé byrj-
aði 1932 að nota hvítar mýs, gekk
alt miklu betur, því þær eru at'ar
næmar íyrir sullum; og sullirnir
vaxa í þeim miklu fljótar en í til-
raunadýrunum, sem fyr voru
nefnd. Sérstaklega gengur vel að
sýkja þeirra cavum peritonei og
vaxa sullirnir þar á 2 mánuðum
upp i það að veröa aögreindir með
lúpu eða stækkunargleri, eftir að
dýrið er krufið. En úr því 2 mán-
uöir eru liðnir fara sullirnir að
hraða vextinum og það svo, að
eftir 5—6 mánuði er kviður mús-
arinnar orðinn ferlega stór af ó-
tölulegri sullamergð af mismun-
andi stærð og ber dýrið ofurliði.
En þyngd dýrsins er þá orðin ca.
helmingi rneiri ’ en áður, vegna
sullanna, og deyr dýrið von bráð-
ar úr því. Meðan á þessum vexti
sullanna stendtir, er mjög lærdóms-
rikt aö fórna dýri og dýri til aö
fylgja vexti sullanna. Líka er það
kostur við mýsnar, að þær fá ekki
ascites við sullavöxtinn í kviðn-