Læknablaðið - 01.11.1938, Qupperneq 14

io8
LÆ K NA B LAÐ I Ð
Það er rétt að geta um þá a'Ö-
ferð, sem Clauberg fyrstur fann
upp og notaði við hyperplasisjúk-
linga, enda þótt hún hafi tæplega
nokkra verulega praktiska þýðingu
fyrir okkur hér (það skyldi þá vera
helst á sængurkvennastofnun Land-
spítalans), en það er transfusion af
hlóði vanfærra kvenna i sjúkling-
ana. Það er líka hormonmeðferð.
Blóðið er tekið úr konum á 4.—7.
mánuði meðgöngutímans, en þá er
talið að það hafi að geyma mest
af gonadotropu hormoni — luteinis-
eringarhormoni. Eg minnist rétt á
jietta.
Eg hefi því miÖur aldrei gert til-
raun með hormonterapia við þess-
um sjúkdómi. Eg hýst við, að ég
hafi þó nokkuð oft fengið sjúk-
finga með hyperplasia glandularis,
því það er víst ekki svo fátíður
sjúkdómur. En hæði er það, að
hingað til hefir ekki verið svo mik-
ið gert að histologiskum skoðunum
á útskrapi frá minum sjúklingum,
nema þar sem mér sérstaklega hef-
ir fundist ástæða til vegna cancer-
hættu og svo hitt, að manni verður
á að grípa til curettunnar og láta
þar við sitja, nema alt ætli vitlaust
að verða og þá að senda sjúkling-
ana til Claessens.
Býst ég við, að reynt verði að
hafa augun hetur hjá sér i fram-
tíðinni, hvað þessu við kemur, fá
áreiðanlegri diagnosis og gefa svo
prolan eða antex og þætti mér gott.
ef einhver læknir, sem rækist á
sjúkling af þessu tagi og nenti ekki
að hafa fyrir honum, gæfi mér
hann. (Þetta eru aðeins tilmæli, en
ekki beint sníkjur).
Eg kem þá að síðustu að ahortus
habitualis og abortus immincns. —
Það er ekki ósennilegt, að lutein-
skortur geti að einhverju leyti ver-
ið orsök í því, að sumar konur lenda
í þvi dauðans basli, að geta ekki
fætt af sér lifandi hörn og ýmist
abortera eða fæða svo löngu fyrir
tímann, að ekkert gagn verður að
þessu. En hvernig sem á þessu
stendur, hvort sem það er skortur
á corpus luteumshonnoni eða E-
vitamin-skortur, sem er þessa arna
valdandi, þá vitum við það, að
corpus luteumhormon verkar róandi
á legvöðvann, minkar tonusinn og
getur þvi komið að gagni, a. m. k.
með öðrum ráðum. — Eg þarf ekki
að lýsa öllum þeim vonhrigðum og
óþægindum, sem abortus habitualis
veldur konunni og heldur ekki þeim
feginleik og hrifningu, sem hún læt-
ur í ljós, ef hún loks fæðir lifandi
og heilbrigt liarn. Mér virðist líka,
að mönnum beri saman um, að rétt
sé að reyna hormon-meðferð í þess-
um tilfellum.
Eg hefi á síðustu árum haft þrjú
tilfelli sjálfur og eitt tilfelli að auki,
sem ég hafði veður af, en Sig. Sig.
fékk til meðferðar.
Min tilfelli voru þannig, að kon-
urnar voru 24—31 árs gamlar og
ekkert athugavert að finna að tveim-
ur þeirra, hvorki gynækologiskt eða
annað. Ein hafði retroflexio uteri,
þegar ég sá hana fyrst, annars
hraust. Tvær höfðu ahorterað
þrisvar á 2.—4. mánuði. Sú 3. hafði
aborterað 4 sinnum á 2. og 3. mán.
Engin þeirra hafði eignast full -
burða barn. — Tvær þeirra voru
farnar að blæða þegar mín var vitj-
að, önnur þeirra hafði þá fengið
allmikla gusu, líkt og áður hafði
verið hjá henni við aliortus.
Sú 3. fékk aldrei neina blæðingu
um meðgöngutímann.
Meðferð mín var fólgin i luteo-
hormongjöfum -f- E-vitamin-gjöf-
um. Eg hafði áður látið apótek
panta fyrir mig promonta-præpar-
atið (vitamin E. promonta). Eg
notaði lutex „Leo“ og gaf 1—5 K.
E. stundum daglega, stundum ann-