Læknablaðið - 01.12.1938, Blaðsíða 13

LÆ K NA B LAÐ I Ð
123
er sérstaklega lymfocytunum, sem
er fækkaS, stundum alt ofan í 3—
4% og er þá mikil relativ neutrofil
leukocytosa.
III.
Aö lokum nokkur orð viðvikj-
andi teknikkinni við tilbúning á
blóðpræparötumogdiagnosu á hin-
um mismunandi frumutegundum.
ÞaS er áríSandi, aS præparatiS sé
mátulega Þykt, þannig aS blóS-
korn liggi aS blóSkorni, en ekki
hvert ofan á öSru; ennfemur verS-
ur þaS aS vera jafn]?}rkt — ekki
meS þykkari jöörum — því aö
öörum kosti er hætt viö aö hinum
mismunandi tegundum hv. blfr.
veröi alt of misskift í præparat-
inu. Til ]?ess aö þetta megi takast
veröur objektglerið, sem strokiS er
út á, aö vera vel hreint — alger-
lega fitulaust — og glerið, sem
strokiö er út meö, aö vera meö
slípuðum kanti; ágætt ér að nota
dekkgler af hlóðtalningsrúmi. Þá
má blóðdropinn ekki vera stærri
en svo, aö alt blóðið sé útstrokiö
áöur en komiö er á enda á objekt-
glerinu. Bestu' litunina gefur Rom-
anowsky-Giensa-litunin. en ein-
faldari og fljótari er litun Leish-
mann’s, sem einnig er falleg. En
hvaöa litunaraöferö, sem maöur
notar, ]>á er áríöandi aö vatnið,
senr notaö er viö litunina, sé hæfi-
lega súrt — ph. 6,5. Sé ]?aö of
súrt, verður litunin of rauð, en sé
]>aS of alkaliskt, veröur hún of
blá; vel litað præparat á aö vera
rauSbrúnt aS lit. Uppsprettuvatn
er oftast of alkaliskt, svo er um
vatnið í Reykjavík og á Akureyri;
eimað vatn er oftast vel nothæft,
en vill stundum veröa full súrt.
Til þess aS vera viss um, aö sýru-
farið sé hæfilegt, er best aö blanda
vatniö meö dálitlu af Sörensen's
fosfatl?löndu, meö ph. gildinu 6,5.
Þegar taliö er verður aö gæta þess,
aö fara sem víðast um præparatiö,
því hversu vel sem þaö er gert, ]?á
er altaf nokkur misskifting á hin-
um mismunandi tegundum fruma
í præparatinu. Stóru frumurnar, s.
s. monocytar og leukocytar vilja
veröa tiltölulega fleiri í jaöri præ-
paratsins, en lymfocytarnir hlut-
fallslega fleiri um miöbikiö.
Hejipilegasta talningaraöferöin er
„Vierfeld-Máander“ aöferöin.
Meö nokkurri æfingu má jafn-
framt því, sem difíerentialtalið er
nokkurn vegin áætla hver heildar-
tala hv. blfr. sé, á því, hve margar
hv. blfr. koma á hvert sjónarsvið,
rniðað við rauöu blóökornin og á
því, hve lengi maður hefir verið
að því, að differentialtelja í præ-
paratinu. Óvönum mun samt best
aö reiða sig ekki á þessa aöferö,
heldur telja hv. blfr. i talninga-
rúmi, því undir öllum kringum-
stæöum veröur maöur aö vita meS
nokkurri vissu hver fjöldi hv. blfr.
er, aS öörum kosti er mjög erfitt
og oft alls ekki hægt, aö segja
hver af blóðmyndunarstöðvunum
sé affiseruö eöa hvernig, en þaö
verður maöur fyrst af öllu aö leit-
ast viö aö gera sér ljóst. Alla jafna
er nóg aS differentialtelja 100
frumur, en þaö er rétt aö líta yfir
stærra svæöi i præparatinu en talið
er i, sérstaklega ef maður vill fá
vitneskju um frumur, sem litiö er
af í blóðinu. Segjum t. d. að ekki
hafi fundist nein eosinofilfruma í
þessum 100, sem voru differential-
taldar, en aö blóðmyndin benti til
talsveröar infektionar. þá er rétt
vegna prognosunnar að leita víöar
í præparatinu og sjá hvort um al-
geröa vöntun á eosinofilufrumun-
um er að ræða eöa ekki. og setur
maöur þá + við þær, ef einhverj-
ar koma í leitirnar (sjá töflu 3).
Diagnosa á typiskum frumum,