Nýjar kvöldvökur - 01.09.1929, Blaðsíða 43

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
137
mállaus eins og- hundur. Hún hélt áfram:
»Þegar þér komið til hirðarinnar í Lund-
únum, Símon, megið þér ekki koma með
ástar-malinn svona galtóman. Hefðar-
meyjamar þar vilja hafa ástarjátningar
og upphrópanir og örvilnun og — æ —
ljóð og rnálsnild og eg veit ekki hvað og
hvaðk »Af þessu öllu hefi eg ekkert nema
örvilnun«, andvarpaði eg. »Þá verðið þér
fremur dauíiegur unnusti«, svaraði hún,
»og eg er fegin, að eg nú kemst þangað,
sem hægt er að fá þá sprækari«. »Þér ætl-
ið að fá yður unnusta í Lundúnum!«
hrópaði eg (eins og eg hafði hrðpað til
Barböru fyrir viku — nú, en eg er búiun
að skýra frá því). »Ef Guð vill gefa mér
‘nokkurn«, svaraði Cydaria. »Og þér
gleymið mér þá?« »Satt að segja — já,
nema þér komið sjálfur og minnið á yður.
Eg hugsa fremur lítið um fjarverandi
unnusta«. »En ef eg kæmi...« byrjaði eg
með veikri von.
í þetta sinn svaraði hún ekki með ertni,
eins og hún var vön. Það var einkennileg-
ur glampi í augum hennar og hún reif
Wað af trénu og fór .að tægja það í sund-
ur. —
»Ef þér kæmuð«, sagði hún lágt,
Hiugsa eg, að þér munduð iðrast komu
yðar, nema því aðeins að þér hefðuð
gieymt mér áður«. »Gleyma yður! Aldrei
a meðan eg lifi! Cydaria, má eg koma?«
^Já, auðvitað, sir, eins fljótt og pyngja
yðar og klæðnaður gefa yður leyfi til
þess... Nei, látið yður ekki þykja fyrir,
Shnon — góði Símon minn, erum við ekki
vimr — 0g mega ekki vinir erta hvor
annan? Eg vil leggja
yðar. — Sannarlega,
fyrsti, sem færst hefir
hún þar, Símon, fer
Símon? Lítur hún ekki
yöur ekki gott að hún
Hún horfði í augu
bæta fyrir það, að hún
hönd mína á arni
sir, þér eruð sá
undan því! Nú er
hún ekki vei þar,
vel út ■— og finst
sé þar, Símor, ?«
mín og reyndi að
hafði sært mig, en
þó gat hún ekki stilt sig um að brosa að
sorgarsvip mínum.
»Já, þér verðið fyrir alla muni að koma
til Lundúna«, hélt hún áfram. — »Er ekki
mistress Barbara í Lundúnum? — og rnér
dettur í hug — hefi eg mikið rangt fyrir
mér, Símon ? — að þér hafið eitthvað á
samvizkunni, sem þér þurfið að biðja
hana fyrirgefningar á«. Eg hrópaði: »Ef
eg kem til Lundúna, er það yðar vegna
og einskis annars!«
»Nei, nei, þér verðið að koma, til þess
að elska það, sem kóngurinn elskar, til að
vita það, sem hann leynir og til að drekka
úr bikar hans! Eg, sir, hefi ekkert að
gera með yðar háu ákvarðanirk Hún
færði sig frá mér, hneigði sig djúpt og
stóð svo brosandi frammi fyrir mér. »Yð-
ar vegna — og aðeins yðar vegna!« end-
urtók eg. »Haldið þér þá að konungurinn
elski mig?« spurði hún. »Guð varðveiti
yður frá því!« sagði eg í hita. »0, hvers-
vegna ætti hann að varðveita mig frá því ?
Þér eruð fljótir til með yðar »Guð varð-
veiti«. Ætti eg fremur að taka ástum yð-
ar en konungsins, master Símon?« »Ást
mín er heiðarleg«, mælti eg blátt áfram.
»Maður ætlar alveg að kafna í heiðarleg-
leika hérna í sveitinni, allir talið þio um
heiðarlegleika! Eg hefi séð konunginn í
Lundúnum. Hann er mjög göfuglegur
herramaður«. »0g þér hafið ef til vill séð
drotninguna líka?« spurði eg. »Já, víst«,
svaraði hún. — »0, hefi eg hneykslað
yður, Símon? Jæja, það var órétt gert —
við erum í sveitinni og við skulum vera
góð. En þegar þér komið til borgarinnar,
verðum við að gera úr yður borgarbúa,
og þá verðum við eins og þeir eru í borg-
inni. — Þar að auki verð eg að vera kom-
in af stað heim eftir tíu mínútur, og það
væri hart, ef eg skildi við yður í reiði
líka. Eg skal gera mitt til, að þér fáið á-
nægjulegri endurminningu um skilnað'
okkar, en um skilnað ykkar Barböru«.
18