Baldur - 14.02.1946, Blaðsíða 4

4
B A L D U R
Þar sem ég nú hefi hætt verzlunarrekstri hér í
bænum og selt Kaupfélagi ísfirðinga verzlun mína,
vil ég hér með þakka öllum viðskiptamönnum mínum
fyrir góð viðskipti undan’farinna ára og vona að þeir
láti hinn nýja eiganda njótá sömu velvildar og ég
hefi notið.
Isafirði, 9. febrúar 1946.
Páll Jónsson.
Eins og segir í ofanritaðri tilkynningu Páls Jóns-
sonar, höfum við keypt verzlun hans við Silfurgötu
9 og verður þar framvegis útibú frá aðalverzluninni
við Austurveg. Við viljum vonast eftir að verzlunin
í Silfurgötu njóti áfram ekki minni vinsælda en hún
hefir notið.
Isafirði, 9. febrúar 1946.
Kaupfélag ísfirðiriga.
Bústj ópastadan
við Kúabú ísafjarðar að Seljalandi
er laus til umsóknar frá 1. apríl 1946 að telja. Um-
sóltnir um starfið sendist bæjarstjóranum á ísafirði,
sem gefur allar nánari upplýsingar varðandi það.
Umsóknarfrestur er til 15. marz 1946.
Isafirði, 12. febrúar 1946.
Bæjarstjórinn.
móti er sá galli á að illt er að
fylgjast með því, sem fram fer
í leiknum, þegar megnið af
samtölunum er sungið og fram-
burður söngvaranna er alls
ekki nægilega skýr, enda munu
slík leikrit nú komin úr „móð“,
eins og kallað er. Þá er það
stór galli á meðferð sumra leik-
endanna, að þeir tala.svo lágt
og óskýrt að ekki er viðlit að
lieyra til þeirra, á þetta eink-
um við um kvenfólkið. Má
vera að þetta stafi að ein-
hverju leyti af því hve erfitt er
að tala í húsinu, en það er vit-
anlcga með öllu ótækt að ekki
skuli vera hægt að heyra það
sem sagt er á sviðinu.
Um meðferð einstakra leik-
enda á hlutverkum þeirra, er
það að segja að leikur Ölafs
Magnússonar á Skrifta-Hans og
leikur Árna B. Ólafssonar á
Kranz héraðsdómara bera af,
enda eru þeir báðir, Kranz og
Skrifta-Hans, einu persónurn-
ar í leiknum, sem eitthvað
liragð er að. Sama mætti ef til
vill segja um assessorinn, en
Sigurjóni hefur oft tekizt betur
en í meðferðinni á því hlut-
verki.
Leikfélagið á sannarlega
])akkir skilið fyrir þá viðleitni
sem það sýnir við að halda hér
uppi leikstarfsemi við hin erf-
iðustu skilyrði, og þessvegna er
það ánægjuefni, þegar það
ræðst í sýningu nýrra leikrita
og væri óskandi að það sæi sér
fært að ráðast í stærri við-
fangsefni og meira við nútima-
hæfi en þetta leikrit er. En til
þess þurfa bæjarbúar að sýna
viðleitni félagsins þann skiln-
ing að sækja sýningar ])ess og
gera því f járhagslega kleyft að
fá góðan leiðbeinanda, en ]>að
er einmitt það, sem nauðsyn-
lega vantar liér, því það er á-
reiðanlegt, að við Isfirðingar
eigum nú, eins og áður, marga,
sem vel geta leikið undir góðri
og smekkvísri leikstjórn.
----- 0---------
Bæjar- og sveita^
stjórnakosningarnar
á Vestjörður.
Baldur birtir að þessu sinni
úrslit bæjar- og sveitastj órnar-
kosninganna hér á Vestfjörð-
um.
Isafjörður:
Á kjörskrá voru 1627, atkv.
greiddugreiddu 1474.
A (Alþ.fl.) 666. 4 menn.
B (Sósíalistafl.) 252. 1 majin.
C (Sjálfst.fl) 534. 4 menn.
Auðir 16. Ógildir 6.
1942 féllu atkvæði þannig:
Óháðir (Sós.fl. o. fl.) 257,^2
menn. Alþ.fl. 714, 5 menn.
Sjálfst.fl. 378, 2 menn.
Bolungarvík:
Á kjörskrá 414. Atkvæði
greiddu 329.
(Alþ.fl. og Fr.fl.) 110, 2 menn.
B (Sós.fl.) 46 atkv. 1 mann.
C (Sjálfst.fl. 159, 4 menn.
Auðir 9. ógildir 5.
Suðuregri:
Á kjörskrá 238. Atkvæði
greiddu 203.
Á (Alþ.fl.) 61 atkv., 1 mann.
B. (Fr.fl. og utanfl.) 69, 2 m.
C (Sjálfst.fl.) 70, 2 menn.
Flateyri:
Á kjörskrá 284. Atkvæði
greiddu 159.
Á (Frjálsl.) 104, 4 menn.
B (Óháðir) 50, 1 rnánn.
Bíldudalur:
A (Sós.fl. og Alþ.fl.) 51, 1 m.
B (Frams.fl.) 74, 2 menn.
C (Sjálfst.fl.) 89, 2 menn.
Patreksf jörður:
Á kjörskrá 480. Atkvæði
greiddu 352.
Á (Sjálfst.fl.) 227, 5 menn.
B (Vinstri, óháðir) 111, 2menn
Blaðið mun síðar birta. heild-
amiðurstöður. kosninganna yf-
ir allt landið. En þess má þeg-
ar geta, að Sósíalistaflokkur-
inn hefur aukið bæjarfulltrúa-
tölu sína úr 17 upp í 25. Al-
þýðuflokkurinn staðið i stað.
Sjálfstæðisfl. og Framsóknarfl.
misst sinn fulltrúann hvor.
Sósíalistaflokkurinn hefur
því einn aukið fulltrúatölu sína
í þessum kosnjngum, hinir
flokkarnir hafa ýmist staðið í
stað eða tapað.
LeiSrétting: Á 3. síðu 3. dálki 35 1.
a. o. stendur Birgða- og sjómanna-
safn, les Byggða- og sjóminjasafn.
I auönum Afriku.
Eftir Erik Bergersen.
Á öðrum tug nítjándu aldarinnar
gengu hinar furðulegustu kynjasögur
um borgina Timbuktu í Sudan í Afríku.
Enginn vissi með vissu hvar þessi borg
var, en það var skoðun manna að hún
væri mjög stór borg — stærsta borg í
heimi. 1 þessari kynlegu og auðugu
undraborg voru hallaþökin úr hreinu
gulli, og konurnar, sem voru töfrandi
fagrar, gengu þar naktar um göturnar
og heilluðu karlmennina.
1 Timbuktu var eins algengt að kaup-
mennirnir vigtuðu gull á vogir sínar eins
og menn vigta mél annarsstaðar. Ivaup-
mannalestir, klifjaðar salti, fóru suður
yfir brennheita eyðimörkina Sahara og
seldu saltið fyrir gull í Timbuktu. Og á
næturnar fleygðu þeir gullinu á götur
borgarinnar, úrvinda af þreytu eftir erf-
iði eyðumerkurferðarinnar, ölvaðir af
^íni og heillaðir af hinum fögru konum
í Timbuktu.
Kristnir menn voru hataðir í þessari
borg, og múhameðstrúarmenn voru of-
stækisfullir grimmdarseggir. Engum
hvítum manni hafði tekizt að komast
þangað að einum undanskildum. Það
var skozkur maður, sem hét Laing, en
hann náðist og var tafarlaust drepinn.
Fjöldi franskra og enskra leiðangurs-
sveita höfðu farið svipaðar hrakfarir.
Engum hvítum manni tókst að fletta
levndardómsblæjunni af Timbuktu fyrr
en maður, sem hét René Caillé, kom
fram á sj ónarsviðið. Árið 1827 tókst hon-
um að komast þangað einum síns liðs og
dvaldi þar í hálfan mánuð án þess að
eftir honum væri tekið og l)ragð hans
uppgötvaðist. Þessi ferð hans tók hálft
annað ár, og þó að hann slyppi lifandi
úr henni, urðu afleiðingar hennar þær,
að hann dó á unga aldri.
FRÁ því Caillé var barn að aldri hafði
hann einsett sér a.ð komast til Timbuktu.
Hann ætlaði sér að verða landkönnuður.
Það var sú lnigmynd, sem yfirskyggði
öll önnur áhugamál hans. 16 ára gamall
fór hann fyrsta sinn til Afriku með inn-
l'lytjendaleiðangri, sem settist að í Saint
Louis á vesturströnd Afríku. 1 tíu ár
dvaldi hann í frönskum og enskum
byggðalögum í Senegal og Sierra Leone.
Þarna bjó hann sig undir ferð sína.
Hann lærði að tala arabisku af márun-
um og var vígður inn í trúarflokk þeirra.
Hann sagði þeim, að hann væri sonur
göfugrar og auðugrar franskrar fjöl-
skyldu en væri oi'ðinn svo gagntekinn af
kenningum múhameðstrúarmanna, að
heitasta ósk hans væri að taka þá trú.
Honum tókst að vinna sér traust þessara
viltu sona eyðimerkurinnar og var tek-
inn inn í eina af ætthvislum þeirra.
Árangurslaust bað hann bæði frönsk
og ensk yfirvöld um styrk til þessarar
hættulegu ferðar. En hann fékk hreint
afsvar hjá báðum aðihim og varð að
bjarga sér á eigin spítur. 1 tíu ár vann
hann baki brotnu, til þess að safna nauð-
synlegu fjármagni til ferðarinnar.
Þann 19. apríl 1827 lagði hann loks-
ins af stað inn i landið frá mynni Rio
Nunez í núverandi frönsku Guinea. Síð-
an fréttist ekkert af honum fyr en eftir
hálft annað ár, að hann knúði dyra hjá
franska ræðismanninum i Tanger og
sagði honum að hann hefði verið í Tim-
buktu.
Að baki lionum lá 6000 kílómetra leið