Baldur - 23.12.1954, Blaðsíða 7

BALDUR
7
ÞIÐ EGNIÐ GUÐ TIL HEFNDA . . .
Framhald af síðu 4.
allt það, er fyrir féll, og fékk prófastur
ekki við ráðið. Það var hið síðasta vor,
sem hann lifði, 1865, að veður var gott einn
sunnudag, og létu kaupmenn, þegar að
morgni, breiða saltfisk nær því þurrann, svo
mikinn sem mest mátti og komið varð á
reitana, og vann að því fjölmenni allt að
miðjum degi. Messudagur var á Eyri og
gat prófastur sungið messu með meðhjálp-
ara sínum og þremur mönnum öðrum, en
allur fjöldi fólks var við fiskvinnu. Þegar
embætti var lokið, gengur prófastur úr
kirkju í hempu sinni þvert á móti því, sem
leið hans lá upp til bæjar á Eyri, en nú
gengur hann beina leið niður að fiskreitum,
þar sem kaupmenn stóðu og sögðu mönnum
fyrirverkum. Þegar þangað kom, nemur pró-
fastur staðar og mælti:
„Þið egnið guð til hefnda en mig til ó-
bæna“ — að því búnu snýr hann heim til
bæjar að Eyri og gekk hvatlega. — En
allt í einu kom úr heiðbjörtu veðri, sú
hellirigning ofan yfir allan fiskinn upp í
loft, að hvert mannsbarn, sem úti var, hljóp
í hús inn, og þó ekki sumir fyr en þeir voru
hold votir, og stóð rigningin allt til kvölds,
látlaust, en mikið af fiskinum varð ónýtt
til verzlunarvöru.
Sá, er þetta ritar, var þá á ferð á Isafiröi
og í kirkju þar þennan dag, sá til ferða
Ilálfdáns prófasts og man vel eftir regninu
enn, 52 árum síðar þegar þetta er ritað.“
Sighvatur Grímsson Borgfirðingur.
(Prestaævir)
á meðvitundinni, að þessi stund nálgast,
þrátt fyrir alla andstöðu og ofsóknir. Og
boðskapur frelsisins mun verða fluttur öllum
mönnum. Og þegar núverandi minnihluti
verður hinn sigri hrósandi meirihluti með
valdið á bak við sig, mun hann með við-
höfn gera þá irestu byltingu, sem sagan
getur um, bæði í félagslegu og efnalegu til-
liti. Þá skal öll veröldin verða samræmd
vinnandi heild, þar sem ein þjóð hjálpar
annari.
Ég sé bjarma fyrir nýjum degi öllu mann-
kyni til handa. Þjóðirnar eru að vakna.
Á sínum tíma verða þær sér meðvitandi um
rétt sinn.
Þegar sjómaðurinn siglir um hitabeltis-
höfin og leitar tilbreytingar í hinni erfiðu
varðstöðu sinni, beinir hann sjónum sínum
að suðurkrossinum, sem slær daufum bjarma
á stormúfið hafið. Eftir því sem líður á nótt-
ina, færist stjörnumerkið til á himinhvelf-
ingunni, og við snúning jarðar breytist svip-
mynd hennar. Með stirndum fingri sínum,
markar guð tímann á hina miklu skífu him-
inhvolfsins, og þó að engin klukkuslög telji
tírriann, veit sá, sem er á verði, að líður á
nóttina, að vaktaskipti og hvíld eru í nánd.
Hin mikla von gagntekur þjóðirnar unn-
vörpum, því að stjarna frelsisins gefur þeim
til kynna, að dimmasta svartnættið er liðið
hjá og gleðin kemur með rísandi degi.
Nú er ég reiðubúinn að hlýða dómi
mínum og ganga örlögunum á vald.
Hugleiðing um horfið barn.
Hún fór að heiman björt með bros á vör.
En börnin þurfa jafnan margt að skoða,
og af því hafa sum ei fljóta för
og farið geta þau sér líka að voða.
Hvort tafðist hún um skeið í ljúfum leik
við lítil börn og hoppaði af kæti,
en varð svo hljóð og eins og eitthvað smeik
áttavillt á dularfullu stræti?
Hvar er mamma? kvað hún máske lágt,
en kringumstæður vörðust allra frétta.
Hvar er mamma? hrópaði liún svo hátt
og hljóp á braut. — En staðreyndin varð þetta:
Hún komst ei heim, en villtist fram á fjöll.
Þið finnið um það grein í svörtum ramma.
Á mosasæng varð ævi hennar öll
og aldrei framar spyr hún: Hvar er mamma?
Ég horfi út í himins bláan geim
og hugleiði þá spurning, drottinn góður:
Hví leiddir þú ei litla barnið heim
og lézt það aftur finna sína móður?
Ó, mikli guð, er sorgin hljóð þitt svar?
Hún svífur hér um gáttir loft og þil
og inn með sér þá bitru hugraun bar,
fyrst barnið dó, að þú sért ekki til.
Afi og amma.
Afi minn og amma gamla
alþjóð kveðja senn.
1 lága bænum, bak við fjallið
basla þau samt enn.
Þótt gamla fólkið gerist margt
á geðsmununum stirt
og því finnist, er þrekið dvín,
að það sé lítilsvirt,
er afi gamli ætíð kátur
enda þótt hann sé
afgamall og yfirkominn
undir krossins tré.
Og amma, sem var fögur forðum
fölnuð er og hrjáð.
Hún eldar graut og yrkir ljóð,
sem aldrei verða skráð.
Þau hafa bæði strítt í ströngu
staðið um það vörð
að komast af sem kallað er
þótt kjörin væru hörð.
Og afi minn og amma gamla
alþjóð kveðja senn
þreytt, en sæl í sinni trú
og sátt við guð og menn.
Har. Stígsson.
Sonur gefur foreldra sína
saman í hjónaband.
Framhald af 5. síðu.
Þau hjón skorti 15 vikur til að
hafa verið 55 ár í hjónabandi.
Sighvatur Borgfirðingur, sem
var sveitungi séra Jóns í Kald-
rananeshreppi og skrifaði ævisögu
hans eftir hans fyrirsögn, lýsir
honum á þessa leið:
Séra Jón var ágætlega lærður
maður, einkum í tungumálum,
latínu og grísku. Hann talaði
Frakknesku svo vel, að Frakkar
sjálfir sögðust ekki geta gert
mismun á honum og innfæddum
mönnum í Frakklandi. Hafði hann
við þá mikil kynni meðan hann
var í Dýrafirði og hafði af því
oft heiður og hagnað. Hann þótti
bera mjög af öðrum að kenna
ungum mönnum, og var svo hið
Síðasta æviár hans, að hinn blindi
háaldraði maður fékk nýtt fjör,
þegar hann fékk færi á að fræða
aðra og útlistaði þá hvert fram-
andi orð svo undrum gegndi, enda
hélt hann óskertu minni og sál-
arkröftum til dauðadags og lá
aðeins fáa daga banalegu sína.
Hann var meðalmaður á hæð og
gildvaxinn, með dökkt hár og
skegg, sem varð hvítt fyrir hær-
um. Daði fróði segir að hann
væri lipur gáfumaður og vel lærð-
ur, en mesti fríþeinkjari."
Þá getur Sighvatur þess, að
séra Jón hafi veitt frönskum sjó-
mönnum margskonar fyrirgreiðslu
og aðstoð, og hafi fengið senda
peninga að launum með herskipi
að Söndum. Einnig hafi franski
vísindamaðurinn Páll Gaimard,
sem ferðaðist hér um land 1838
og Jónas Hallgrímsson orti til
kvæðið ,,Þú stóðst á tindi Heklu
hám“,. sent Jóni „byssu með öllu
tilheyrandi, og var hún hinn
kostuglegasti gripur“. Þó sá Páll
Gaimard séra Jón aldrei, en hafði
spurnir af lærdómi hans og við-
skiptum við franska sjómenn.
HÁTÍÐAMESSUR.
lsaf jörður:
Aðfangadagskvöld kl. 8 e.h.
Jóládag kl. 2 e.h. í kirkjunni,
á sjúkrahúsinu kl. 3 e.h.
Gamlársdag kl. 8 e.h.
Nýársdag kl. 2 e.h.
1. sunnudag eftir þrettánda
kl. 2 á elliheimilinu.
Hníf sdalur:
Aðfangadag kl. 6 e.h.
Jóladag kl. 5 e.h.
Súðavík:
Annan jóladag kl. 2 e.h.
Skutulsfjörður:
sunnudag 2. janúar kl. 2 e.h.