Ingjaldur - 23.10.1932, Page 2

2
ÍNGJALDUR
ef löggjafarvaldið er ekki virt
eða starf þeirra, sem er falið að
bera þau út í líflð. þi fer sro
að nauðsyn rekur til þesa að
hafa aömu aðferð og Kommún-
istar nota í Rúaalandl. það
verður að hafa málalið, aem er
borgað fýrir að drepa þá aða
fangelaa, sem ekki hlýða. Berl
. n^enn aftur á móti virðing fyrir
lögum landsins og dómstólum
þeas þarf ekkert — eða mjög
lítið — vald á bak við. þá
beygja menn sig frjálsir undir
það ok, aem þelr með
frjálaum haeitl hafa geflð öðrum
umboð tii þeaa að loggja á sig.
Við þetta betist að þeir, sem
gegna þessum virðlngarat. sýkjast
af þegsu ajálfrátt eða ósjálfrátt
af þeasum aama hugsunarhœtti og
halda ekki uppi heiðri atarfs
sína eina og vera ber. þnð er
því hagsmunamál þjóðfélagsins
ekki alllítið, að halda uppi þeas-
ari vlrðingu, auk þess sem það
er að minsta kostl i anda þess
stjórnmálaflokks, er hofur ein-
stakllngsfrelaið á stefnuskrá sinnl
að fara þá leið, sem eksi stefnir
til kúgunar, heldur hlna, að menn
taki þvingunarlaust og frjálslega
við þelm hðftum á frelainu, sem
öll lðggjöf er að einhverju leytl.
þvi verður engan veginn neit-
að að þeir ráðh, sem farið hafa
siðari árin með umboð íhaldsfl.
(nú Sjálfstæðlsfl.), einmltt eftir
að fyrst for að bera á þeasu
virðingarleysl, hafa alls ekki haft
opln augu fyrir þýðinguunni —.að
stemma stlgu fyrir þessu. Eðs
hafl þelr haft augun opln en ekkl
lokuð, þá hafa þelr af kjarkleysi
eða tómlæti Iátið þetta afskifta-
laust. Og er þetta alveg eina
liklegt. Af hinum dattur engum
Sjálfstæðiamanni I hug að ætlaat
lil nokkurs góðs í þossu. það
sýnir hln hörmulega reynzla tið-
ustu ára, þegar sjálfur Dómsmála-
róðherrann dróg embætti sitt
nlður i sorpið með því að halda
uppi blaðadeilum af Iægsta ttgi
og elta æðsta dómstól landsins
með svívirðingum.
Kommúnlstar geta ekki kvart-
að undan þvf, að e'tthvað té gert til
þsss að stemma stigu fyrir þcssum
níðhöggum þeirra. Hvað er gert
í Rússlandi, þeim sælunnar reit,
við þá sem lasta Bolsevlsmann ?
Hvað er gert við þá sem svfvlrða
Stalin ? Hvað mundi gert vlð
þann ritstj. þar sem leyfði aér að
skamma Ráðstjórnarfyrirkomulag-
ið eða ofsækja Soviet í blaði
sínu?
það þarf ekki að svara. Allir
vita að ekkert nema dauðlnn
biður slikra manna.
Ég hvet ekki tii slíkra úrræða
eða atórræða og ekkl elnusinnl
tll þesa að blað þeirra sé stöðv-
að eða þeir neinu ofbeldi beittir
— sem þeir þó vilja skapa ððr-
um. É« hvet aðelns til þeaa að
þeim og öllum almenningl sé
aýat, að hirdr æztu valdhafar
telji réft að láta þi menn bera
ábyrgð að lögum, sem helia sví-
virðlngum sínum yfir æztu atofn-
anlr þjóðfélagsins, lög þeaa, trú-
arbrögð og sjálfan Guðdómlnn,
og að með þessu sé reynt að
stððva eitthvað framgang þess
virðlngarleysis, sem allar llkur
eru til að þeim takiat að ððrum
kosti að útbreiða meðal aimenn-
ings og hefur nú þegar að
noKkru leyti tekiat.
Ætla menn ef til vill, að æztu
virðingarstöður þjóðfélagains verði
lengi ( helðri hafðar, ef haldið
er áfram á aömu braut og verlð
hefur undanfarin ár — einnig
éður en J. J. kom tll aögunnar?
Halda menn að t. d. virðingln
fyrir Dómamálaráðherraembættinu
haldist ef mönnum er liðið það
refsingariaust að kalla ráðherrann
»verkalýðsböðul og gjaldþrotssvlk-
ara“ — svo ég nefni að eins tvð
orðblóm er nýlega spruttu upp
úr þelm illgresishaug, sem íslenzk-
um verkalýð er storkað með
því að gefið er nafn eftir honum.
Og avo ég segi mína melning
þá tei ég það elnnig ekkl rétt,
virðing embættlsins vegna, að
núver. Dómsmálaráðherra vikur
ekki sæti úr embætti s'.nu meðan
■akamái er fyrlr rétti gegn honum.
það skiftir engu hvort málið er
otsóknarmál eðn ekki. Staðreynd
er að málið er höfðað, og það
er óaamboðið virðing embættlslna
að því aé gegnt af manni, aem
sakamál er höfðað gegn. Heldur
ekki skiftir það máli enda þótj
bæði ég og aðrir, sem þekkjum
ráðherrann peraónulega og fjöldi
annara manna einnig, aéum sann-
færlðir um að hann hafl hvorkl
í þessu né öðru gert neitt
óheíðarlegt eða Iðgum andstætt.
Er fordæmi þessa í ððrum
iðndum þar sem heimtað er að
menn haldi uppl vlrðlng svo
veglegrs embætta? Ég held ekki.
En hvað sem þvi ltöur, er von-
andi að ný stefna verði upp tek-
in, og að þeir gangi á undan í
þessu sem á undan eiga að ganga,
það er annað og kemur þeasu
máii ekkert við þó að mönnunum
tjálium sé ekkl sýnd sérstök
vlrðing eða „anobbað" fyrlr
þelm. það er sama óhæfan, ef
það er elngöngu gert vegna
ombætti8lns. það sem ég á vlð
og það sem ég vona að hver
meðalgreindur maður skilji af
því sem er sð framan aagt, «r
það að nauðsyn ber til þess, að
almenningsálitið atyðji æztu áhrifa-
stofnanir og embættl ríklsins, og
auki með þvi hið kigunarlausa
vald þeirra, og að ti! eru andleg
verðmæt! — Guðstrú o. fl. —
sem eiga þau ítök f hugum
fjölda manna, að þeir elga heim-
ting á því að aðrlr menn deili á
þau á prúðmannlegan hátt, en
•kki með orðbragði, »om daunar
af fúlum óþverra viðbjóðaiegustn
sorpræsa.
Opið bréf
til herra bæjarfógeta Kr. Lfnnet
í blaði yðar ,Ingjaldur“ frá
29 f. m. 7 tbl. — i greininnl
,Jarðarávextir“ — minnist þér á
f lok grcinarinnar, að elnnlg mætti
taka hina svo nefndu „Rænlngja-
flöt“ til ræktunar jarðarávexta.
Mér akiíat á þesaum ummælum
að þér gefið fyllilega í skyn. að
staður þessi fáist til ræktunar,
jefnvel að bak við felist hvatnlng
tll framKvsemda. Ég varð i raun
og veru forviða, jafnvel hryggur,
að lesa þetta, mér hafði aem té
ekki dottið í hug, að þessi stað-
ur yrðl nokkurntíma tekinn til
ræktunar hvorki sem tún né sáð-
garður. Mér hefur ávalt fundist
að þessl staður, ég á þar við
Lyngfellsdal allan og Rænlngja-
flöt, yrði að vera óraskað af
manna völdum, jafnvel frlðaður.
því þó nafnið „Ræningjaflöt* sé
ekkl fagurt né Uti vel i eyrum,
þá á staðurinn sína sögu, sem
flestum er kunn. Auk þess er
staður þessi. Lyngfeilsdalur fag-
urt umhverfl, sem værl undir
mörgum kringumstæðum kjörlnn
samkomustaður, einkum þar sem
nú orðið er ekki í annan stað
að venda en Herjólfsdal, enda
stundum notaður áður. Ætti dalur
þessi að vera framvegls, eins og
hingað til „allra manna land“
eða <einskis manns land» þar sem
allir hefðu jafnan aðgang að.
það er búið að útmeela svo eyj-
una til ræktunar, að alt of langt
er gengið á ýmsum sviðum, en
sem ég að avo komnu máli ætla
ekki að gera að frekara umtali,
né á þeasum vettvangi.
Mér er ókœrt að fara að blanda
mér lnn í svona mál, og hef þvi
þagað, þó ég hafl séð hvorju
fram f^r. Eo af því mér vlrðist á
þessari tillögu yöar, að þér ekkl
•kiijið þá hugsjón, sem innfædd-
ur Vestm.eyjingur ber fyrir móð-
urmoldinni — eyjunni — sem
sé verndun tögustaða o, fl., þá
skrifa ég yður þessar llnur.
Ég bið yður því og akora á
yður að gera það sem í yðar
valdi siendur, til að forða þess-
um stað — Lyngfeilsdal — frá
nokkru jarðraskl, heldur stuðlið
til þess, að hann ‘ verði friðaður
eða verndaður að svo miklu leiti
sem hægt er. þetta er rödd írá
innfæddum Vestm.eyjing, sem
ekki stendur á sama, hvcrnig
ýmsu er umturnað, og af því
lika að honum í þetsu sambandl
reimur blóðið tll skyldunnar.
Vlrðingarfylst
Brynj. Sigfússon.
Aihugasemd.
Eina og ég hefl margsagt og
allir verða að kannast við eru
Eyjarnar of litiat til þess að taka
nema lítið land undan ræktun.
Gagnsemin verður að sltja í fyr-
irrúmi. Htnsvegar get ég fallist á
að lcita álits bæjarvaldanna um
Leifs kaffi.
Lag: lch bin ja heute so glucklich.
Mér líkar Leifur heppni,
já, heppni, já, heppni,
sem klýfur gegnum keppni
með kaffi hér í bæ.
þótt allir eigi í önnum,
í önnum, I önnum,
á öllum kafflkönnum
brátt Leifur heppni er.
Hó, hó og hæ,
hó, hó og hæ,
beata kaffi hér í bæ,
hó, hó og hæ,
hó, hó og hæ,
besta kaffi sem ég fæ.
Svo lofgjörðir þér senda,
já, senda, já, senda,
um blessað kaffið brenda,
fólk frá sjó og sveit.
Ánægður neytandi.
þetta, sem hr. B. S. ritar um.
En mér sjálfum vlrðist engin
skemd þó að flðtin í dalnum
verðí að einhverju eða öllu leytl
tekin til ræktunar. Brekkurnar
sjálfar eru aöallnn í dalnum og
þær verða látnar i friðl.
K. L.
Landhelgis-
gæzla við Eyjar
Eins og menn vita heidur
Guðni Jóhannsaon form. uppi
landhelgisgæslu hér nú á v. b.
„Viggo“. Hef ég áður greint
nokkuð frá störfum hans hér
í blaðínu, en akal nú skýrt
stuttlega frá siðasta oltingaleik
hans við erl. togara.
Aðfaranótt þriðjudagsins i
vikunni sem leið fóru þeir á
„Viggo“ vestur fyrir Smáeyjar
þvi að þeim þókti ekki óllklegt
að togarar kynni að vera þar
á veiðum, þar eð vindur var
hægur af noröri. Silgdu þeir
suður með Stafnsnesi og suður
fyrir Hænu. Er þeir voru komnir
skamma leið vestur fyrir Smá-
eyjar virtist þeim skip vera
þar vestur af ljóslauBt. Settu
þeir þá strax á fulla ferö og kom
þá skjótt I ijós er þeir nálægðust,
að þetta var togari. Voru skip-
verjar að draga inn vörpuna.
En i þetta sinn hafðí þeim láðst
að hylja einkennisstafina og
töluna, svo óvörum komu þeir
á.Viggo* að togaranum. Reyndu
þeir þá að leaa þetta á aftur-
kinnungnum, stjórnborðsmegín.
En þá sneru þeir á togaranum
snögglega á vírunum svo þeir