Ingjaldur - 30.10.1932, Page 2

£jöf næsta ér, skoraryfirsk.nefnd
á bæjarstjórn að setja slfkar
reglur í samvinnu við nefndina.
Form. niðurj.nefndar er bæjarstj.
Við ætluðumst auðvitað til þess
að hann fiytti þetta mál inn i
bæjarstjórnina og þar væri kos-
in nefnd til þess að semja frum-
varp að þessum reglum. Sfðan
yrði þetta frumvarp borið- undir
oss. Að þér voruð reiðubúnir að
„ræða þetta mál“ við oss var
aubvitáð yður líkt og eðlilegt.
En það var að eins. allt annað
en vér fórum fram é og svo ég
•egi allan sannleikann leit égavo
ó að þér munduð þegar yðar
tími var kominn spyrja yfirsk.-
nefnd hvenœr hún mættl vera að
því að taka á móti yður. þvi að
þetta urn „viðrœðuna* var alt ann-
að en yfirsk.nefnd œtlaðist til, og
alltannað enhún hajði skrl/að um.
Hinsvegar skal ég nú taka þetta
sem hvern annan misskilning af
yðar hálfu og taka fram að það
gleður mig mjög að þér hafið þá
borið melra traust í þessu til
mín en nú, er þér segið að ég
vitl ekki hverjar tillögur ég [elgi
að gera um þeasar reglur. En
mlg langar til þess að vinna aft-
ur þetta traust yðar, manna er
ég met svo mikils. Ég mun nú
setjast bráðlega við að semja
uppkast að reglum þessum fyrlr
yður. Enda þótt ég eigi á hættu
að þér haldið að ég sé að grobba
eins og þagar ég í gamangrein
talaði um að ég væri ,sigldur°
(hvílík nýlunda nú á vorum tím-
um), þá verð eg að geta þess að
það er ekki i fyrsta sinn að
éggerislíkt. Ég samdi reglur fyrir
Skagafjarðarsýslu einu sinnl i
árunum og þær kváðu hafa
gefíst allvel.
Önnur aðflnsla mín var sú að
þið fóruð aliir á. stúfana til þess
að finna að okkur l yfirsk.nefnd
og hnýta i mig persónulega, að
elns vegna þess að við hækkuð-
um útsvörin á tveim yðar. þið
farið enn allir á stúfana — afsakið
að ég nota þetta hálf kauðalega
orðatiltækl i sambandi við jafn
virðuglega framkomu. Bróður-
hugur yðar er hinn sami hvort
sem þér legglð útsvör hver á aðra
eða búist til sameiginlegrar sókn-
ar og varnar. Fagurt og gðfugt
hugarfar, herrar mfnir, sem mór
ekki ferst að lasta. En mér virð-
st að þetta kærleiksríka hugar-
íai nver til annars fari ósjál'rátt
noKkuð í gönur með yður þér
segi''' að i sk’ifl niðurj.nefndar til
ríkisskattanefndar sé hvergi minst
á Jþá Kr. þ. og J. G. Ól. og
spyrjið almenn ng þessa bæjar
hvernig honum lítist á slfka
blsðamensku „eða hvað nú eigi
kalla það“. En má ég minna
yður á að í jþessu bréfi yðar
kvartið þér undsn niðurj.nefnd
með þessum orðum: «hefur
yfirsk.nefnd lækkað á tveimur
gjaldendum samtsls um 1100 kr.
en hinsvegar aðeins hækkað
aðra gjaldendur um 600,00, og
hefur þannig haft af bæjarsjóð
kr. 500,00*. Nú lækkaði yfirsk.-
nefnd að eins á tveim mönnum
H. V. B. og Ó1 Lár. um sam-
tals 1100 kr. en hækkaði aðeins
á tveim, Kr þ. og J G. Ól. um
samtals 600 kr. Afsakið þvi að
e'nnig ég spyr almenning þessa
bæjarfélags og yður sjálfa, vlð
hverja aðra gátuð þér átt eða
áttuð með orðunum „aðrir gjald-
endur* en einmitt Kr. þ. og J.
G. Ól.? Voru það ekki einmitt
þeir einu sem hækkað var é.
Mér dettur ekki í hug að jafn
prúðlr menn og orðvarir eins og
þér eruð allir séuð með hártog-
anir á orðum yðar sjálfs. En
hinu trúi ég frcmur að þessir
tveir nefndarmenn hafl í bilið
gleymt sjálfum sér og hinir þrír
af sömu ástæðu í svipinn ekkl
af áhuga fyrir þvi að út-
vega hinum bágstadda bæjarsjóðl
tekjur munað við hverja var
átt þegar þeir skrifuðu um þessa
gjaldendur, sem fengu 600 kr.
hækkunina.
þér minnist akkert á það atriði
að þér f hálfgerðu kærubréfi
yðar til ríkissk.nefndnr komist
svo að orði að þér við „nánari
athugun* komist að þeirri niður-
stöðu að hækka hefðl matt út-
svar mitt. Ég neyðist samt sem
áður, herrar mínir, að víkja ofur-
lítið að þessu. Virðist yður —
svona eftirá — að þetta kæmi
því máli, sem um var að ræða
skapaðan hlut við? Og ef svo
var ekki (sem þér í rauninni
játið með þögn yðar) — vegna
hvers tókuð þér það fram? Mér
þykir mjög leitt að geta ekki
fundið aðra skýrmgu á þessu en
að yður hafi öllum einkum mis.
likað við mig af einhverri, að
visu mannlegri, en samt óniður-
jöfnunarlegri ástæðu. Sem sé að
hækkað voru útsvör á tveim úr
nefndinni. Og að hin innllega
samúð, sem rfklr á kærleiks-
heimili yðar hafl komið yður
öllum til þess að finna svona sárt
til þess að faeinar krónur voru
teknar úr vasa tveggja yðar f
viðbót þess, er þér — eflaust
með mjög óljúfu geði — höfðuð
til ætlast að þeir greiddu.
þá fann óg að því að þér höfð-
uð að mínu áliti notað „óvið-
eigandi rithátt* i bréfi til yfir-
boðaia yðar (i þessum efnum).
þér firtist mjög af þesaum orðum
mínum og notið heilan, stóran
dálk 1 „Gesti" til þess að tala um
þetta. Ég skil að visu, herrar mín-
ir, að þér sem notið sjálfir svo
prúðmannlegan rithátt heimtíð
mikið af öðrum í þessu. En leyfið
mér að taka það eitt fram, að
yður virðist ógerningur að greina
mennina frá starfinu, yfirsk.nefnd
sem slíka frá yfirskn.mönnunum.
Enda þótt allt væri iétt sem þér
segið um ástæðuna til þess að þér
settuð ofan í við nefndina — sem
ég ómögulega nenni að þreyta
almenning með að fara út í svo
ómerkilegt er það — enda þótt
segi ég allt þetta væri létt þá var
rangt af yður sem undirmönnum
(í þessu) að nota þenria rithátt.
Haldið þér t. d. að Stjórnarraðið
sem er næsti yftrboðari okkar
eins og við ykkar, mundi láta sér
vel líka ef við færum einhvern-
tíma að setja ofan í við það og
segja því að taku upp „aðrar nð-
ferðir*. Ég er hræddur um að hið
háa Stjörnarráð mundi ekki nota
ain3 væg orð og ég notaði.
í>ví miður geri ég ekki rað fyrir
að þór skíljið þann hugsunarhátt,
sem liggur á bák við þetta hjá
mér. Ég býst við að þér álítið að
ég telji minni eigin persónu misw
boðið. Svo er ekki. En sannast að
segja veiðið þór, herrar mínir, að
afsaka þó ég skýii þetta ekki nán-
ar fyrir yður — ég held að það só
vonlaust verk.
Éér sneiðið alveg hjá að and-
mæla siðustu aðflnslu minni, að-
finslunni um að þór virlust hiífa
yður sjálfum við niðurjöfnun út-
svaranna, seni ég leiddi nokkur
rök að með dæmum. Égerekkeit
hissa á þessu. Aðfinslan getur
verið óréttmæt, en þór getið ekki
afsannað hana, af því að þér hafið
engar íeglur. Fér þykkjist af þvi
að ég sógji það á brjósj sem
annaihvor maður segir um yður
á hak. Það er venjan. En er þetta,
þegar til alls kemur, nokkuð slæmt.
Og var það ekki opinbert starf
yðar sem ég vitti ? Má það ekki
nema þegar ég á í hlut?
Ég veit að þér, herrar mínir
eru of sanngjarnir menn til þess
að álíta slikt.
Fá ætla ég að lokum að gerast
svo djarfui að minnast ofurlítið á
hina skarpvit.ru tilgátu yðar að ég
hafi ekki kunnað geðsmunum mín-
um hóf vegna þess að lítlllega var
á mig andað af yðar hálfu og það
eé bágt fyrlr mann f minni stöðu.
Enda þótt ég eigi á hættu að
styggja yður þá neyðist ég til
þess — afsakið herrar mínir —
að segja að hér stingi hlutdrægni
yðar upp kollinum. Það vita
allir hér í Eyjum að á mig hefur
undanfarið ekki eingöngu verið
andað heldur blásið svo allt ætlaði
um koll að keyra. Ég hefl verið
Iagður í einelti með sönnum og
lognum kærum út af ömerkileg-
ust.u embættisyfirsjónum. Fað hafa
verið haldnir fundir til þess að
koma mér frá embættinu, reynt
að senda skeyti til útvarpsins
í því skyui að ófrægja mig um
land allt (það gerði einn af yður,
hr. Þorsteinn Víglundarson), sendur
á mig rannsóknardómari, reynt. að
halda skamma fyrirlestur um mig
í höfuðborg landsins, skrifað um
mig -ástæðulaus róggrein í „Tím-
anum* — og við öllu hefi ég þag-
að og tekið því með mesta jafn-
aðargeði. G»t.ið þér þá, herrar mín-
ir, eða nokkur skynbær maður (
þessum bæ ímyndað Bér að ég
verði uppnæmur enda þótt fáeinir
„andi* í viðbót. Nei — það þarf
vissulega miklu meira til. Ég
geng mína götu sem óg tel rétt-
asti og vissi fyrirfram að það var
ekkert vinsælt verk að finna að.
Pér segið að það sé um þetta
með reglurnar oins og fiest annað
er ég sting upp á, að aðrir eigi að
leiða málin til lykta. Fetta er
að mestu leyti rótt. Ég héfl sem
sé enga aöstöðu til þess að koma
flestum áhugamálum minum í
framkvæmd aðra en þá sem rit-
menska mín fyr og síðar hefur
veitt mór og heldur ekki sókst eftir
henni. Ég veit að yður hátlvirtú
herrar, sem eðlilegt er.veitist örð-
ugt að skilja þetta „Fænomen*
eða afbrigði. Maður sem hugsar
um landsmál án þess að ætla sér
að komast á þing, er miklu sjald-
gæfari en maður sem ætlar a.ð
komast á þing en hugsar ekkert
um landsmál. Og sama á við
um bæjarmál og bæjarstjórn.
En úr því að þér minnist á
þetta þá skal ég bæta þeirri skýr-
ing viö að ég hefi ávallt litið svo
á að það væri skylda þeirra, Btm
fást, við opinber mál, ráðherra,
þingrnanna og manná í bæjar-
stjórnum að fylgjast með því sem
„við hinii “ stingum upp á um
ýms mál og taka það upp, er
þeim þætti þess vert.
Ég skal játa að óg er kominn
að raun um að þetta er of mikil
bjaitsýni. Fess vegna hefi ég nú
ráðist í að gefa út blað. í*á hefl
ég betrl aðstöðu til þess að koma
áhugamálum mínum fram og
verður reynslan að skera úr
hvort dugar. En á það vii ég
leyfa mór að benda yður 1 þessu
sambandi að það er ekki eins og
það á að vera að láta þau ný*
mæli, er ég kann að stinga upp
á og yður virðast í hjarta yðar
góð og þöif, gjalda þess að það
er ég, sem kem fram með þau.
Eu sannast að segja hefur mér og
öórum stundum dottið þettaíhug.
Pað er sumt svo einfalt og sjálfsagt,
sem ég hefi minnt á, t. d. liftip
á bryggjuna, að það er varla trú*
legt að menn hefðu ekki framkvæmt
þetta ef „einhver af oss* heföi
stungið upp á því. En ef til vill hefi
ég bæjarstjórn fyrir rangri sök og
að þetta sé að eins tómlætí að
kenna.
Að lokum vil ég að eins láta f
]jóB samhrygð mína með því lán-
leysi yðar að hafa „annan eins
yfirmann og veröa að sitja með
2 ÍNGJALDUR
Hjartans þskkir votta eg öllum þelm er sýndu mér sam- 1
úð og hlutekning viö fráfall og jaröariör föður míns Ögmund- 5
ar Ögmundsonar, Landakotl.
þóranna Ögmundsdóttir.