Stormur - 16.03.1927, Blaðsíða 3

STORMUR
3
©
Skóhlífar o
og §
snjóhlífa- H
stígvél. m
Mest úrval af öllum tegundum af gúmmískófatnaði. í J
Mikil verðlækkun. ©
©
Lárus G. Lúðvígsson. ®
T ©
TyqlqTmmtlJOTrDtDuJu^wPuJUJUJUJuJuJuJtlJtijtDmttjiljiijtiJiiytlJUu
OC3t3£3£3t3t3C3t3£Jt3(3C3t3öt3£3£3v30t30C3C}t3C3t3t3t3C30t3f3í3£3Q{3C3£3C5C}£3C3ÖS3®C3£3£3t3t3C30Cv30ö£3C3C3£3C
Brunatryggingar.
Sími 254.
Sjóvátryggingar.
Sími 542.
o
o
o
o
o
o
o
o
£3
o
o
0000000000(3000000000000000000000000000000000000000000000000000
að fljótandi brennivínskrám. Er vitan-
iegt að heimabruggun eykst nú stór-
lega með hverju árinu, einkum þó í
Gullbringu- og Kjósarsýslu. — Það var
heimabruggunin fyrst og fremst, sem
varð banninu að bana í Noregi. —
Norska þjóðin sá hver voði var á ferð-
um og skildi, að það var bannið, sem
átti . sök á þessum ófög'nuði. — Von-
andi er að íslenska þjóðin sjái þetta
fyr en það er or.ðið um seinan og af-
nemi þessa bannómynd, sem verið hef-
ir þjóðinni til svívirðingar og smánar
frá því fyrsta.
En Alþingi, stjórnin og leiðandi
menn þjóðarinnar eru það fyrst og
fremst, sem sökina bera, el óþefurinn
af brugguðum óþverra leggur um sveit-
ir þessa lands.
Verði heimabruggunin aimenn legst
hún aldrei niður, sökum þess hve ó-
dýrt áfengið-er, aðeins nokkrir aur-
ar literinn og áhætta er engin ef aðeins
er bruggað til sjáJfsnotkunar, en ekki
sfelt.
Bannið hefir þegar haft það í för
með sér, að æskulýðurinn er orðinn
miklu drykkfeldari en hann var áður
en baniiið komst á, eigi það eftir að
gera íslenska bændur að brennivíns-
liruggurum, þá verða þeir niðurlútir
bannberserkirnir áður en lýkur. — Og
bannbandalag fslands verður talinn ó-
þarfasti og háskalegasti félagsskapur-
inn, sem stofnaður hefir verið.
Jafnaðarstefna
og
auðvaldsskipulag.
í augum jafnaðarmanna eru því all-
ir, eða nálega allir, atvinnurekendur
hinir sífeldu fjárdráttarmenn sem
brugga veigar sínar úr svitadropum
verkalýðsins og skreyta híbýli sín með
gullinu, sem krept hönd námumanns-
ins hefir grafið úr jörðu.
Þetta er hún, kenning jafnaðar-
mannaforingjanna. — Kenningin sem
steytir hnefa verkalýðsins í blindu df-
stæki gegn þeim, sem hann telur kúg-
ara sina og rænihgja.
En þessi kenning er einstrengings-
leg og röng.
Auðvitað dettur engum sanngjörn-
um manni í hug að neita, að vinna
handarinnar — vinna verkalýðsins sje
mikilsverður þáttur i allri framleiðslu
og sköpun þeirra verðmæta, sein möl-
ur og rið fær grandað. — Og að vísu
væri þorskurinn mannkjminu verð-
laus í sjónum ef enginn Bjarna-
bæjar-Guðmundur fengist til að fara á
sjó. — Fiskifélag íslands, Bjarni Sæ-
mundsson, Kveldúlfur og Alliance og
Copeland mundi ekki þess megnugir
að seiða þorskinn i land. — En hitt er
líka jafnvíst að litill mundi þorskafl-
inn hans Bjarna-bæjar-Guðmundar
vera, ef hann hefði i engu notið að-
stoða þessara með hvítu hendurnar
sigglausu, sem silja inn í miðstöðvar-
kyntum stofum þegar sjómaðurinn tefl-
ir tafl lífs og dauða við konung hafs-
ins, sem vill ekki sleppa þegnum sín-
um.
Það er ekki eingöngu liðsmanna-
fjöldinn sem orusturnar vinnur.. —
Hershöfðingjarnir, stjórnvitringarnir og
þeir sem heiina sitja — fjarri vig-
velli og mannhætlu eiga þar líka sinn
skerf.
Haraldur konungur Sigurðsson var
tíðuin liðfærri en andskotar hans, og
hetja var hann eigi meiri en sumir
þeirra og þó vann hann tíðasl sigur.
Það var konungsgiftan sem þvi olli. —
Sú gifta sem fylgir þeim, sem eru fjöld-
anum höfði hærri að vitsmunum, þekk-
ingu og áræði.
Einn maður getur stundum gert það
sem þúsundir og miljónir manna geta
engu um þokað. — Og þetta á engu
síður við í verklegum efnum heldur en
andlegum, þótt það dyljist fremur.
Jafnaðarmönnum kemur t. d. ekki
til hugar að neita því, að miljónir verka-
raanna, þótt þeir legðu saman, gætu al-
drei skrifað Heimskringlu eða Pétur
Gaut — en þeir neita þvi, sem er jafn-
mikil fjarstæða af þeim að neita. —
Þeir neita þvi, að til stjórnar á stóru
og umsvifamiklu fyrirtæki, svo vel
fari, þurfi oft og einatt miklu meiri
hæfileika, en skipshöfn á heilum tog-
ara hefir yfir að ráða, enda þótt úr
heilum allrar skipshafnarinnar væri
gerður einn stóreflis heili.
Og vegna þessa þröngsýnis er það,
að þeir meta verk hvers einstaks verka-
manns, sem að einhverju fyrirtæki
vinnur, eins mikils, ef ekki meira virði
en verk þess, sem fyrirtækinu stjórn-
ar, leggur fram fjármagnið og ber
áhættuna.
í þessu liggur hún villan, sem jafn-
aðarinenn gera sig seka um, þegar þeir
eru að leggja mælikvarða sinn á verð-
mæti vinnunnar.
Sannleikurinn er sá, að ómögulegl
er með nákvæmu rjettlæti að ákveða
hvað hvej' og einn á heimtingu á að
fá í laun fyrir þann skerf sem hann
leggur til aukning framleiðslunnar.
Til þess að hægt væri að ákveða það
með óyggjandi vissu, þyrfti Steingr.
Arason eða Guðm. Finnbogason að hafa
yfir að ráða þeiin undramæli eða vog,
sem mælt gæti eða vegið, hve þýðing-
armikið starfs hvers og eins er, sem að
framleiðslunni vinnur. — Éri.þvi mið-
ur hafa þessir góðu mælingamenn
ekki þenna undragrip í fórum sínum.
En eitt er víst, að ef hann væri til,
þá ættu jafnaðarmenn örðugt með að
krefjast þess í • réttlætisins nafni, að
öllum verkamönnum sem í Dagsbrún
eru, væri goldið sama kaup. — Þá
mundi það sýna sig að einum verka-
manninum bæri 10 kr. í kaup um
klukkustundu, þegar annar á ekki
skilið 10 aura. — Og hið sama gildir
um alla verkamenn þjóðfélagsins, að
hvaða starfi, sem þeir vinna og í hvaða
stétt sem þeir eru.
— En einmitt vegna þessa — vegna
þessa ófullkomleika eða skorts á mæli-
tækjum er það, sem ómögulegt er að
leysa úr því, hvort verkamaðurinn ber
skarðan hlut frá borði i launum sin-