Stormur - 28.07.1934, Síða 3

STORM UR
3
og það er það, að Ásgeir Ásgeirsson hefir stigið stærsta
skrefið sem íslenskur stjómmálamaður hefir stigið til
þessa — og á honum hvílir þyngri ábyrgð en nokkrum
öðrum.
Skrefið, sem hann hefir stigið, er það, að hann hefir
með undirskrift sinni, gert socialistum fært að mynda í
fyrsta sinni stjóm á íslandi og með því lagt fyrsta hom-
steininn að höll socialismans hér á Iandi. Og þær tilraunir
og framkvæmdir, sem þessi socialistastjóm kann að gera
hér á meðan að hún situr við völd, em allar á ábyrgð Ás-
geirs Ásgeirssonar. — Verði þær til blessunar má þakka
honum það og verði þær til bölvunar er það hans sök.
Erlendar fréttir.
Ægilegt morð.
Fyrir skömmu var rússneskur herforingi myrtur í
Tiflis í Kákasus á allóvenjulegan og voveiflegan hátt. Her-
foringi þessi var í ætt við Stalin og var mjög hataður í
Kákasus. Morgun einn, er hann kom inn í svefnherbergi
sitt og háttaði í rúm sitt, eftir að hafa vakað um nóttina,
skriðu tvær eiturslöngur út úr dýnunum, vöfðu sig um her-
foringjann og bitu hann hér og þar.
Læknir var sóttur, en eitrið hafði þá læst sig svo um
hann að lífi hans varð ekki bjargað. Þoldi hann hinar
hræðilegustu kvalir áður en hann dó. — Slöngunum höfðu
morðingjarnir stolið úr dýragarðinum.
Rottur sýkja menn.
Á einu ári hafa sex menn í Stokkhólmi veikst af nokk-
urskonar gulu. — Morbus ,Weil — og dóu þrír þeirra.
Veiki þessi stafar frá eitri, sem verður til í rottusaur og
kemst með honum í neysluvatn eða annað er menn leggja
sér til munns. — í styrjöldinni miklu var sjúkdómur þessi
allalgengur í skotgröfunum, en er annars fremur sjald-
gæfur.
Morðið á Schleicher.
í erlendum blöðum hefir morðið á fyrverandi ríkis-
kanslara Þýskalands, von Schleieher, vakið mest umtal og
hlotið harðasta dóma. Von Schleicher var einn af glæsileg-
ustu: stjórnmálamönnum Þýskalands, bæði andlega og lík-
amlega og réði geysilega miklu um stjórnmál Þýskalands
frá 1920 eða þar um bil og fram til ársins 1933, og honum
átti Hitler að miklu leyti það að þakka, að hann komst
til valda. — En undirróðursmaður (Intrigant) var hann
allmikill og vera má því, að hann hafi ekki að ástæðulausu
verið drepinn, en á engan hátt afsakar það, aðferðina sem
höfð var til þess að ryðja honum úr vegi.
Schleicher hafði grun um, að stjórnin teldi hann hættu-
legan mann og ýmsir af vinum hans réðu honum til að flýja,
en því svaraði hann svo, að prússneskur herforingi flýði
ekki og sér gætu þeir ekkert gert, því að samviska sín væri
hrein.
Laugardaginn 30. júní ók bíll að „villu“ Schleichers,
þar sem hann bjó með konu sinni og dóttur hennar af
fyrra hjónabandi. Nokkrir vopnaðir ungir menn stukku
út úr bílnum og hringdu dyrabjöllunni Gömul kona, er
lengi hafði þjóna ðhonum með trú og dygð, kom til dyra
°g opnaði. Er herforinginn heima, spurðu þeir aðkomnu.
Gaml akonan áttaði sig ekki strax á því hvað var á seiði
°g svaraði því játandi, og hleypti þeim inn.
Hvar er herbergi hans, spurði einn. Gamla konan helt
Schleicher og kona hans væri úti í garðinum og vísaði
t*eim því á herbergið, en ætlaði á meðan að gera honum
aðvart, því að nú var hana farið að gruna, að hér væri ekki
alt með feldu. En hér skjátlaðist henni hrapallega, því að
hjónin voru nýkomin inn, sat hann við skrifborðið sitt
og las í dagblaði, en kona hans var að sýsla við föt af dótt-
ur sinni, 12 ára gamalli, sem var ekki komin heim úr skól-
anum, en átti að fara í sumarleyfi um morguninn.
„Eruð þér Schleicher herforingi?" spurði einn mann-
anna. Schleicher leit upp, en áður en hannfékknokkrusvar-
að skutu morðingjarnir þrem skammbyssuskotum á hann
og einnig á konu hans, og óku síðan burt. — Skömmu síðar
kom barnið heim úr skólanum í sjöunda himni af gleði
yfir því að' hafa fengið háa einkunn, en ekki þarf að lýsa
því hvemig sú aðkoma var.
Þungur dómur.
1 blöðum hér og í útvarpinu var allmikið sagt frá
málaferlunum gegn hjónunum Alfred Nielsen og konu
hans, miðlinum Emilíu Nielsen. sem bæði voru sökuð um
að hafa dregið sér fé með ólöglegu móti og haft það af
auðtrúa fólki, einkum af konu einni, frú Eckert að nafni,
sem alls hafði „pundað út“ með 122 þúsund krónur, en af
þeirri upphæð höfðu um 80 þús. kr. gengið til safnaðarins,
sem þau hjónin veittu forstöðu, en hitt hafði farið til þeirra
hjóna.
Undirréttardómur er nú fallinn í þessu máli, og voru
hjónin dæmd fyrir svik í 18 mánaða fangelsi og til þess
að missa borgaraleg réttindi ævilangt. Ennfremur voru
þau dæmd til þess að greiða dánarbúi frú Eckert 122 þús.
kr. í skaðabætur og til þess að skila aftur ýmsum dýrum
munum, sem frú Eckert hafði gefið þeim. Búist er við því
að dóminum verði áfrýjað.
Dauði fallbyssukóngsins.
Menn verða frægir fyrir margt nú á dögum, og er
sumt ekki sem þarflegast. Einn þessara frægu manna var
Gaston Richard, sem lék sér að því árum saman að láta
skjóta sér í gegnum fallbyssu, með þeim hætti, að hann
féll niður í net, sem var þanið út, alllangt frá skotstaðnum.
Hafði þetta altaf gengið slysalaust fyrir sig og var
Gaston orðinn stór auðugur maður af þessari íþrótt sinni
sem forsætisráðherra íslands mun tæpast þora að leika
eftir honum, enda þótt hugaður sé sagður.
Þar kom þó, að Gaston hugðist að hætta leik þessum,
en fyrir þrábeiðni góðgerðafélags eins lét hann þó tilleið-
ast að gera það í síðasta sinn. Var kona hans viðstödd til
þess að sjá er hann gerði þetta í síðasta sinni, en annars
hafði hún aldrei viljað horfa á þessar „kúnstir“ manns
síns. En nú kom það fyrir, sem aldrei hafði áður við borið,
að Gaston hitti ekki á netið og hlaut bana af. — Svo fór
um „sjóferð“ þá.
Snarráðir þorparar.
Fyrir skömmu síðan tókst 4 föngum — höfðu tveir
þeirra verið dæmdir fyrir morð — að sleppa úr fangelsi
einu í Texas, og meira en það, því að þeir höfðu á brott með
sér varaforseta First Nationalbankans og friðdómarann í
borginni.
'Erlend blöð segja svo frá flótta þeirra, að þeim hafi
tekist með þjöl, eða einhverju öðru áhaldi að opna hurðina
að klefanum, sem þeir sátu allir í. Gengu þeir síðan út úr
fangelsinu, en hittu fangavörðinn í garðinum, sem greip
til skammbyssunar og ætlaði að hefta för þeirra. Honum
varð þó ekki kápan úr því klæðinu, því að þeir slóu hann
þegar niður og hirtu skammbyssuna. Hröðuðu þeir sér nú
út á götuna og bar þá svo vel í veiði, að þeir hittu þar tóm-
an bíl, sem þeir stukku upp í, en í sömu andránni bar þessa
tvo heiðursmenn þar að, sem ætluðu að fara að skoða fang-
elsið. —
Þorpararnir beindu skammbyssunum að þessum tveim
æruverðugu borgurum og skipuðu þeim að stökkva upp á
fótpalla bifreiðarinnar og óku síðan af stað með þá og fóru
hratt yfir. — Lögreglan varð þó þeirra vör og veitti þeim