Stormur - 06.11.1936, Blaðsíða 2

2
STORMUR
En brátt sótti í sama horfið um heilsufarið, og megr-
aðist nú auminginn dag frá degi, þrátt fyrir miklar iýsis
og mjólkúr gjafir frá Sambándinu, ríkissjóðí og einokun-
arverslunum ríkisins. — Var nú enn sem fyr að hjúkrun-
armanninum eða lækninum var um kent, og var nú hinn
skygni maður látinn fara.
Var nú Sigfús nokkur Halldórs frá Höfnum feng-
inn til þess að stunda aumingjann. Hafði hann víða ver-
ið og sigrast á kyrkislöngum og ýmsum skaðlegum
kykvendum. Honum leiddist mjög hjúkrunarstörfin og
hafði sér tjl afþreyingar að spila og drekka með íhalds-
mönnum. — Komst einn faðir barnsins, Hriflu-Jónas, að
þessari sviksemi, enda var nú vesalingurinn ekki. orðin
annað en skinnin og beinin, og rak Sigfús samstundis.
Var nú stofnað einskonar heilbrigðisráð, ef ske
mætti, að það gæti forðað lífi aumingjans. — Var það
þriggja manna. ráð og var einn þeirra bruggarinn Guð-
brandur Magnússon og átti hann að hafa lyfjablöndunina
með höndum. — Þetta ráð kaus síðan einn mann, Þórar-
inn nokkurn Þórarinsson, til þess að hafa hina daglegu
hjúkrun með höndum, mæla hitann og sjá um hægðirnar.
Lítið brá þó til batnaðar, og afréð heijbrigðisráðið nú
að senda Þórarinn þennan út til þess að kynnast nýjustu
aðferðum og lækningum beinkramaraumingja.
Fór hann(eftir því, sem segir í afmælisblaðinu til Kaup-
mannahafnar, Stokkholms og Þrandheims, og er nú nv-
kominn heim úr þessari námsferð sinni. — Boðar hann nú
á þriggja ára afmæli aumingjans, sem nefnist nú „Tíma-
gimbill , að ýmiskonar lækningatilraunir séu í vændum,
og hefir nú þegar á afmælisdeginum byrjað á sumum
þeirra.
Helstu aðgerðirnar eru þær, að Björn Björnsson
teiknari hefir verið látinn gera nýjan haus á blaðið og er
hann hafður mjög miki.ll fyrirferðar til þess að menn
festi augun á honum og sjáist því fremur yfir megurð
og uppdráttarsýki líkamans.
Þá hefir nákvæmlega sami yfirbragðssvipur verið
settur á vesalinginn og er á Alþýðublaðinu, nema örv-
arnar þrjár vántar ennþá, enda komu þær heldur ekki
strax á Alþýðublaðið.
Enn hefir og baksvipurinn verið gerður hinn sami og
á barni Rnts. og stendur nú nafnið líka skráð á hnakk-
anum. Þá er fjórða aðgerðin sú, að byrjað er á neðan-
málssögu í „gimblinum“, sem heitir „Töframærin“, og
er henni líklega ætluð sálgæsla vesalingsins. __ Málfarið
á sö&u þessari er mjög frumlegt, og er þar meðal annars
talað um ótamdar lendur íshafsbygðarinnar. Er það lík-
lega Ásmundur frá Skúfsstöðum, sem þýðir sbr. lífborðs-
flatar-grímu hans í Skýjafari. Er naumast á færi annara
en Samvinnuskólagenginna manna að temja lendur eins
og hross.
Þetta eru nú helstu læknisaðgerðirnar, sem enn eru
sjáanlegar, og er vonandi, að þær hafi einhver áhrif á
heilsufar þessa margþjáða sjúklings, sem fyrst kom hálf
óskilgetinn inn í veröldina og hefir síðan mátt búa við
alla þa krom, sem lýst hefir verið hér að framan. Enn
þa er þó vonin um sæmilega heilsu ekki mikil, því að
aummginn varpar fram þessari stöku á afmælisdegi sín-
um, er hann nefnir: Þunglyndi:
„Þegar sortinn lamar lund,
ljósinu verð eg feginn,
ef eg mætti stutta stund
standa sólarmegi.n“.
Fei vesalingurinn ekki fram á mikið, og er vonandi,
að honum verði að þeirri ósk sinni að fá að standa „stutta
stund sólarmegin“, áður en lífið fjarar burtu — líf, Sem
hefir verið sífeld vansæla og hefndargjöf.
Dttlarffiíl fyrirbrígðí.
Sterk sönnun fyrir öðru lífi.
í hinni athyglisver$u bók séra Jakobs Jónssonar:
Framhaldslíf og nútímaþekking, er tekin eftirfarandi
frásögn, en höfundurinn hefir tekið hana upp úr bók
eftir dr. Ernest Bozzano, ítalskan prófessor og snjallan
sálarrannsóknamann. Heimildarmaður prófessorsins er
Walter Appleyard, dómari og fyrverandi borgarstjóri í
Sheffield. Hann taldi sig hafa stöðugt samband við
konu sína látna gegnum kvenmiðil nokkurn. —Frásögnin
ev þýdd orðrétt eins og Appleyard ritaði hana. Hún hefst
á miðilsfundi 13. apríl 1933.
„Eftir að kveðjur höfðu farið fram og við höfðum
látið í ljós velvild okkar til hinna ósýnilegu gesta, var
ókunnugum manni (þ. e. anda) Ieyft að kynna sig-
Kvaðst hann heita Arthur Eame og hafa dáið úr lungna-
bólgu fyrir nálega þrem árum á spítala þar í bænum>
tuttugu og þriggja ára að aldri. Hann skýrði okkur enn
fremurfrá því, að hann hefði átt-heima í húsinu 18, Clive
Road, og að hann hefði átt unnustu að nafni ungfrú
Carroll, sem byggi í 229 Flint Street. Hann sagði:
— Viljið þið láta hana vita, að eg sé ekki dáinn
og skila kveðju minni, til hennar. Eg held, að það verði
henni til huggunar. Og segið pabba að mamma sé hjá
mér og biðji að heilsa honum. —
Morguninn eftir hringdi eg spítalalækninn upp>
bað hann að gera svo vel og líta í bækur sínar og gæta
að því, hvort ungur maður með þessu nafni hefði dáið
þar með þeim atvikum, sem getið hefir verið. Svarið var
á þá leið, að maður einn hefði dáið úr lungnabólgu fyrir
á að giska þrem árum, en hann hefði verið kominn yfir
fertugt, heitið sama skírnarnafni en öðru ættarnafni og
verið frá öðrum stað.
Eg átti all-erfitt með að átta mig á þessu, því að
allar þær frásagnir, sem eg áður hafði fengið, voru hinar
nákvæmustu.
Þegar béðið var útskýringar á þessu. svaraði konan
míh:
— Þú áttar þig bráðum á því. Þá ákvað eg að fara
til 18 Clive Road, sem er í austurenda borgarinnar, þar
sem verkamenn eiga aðallega heima.
Þegar þangað kom, fekk eg að vita, að íbúarnir
hétu ekki því nafni, sem upp var gefið, og þektu heldur
ekki neinn með þessu nafni í nágrenninu. Er eg hafði
evtt löngum tíma í fyrirspurnir, fór eg aftur heim, þreytt-
ur og uppgefinn
Undir eins og þetta hafði átt sér stað, fór eg burt
í frí, og þegar eg kom aftur, ásetti eg mér, að spyrjast
fyrir að nýju. En í þetta sinn ákvað eg að fara heim
til unnustunnar, því að ef vel bar í veiði, gat skeð, að
hún yrði fær um að leysa gátuna. Eg sagði rniðlinum
írá ætlun minni, og sagði hún mér þá, að síðustu dagana
hefði, hún heyrt (með dulheyrn) nafnið „Frazer“, endur-
tekið hvað eftir annað, fyrst með kvenrödd og síðan
með karlmannsrödd, en það kom ekkert meira, engi11
útskýring, svo að hún vissi ekki, hvað þetta átti að þýða-
Mér datt í hug, að það stæði í sambandi við þetta máb
og sagðist skyldi hafa það í huga.
Eg fór til 229 Flint Street, barði að dyrum, og voru
þær opnaðar af ungum kvenmanni, sem eg ávarpaði með
þessari spurningu:
Á Carrolls fólkið heima hérna?
— Já, sagði hún.
— Eruð þér ungfrú Carroll?
— Já.
Hafið þér nokkurn tíma þekt ungan mann
nafni Arthur Eame?
Nei, svaraði hún. Eg hefi aðeins heyrt það naf*1-
Þá lét eg skrfða til skarar. — En þekkið þér Arthut*
Frazer?: ,