Stormur - 25.11.1940, Blaðsíða 1

STORMUR
Ritstjóri: Magnás Magnússon
XVI. árg. Miðvikudaginn 25. nóvember 1940. 28. tðlnblad.
Sundurlausir þankar
I.
Stephan G. Stephansson segir einhversstaðar:
Heimsborgari er ógeðs yfirklór.
Alþjóðrækni er hverjum manni of stór,
út úr seiling okkur stuttu höndum.
Ósjálfrátt fljúga manni í hug þessi vísu orð spekingsins
og skáldsnillingsins, þegar smámennin í rauðliða flokkunum
hér þykjast þess umkomin að umlykja allan heiminn í kær-
leiksfaðmi sínum.
II.
,,Sælir eru barnslega einfaldir, því að þeir munu guðsríki
erfa“. — Það er þetta fyrii’heit, sem þeir forustumenn Sjálf-
stæðisflokksins geta friðað sig við sem treyst hafa á trúnað
Framsóknarmanna í samstarfinu, en hafa nú orðið fyrir dá-
lítið ónotalegum vonbrigðum, er Sigurður „Seriös" og komm-
únistar gerðust á ný hvílufélagar. — En mun það annars
ekki vera svo, að ekkert sé ómælanlegt í heiminum, nema
heimska sumra manna, sem þykjast vitringar og til þess
færir ,að stjórna öðrum.
II.
Jónas Jónsson er einn af þeim ógæfumönnum, sem getur
ekki án þess lifað að ofsækja einhvern eða einhverja. Um
fjölda ára snérist þessi ofsókn hans gegn Sjálfstæðismönn-
um, og er þá auðvitað fyrst og fremst þeim, sem mest höfðu
sér til ágætis. En þegar svo var komið, að alt riðaði á „hel-
vítis barmi“ hjá Framsóknarstjórninni og ekki var annað
sýnna en að lýðskrumarar flokksins steyptust sjálfir í log-
ana og yrðu þar að pólitískri ösku og gjalli, gi’eip hann til þess
sniðuga herbragðs, að freista þess að gera hina fyrri fjend-
ur að vinum sínum, og Sjálfstæðismennirnir, sem alltaf hafa
verið menn vel kristnir, minntust orð,a biblíunnar að sólin
ætti ekki að ganga undir yfir þeirra reiði, hreinsuðu
úr eyrum sér Jónasarkorg rógsins en sugu að sér hunangs-
ilm vináttumála hans, og fyltu hlustir sínar með úða kjass-
mælginnar. Og að skammri stundu liðinni hafði svo skipast
veður í lofti, að maðurinn, sem hafði ofsótt þá og rógborið
um fjölda ára, var orðinn trúnaðarvinur og ástmögur sumra
leiðtoganna, og lagt var ríkt á við hina óbreyttu liðsmenn, sem
enn báru nokkurn tortryggninnar ugg í hjörtum sínum, að
gleyma allri óvild og tortryggni til þessa manns, sem hefði
nú tekið einlægum sinnaskiptum, og elskaði þá, sem hann hat-
aði fyrr.
Og til þess svo að sannfæra sjálfstæðismenn enn betur um
heilindi sitt og afturhvarf, hóf Jónas hina trylltustu ofsókn
gegn kommúnistum, hinum gömlu fósturbörnum sínum, og
vildi hrekj.a þá út í hin yztu myrkur fyrirlitningarinnar og
umkomuleysisins. En svo einkennilega hafa örlaganorniniar
búið að humum mönnum, að ofsókn þeirra snýst þeim til bless-
unar, er þeir ofsækja, en fylgi þeirra til bölvunar þeim, er
þeir snúast á sveif með. — Og svo fór hér. — Andi óánægju
og sundrungar læddist inn í Sjálfstæðisflokkinn, en kommún-
istarnir fylktust fastar saman, og mun nú vera sá flokkurinn,
sem mest vinnur á og þéttast stendur saman. — Þrátt fyrir
það, þótt blað flokksins njóti nú ekki rússneska gullsihs og
hafi verið svipt auglýsingum, kemur það út eins og fyrr, og
það er vitað, að kaupendatala þess hefir mikið aukist. — Auð-
vitað stafar þetta að nokkru leyti af því, að það er eina
flokksblaðið, sem er í stjórnarandstöðu, en áreiðanlega á það
ofsókn Hriflu-Jónasar mest að þakka hina auknu velgengni
sína. — En jafnframt þessu hefir fölvi blóðleysisins færst
yfir málgögn Sjálfstæðisflokksins — þessa flokks, sem virð-
ist áskapað sama auðnuleysið og Sveini tJlfssyni Danakon-
ungi, sem alltaf beið ósigur í orustum, en var þó um margt
ágætlega gefinn.
IIII.
tJR KOLBEINSLAGI (Stephan G. Stephansson).
Kölski:
Hvellum gómi yrkjum af
innantómum huga.
Kolbeinn:
Dáðin hljómi, stuðla staf
studd, sem rómar duga.
Kölski:
Feitu skjalli skal á ,alla
skruma galla, ef eiga völd.
Kolbeinn:
Lýð, sem fallinn líður halla,
ljóð vor kalli að heimta gjöld.
Kölski:
Tökum hvaða tungu, er flyst,
tuddamál að skrifa.
Kolbeinn:
Skynjum, ,að í orðsins list
aldasálir lifa.
Kolbeinn:
Þeir skulu aldrei af sér láta ættjörð kúga.
Kölski:
Ómennskunni á sig trúa
og þeim best, sem naprast ljúga.
, Kolbeinn:
Sveitir forráð eiga enn og óðul kjöru.
Kölski:
Kauptúnin af hverri þvöru
kaupast upp með lýð og vöru.
y.
Fremur skakviðrasamt hefir verið að undanförnu og því
lítið sóttur sjór sumsstaðar, enda fiskafli sagður heldur rír.
— Hér í Reykjavík hefir þó róðurinn verið fast sóttur að