Stormur - 21.12.1940, Blaðsíða 5

STORMUR
o
Hvers vegna tekur
Ljómasmjörl íki
öllu öðru smjörlíki fram?
Vegna þess að LJÓMI hefir fullkomn-
ari vjelar en nokkur önnur smjörlíkis-
gerð á landinu. — Hin nýja gerð AT-
LAS-vélanna, sem LJÓMI fékk á síð-
astliðnu ári, fer sigurför um allan
heim. —• LJÓMI er einasta smjörlíkis-
gerðin á landinu, sem hefir þessa allra
nýjustug erð Atlas-véla. Fullkomnustu
tækin skapa besta smjörlíkið. Húsmóð-
irin velur Ljómasmjörlíki vegna þess,
að hún hefir reynslu fyrir því, að best
er að baka úr Ljóma, best að steikja og
brúna í Ljóma að því ógleymdu, að
Ljómi geymist betur en nokkurt annað
smjörlíki.
Menn greinir á um margt, en eitt eru
allir sammála um, að best er
LJÓMA-SMJÖRLlKI.
\
Hygginn maður notar
jnlugget"
Öviðj afnanlegur
sem leðurvari
SPARAR PENINQa!
!>
OFVITINN
Þórbergur Þórðarson:
OFVITINN. — Fyrra bindi.
Bókaútg. Heimskringla. Rvík 1940.
í bókunum Bréf til Láru og íslenskur aðall, hefir Þór-
bergur Þórðarson fyrst og fremst verið að kynna sálarlíf
sitt og sinn ytri og innri mann fyrir þjóð sinni, og er það
vel, því að náttúra Þórbergs er með nokkuð annarlegum
hætti, og getur þar að líta ýmsar hinar furðulegustu mynd-
ir.
í þessari nýju bók sinni: Ofvitanum, heldur Þórberg-
ur áfram þessari sjálfkynningu sinni en bregður einnig upp
mjög skýrum og skemtilegum myndum af ýmsum sam-
ferðamönnum sínum.
Bókin hefst á því, er ofvitinn Þórbergur Þórðarson var
kokkur og „eiturbrasari í þrjú veltandi úthöld“ á Seagull
og kútter Hafsteini, en skipstjóri á honum var þá Jón Ólafs-
son ,,er fyrstur hvatti ofvitann til lærdómsiðkana, kanski
ræktarbesti náungi, sem ofvitinn hefir nokkurn tíma þekt.
Síðan segir frá inngöngu hans í Kennaraskólann 1909 og
því hugarangri sem hann kvaldist af út af því, að hann
hefði ef til vill fransós, en þó hafði hann aldrei „gert hitt“.
— í Kennaraskólanum líkaði honum miðlungi vel og fann
aldrei þá visku, sem sál hans sóttist eftir. Lítið var hann
hrifinn af skólastjóranum, en aðdáun hans á Birni Björns-
syni frá Viðfirði er mikil og einlæg.
Aðalefni þessarar lífssögu Þórbergs gerist þó í Bergs-
húsi við Skólavörðustig 10 á árunum 1909—10. Koma þar
ýmsir kunnir Reykvíkingar við sögu: Þorleifur Gunnars-
son, Sigurður Lárusson prestur (Siggi Lar, Larsen), Oddur
Ólafsson, Sigurður Grímsson, Eiríkur prestur Helgason o.
fl. Segir Þórbergur, eins og vænta má skemtilega frá, og
mun tæpast ofmælt þótt sagt sé, að Þórbergur muni nú vera
einna fyndnastur þeirra ’manna er á íslenska tungu rita og
sérkennilegastur um margt.
Á þessum árum fór Þórbergur eitt sinn í stúkuna
Skjaldbreið og er löng frásögn um þann fund. Til þess að
gefa þeim, sem ekki eru kunnugir stíl og frásögn Þórbergs,
er birtur hér örstuttur kafli úr frásögninni, er hann var
tekinn inn í bræðra og systra félagið:
„Þá svifu inn til mín tvær ungar meyjar með skínandi
borða framan á útbungandi brjóstum.
Til hvers koma nú þessar kerlur? hugsaði ég.
Þær námu staðar fyrir framan mig og voru svo falleg-
ar, að allir eiginleikar mínir urðu að engu, þegar þær litu á
mig. Þær sögðu eitthvað við mig, sem mér fanst óviðeig-
andi að skilja. Þá virtu þær mig fyrir sér. Skyldi þeim lít-
ast vel á mig? Ég dró hægra augað í pung og gjóaði því
vinstra fram á nefið á mér. Ætli nefið á mér sé nokkuð
rautt núna? Svo brosti ég sætt út í hurðina á milli þeirra.
Þær stóðu þegjandi fyrir framan mig, eins og þær væru
að bíða eftir einhverju. Ég stóð hreyfingarlaus með hend-
urnar spentar í greipum á kviðr.um neðan við naflann og
hélt áfram að brosa. Þá vinda þær sér þegjandi að mér,
taka mig sinn undir hvorn arm og leiða mig milli sín út úr
herberginu og yfir þveran ganginn að dyrum fundarsals-
ins. Ég 'sýndi engan mótþróa. Ég flaut allur út í rjóma-.
lygna sæluvímu. Nú líður mér vel. Svona ætti alt lífið að
vera.
Við innganginn að fundarsalnum stóð borðalagður
maður, sem sló hurðinni upp á gátt um leið og okkur bar
að dyrunum. í sama andartaki laukst upp fyrir augum
mér hátíðlegur geimur, og þegar við stigum þar inn þrjú
saman arm í arm, gall við á móti okkur júblandi söngur