Stormur - 03.06.1942, Síða 2

S 1' 0 R M U R
að því að gegna skyldustarfi sínu í framsóknarflokknura
eigi að fara — Vilhjálmur Þór bankastjóri.
Fyig-i hafa framsóknarmenn allmikið á Akureyri,
en ekki mun þeim þó endast það til þess að koma manni
að ef skynsamlega er á móti þeim unnið, og þeir nienh
fylkja þar liði, sem sjálfstæðismehn eru i hjarta sínu þótt
ekki hafi þeir opinberlega lýst yfir fylgi sínu við stefnuna.
Vilhjálmur Þór fékk orð fyrir að vera kaupsýslu-
maður, harðfykinn og óvæginn, en um stjórnmálahæfi-
leika hans er engum kunnugt.
Sigurður Hlíðar, núverantli þingmaður kjördæmis-
ins er hinn drengilegasti og vandaðasti maður, stefnu-
fastur og hvikar aldrei frá því, sem hann telur rétt vera.
Hefir þjóðin æ þörf fyrir þingmenn sem slíkum kostum
eru gæddir.
Talið er að Hannes Pálsson á Undirfelli eigi að fara
fram gegn Jóni á Akri. Hefir Hannes mænt vonaraugum
inn í þing’salinn í fjölda mörg ár, og öd hans hugsun snýst
um pólitík svo að vart má hann gegna búi sínu fyrir þeirri
þráhyggju. — örlítið hafa þó flokksmenn hans reynt að
bæta honum upp þenna sjúkleika hans, því að hann hefir
setið í jarðamatsnefndinni í fjölda mörg ár og hlotið fyrir
þann starfa marga tugi þúsunda. Þetta jarðamat mun nú
hafa kostað ríkissjóðinn um % þúsund króna, en „kirkja
fyrirfinst engin“, eins og þar stendur eða árangur hefir
enn enginn sést. — Þeir Bjarni á Reykjum og Páll Zophan-:
íasson eru með Hannesi í þessa Syofusar starfi en sagt/er,
að sumir starfsmenn þeir er á skrifstofunni vinna þekki
þessa húsbændur sína ekki í sjón.
Hannes er málskrafsmaður rrfi’kill, drengur góður
og vinsæll af mörgum, en fljótráður og flasfenginn og á
ekkert erindi á Alþingi. — Jqn Pálmason er með atkvæða-
mestu bændum, sem á þingi hafa sitið. Málafylgjumað-
ur mikill og öruggur í sókn og vöm.
1 Dalasýslu hefir heyrst, að framsóknarmenn séu
hættir við hafa Hilmar Stefánsson í framboði, þykir þeim
maðurinn sennilega of grandvar og vandaður. — Er mælt
að Þórir nokkur Steindórsson eigi að fara þangað. Mun
Þorsteinn Dalasýslumaður t^eplega þurfa á Göngu-Hi'ólfs-
rímum að halda til þess að þagga niður í þeim sveinstaula.
í Vestui’-ípafjarðarsýslu er sagt að þeir tefli fram
bróður skáldsins á Kirkjubóli, Guðmundar Inga, sem
best hefir lýst framsóknarsauðunum og hrútunum, þegar
þeir þyrpast að ríkissjóðsjötunni. — Mun þetta vera
hnellinn maður, en Ásgeir er mjúkur og gott mun þeim
Ingibjörgunum þar vestra þykja ’að sitja að tafli með
honum sem fyr.
I Snæfellsnessýslu er sagt að Bjarni á Laugarvatni
eigi að vera í framboði. Hann mun að gáfnafari vera um
það bil jafnvígur Helga á jStórólfshvoli ,og mjög siðferðis-
góður og því var hann látinn fara í þetta ókunna hérað,
en Skálholtsbóndinn hafður heima.
Talið er, að Gunnar Thoroddsen fari þar fram af hálfu
Sjálfstæðismanna og er með honum vel skipað í sæti Thor
Thofs, en hann naut þar hinna mestu vinsælda og trausts,
enda einna atkvæða mestur hinna yngri manna voiTa, sem
að stjórnmálum hafa gefið sig. — Þarf engu um það
að spá hvernig leikslokin verða milh þessara tveggja fram-
bjóðenda —
Hefi ég nú skýrt þér nokkuð frá því, hvernig fylkt
mun verða liðinu í kjördæmum þeim sem framsókn hyggst
að vinna við næstu kosningar.
Væri það með hinum mestu ólíkindum ef þeir bættu
við sig nokkru þingsæti, jafn illan og þeir hafa málstaðinn,
og jafn litlir sem þeir menn eru fyrir sér, er þeir tefla
fram undir merki ofbeldisstefnu sinnar og rangsleytni. —
En fari svo, þá er ekkeiT ljósara en það, að lú verður þjóð-
argarðinn og uppræta þann arfa, sem þar hefir dafnað
á undanförnum hálfum öði’um tug ára.
Lifðu heiU,
þinn einlægur
JEREMÍAS.
Bjami rektor Jónsson
Svo segir Þorv. Thoroddsen frá Bjarna rektor Jónssyni í
Minningab^k sinni: „Ég var í skólahúsinu eitt ár undir
stjórn Bjarna rektorg, þó ég væri ekki skólapiltur. Mér
stendur hann enn fyrir hugskotssjónum þessi ógurlegi bel-
jaki, bæði hár og digur og jötunsterkur, og gengu margar
sögur af afli hans; röddin var ákaflega mikil og dimm, og
drundi við í skólanum þegr hann hafði hátt, var annaðhvort
að setja ofan í við pilta eða kalla á ráðskonu sína, Gróu. Ég
man t. d. eftir því, að rektor ætlaði á útreiðartúr og var kom-
inn niður að húsi Teits Finnbogasonar dýralæknis við kirkju-
liornið, þar stóðu hestarnir. Þá öskraði Bjarni: „Komdu og
bittu bgtur á mig sporana, Gróa!“, en ráðskonan stóð hjá
skólatröppunum. Bjarni reið í stórum stígvélum og með
spora, en um þá hafði losnað. Þegar Bjarni Jónsson kom til
skólans hafði verið þar mikil óöld og agaleysi, og er enginn
efi á því, að skólinn batnaði mjög á dögum Bjarna, hann var
strangur og stjórnsamur, og þoldi enga óhlýðni, hann var svo
stórbrotinn i framgöngu og mikilfenglegur að útliti, að eng-
inn þorði að mjæmta eða skræmta á móti honum. Það var
engin vanþörf á að fá slíkan mann,-og Bjarni
gerði sér engan mannamun, og agaði t. d. eigi síður syni
Trampe greifa en aðra pilta. Bjarni Jónsson horfði ekki í, ef
svo bar undir, að berja á piltum og jafnvel kennurum, hann
var bráður en reiðin rauk fljótt úr honum, og laus var hann
við langrækni. (Löngu seinna sagði Gísli Magnússon okkur
frá því í kenslustund, að Bjarni rektor, sem hann altaf kall-
aði: „Þessi Álftaness Bjarni“, hefði reiðst við sig, kallað sig
inn til sín og lúbarið sig: „En svo tók hann portvínsflösku
út úr skáp, bauð mér glas og sagði: „Eigum við «nú ekki að
drekka okkur eitt glas af portvíni, Magnússen?“, og ég þorði
náttúrlega ekki annað en drekka“). Þó var flestum heldur
hlýtt til Bjai'na rektors, því hann var raungóður mjög og
notalegur við pilta, og dró jafnan þeirra taum gagnvart bæj-
armönnum, en hlýða urðu allir þeir, er Bjarna lutu, sam-
stundis og skilyrðislaust. Drykkjuskaparöld var þá mikil um
alt Island, og ekki síst í Reykjavik. Margir skólapiltar voru
drykkfeldir og tók Bjarni hart á því, ef piltar urðu útúrfullir
eða höguðu sér hneykslanlega niður í bæ, en ekkert hafði
liann á móti því, þó þeir hrestu sig á víntári í hófi, og um
tíma máttu þeir, er vildu, á laugardagskvöldum hafa toddý-
drykkju í herbergi dyravarðar. Ef einhver var leiddur fyrir
rektor, sem dulckin var, þá slapp hann, að sagt var, ef hann
gat gengið beint eftir fjöl í gólfinu á skrifstofu Bjarna. Sjálf-
ur gladdi Bjarni sig á vínföngum, þó aldrei sæist hann ölv-
aður, enda þoldi hann mikið. Oft sátu ýmsir embættismenn
að toddýdrykkju hjá lionum fram á nótt, og gat þá stundum
slegið í rimmu. Ég man t. d. og horfði sjálfur á það úr dyra-
varðarherberginu, að Bjarni rétt eftir háttatíma eitt kveld,
átti mikla og háværa orðasennu við Benedikt Sveinsson
assessor, sem endaði með því, að Bjarni tók í hnakkadrambið
á Benedikt og kastaði honum út úr dyrunum í skafl fyrir
neðan tröppurnar“-