Árbók Læknafélags Íslands - 01.01.1933, Blaðsíða 28

28
fyrstu nauðsynlegu læknishjálp, unz til annrar hjálpar hefir
náðst.
9. gr. — Sérhver læknir, sem stundar almennar lækningar i
kaupstað eða kauptúni og hefir opna lækningastofu í þvi skyni,.
er skyldur til, einnig þó að hann sé ekki embættislæknir,” að
gegna aðkallandi sjúkravitjunum í kaupstaðnum eða kauptún-
inu, hvenær sem eftir því er leitað, nema hann sé hindraður af
öðrum meira aðkallandi læknisstörfum eða öðrum alvarlegum
forföllum.
Nú tekur læknir i kaupstað eða kauptúni þátt í félagsskap
um, að læknavörður sé til taks að gegna sjúkravitjunum innan
kaupstaðarins eða kauptúnsins, enda sé vörðurinn fullnægjandi
að dómi landlæknis, og er læknirinn þá ekki skyldur til að gegna
læknisvitjunum þann tíma, er vörðurinn situr, sbr. þó 8 gr.
10. gr. — Sérhverjum lækni ber að gæta fyllstu þagmælsku
um öll einkamál, er hann kann að komast að sem læknir, nema
lög bjóði annað eða hann viti sönnur á, að brýn nauðsyn ann-
ara krefji, enda láti hann þá ekki uppi annað eða meira en
minnst verður komist af með til að afstýra hættu.
Um slík einkamál verður læknir ekki leiddur sem vitni í rétt-
armálum gegn vilja þess, er einkamálið varðar, nema ætla megi,
að úrslit málsins velti á vitnisburðinum, enda sé málið þýðingar-
mikið fyrir málsaðila eða þjóðfélagið.
Nú er lækni gert að bera vitni i slíkum málum, og skal það
þá jafnan gerast fyrir luktum dyrum.
Ákvæði þessarar greinar ná einnig til þeirra, sem hafa tak-
markað lækningaleyfi, svo og til yfirsetukvenna og aðstoðar-
fólks lækna við læknisstörf.
11. gr. — Nú verður læknir þess vísari vegna starfsemi sinnar
sem læknir, að heilsufari manns er þannig háttað andlega eða
likamlega, að öðrum stafar bein lifshætta af honum eða yfir-
vofandi heilsutjón, og ber þá lækninum að leitast við að afstýra
hættunni með því að snúa sér til viðkomanda sjálfs eða, ef nauð-
syn krefur, til landlæknis.
12. gr. — Læknum eru óheimilar hverskonar auglýsingar um
starfsemi sína sem lækna fram yfir látlausar auglýsingar í blöð-
um, sem hirta má í hæsta lagi þrisvar, eða á lyfseðlum og dyra-
spjöldum með nafni, lærdómstitli, stöðu, heimilisfangi, síma,
viðtalstímum og sérgrein, ef um sérfræðing er að ræða. Læknum
og stéttarfélagsskap þeirra ber að vinna á móti því, að eftir þeim
séu birt ummæli eða samtöl, eða um þá ritaðar greinar i blöð
eða tímarit í auglýsingaskyni, en ef ekki verður komið í veg
fyrir það, þá ber þeim eða stéttarfélagi þeirra jafnskjótt að
leiðrétta það, sem þar kann að vera ofmælt.
Ákvæði þessarar greinar ná einnig til þeirra, sem hafa tak-
markað lækningaleyfi, svo sem tannlækna og nuddara, svo og
til yfirsetukvenna og annnara tilsvarandi heilbrigðisstarfsmanna.
13. gr. — Um borgun fyrir störf lækna, annara en héraðs-
lækna, fer eftir því, sem um semst milli stéttarfélags þeirra og
ríkisstjórnarinnar.
Við þá samninga skal miða við gjaldskrá héraðslækna og föst
meðallaun þeirra, og skal samið um þá hundraðstölu til hækk-
unar á gjaldskránni ,sem ætla má að hækki greiðslur fyrir áætl-
að meðalársstarf læknis um álíka upphæð og föst meðallaurt
héraðslæknis.