Alþýðuhelgin - 25.03.1950, Side 8

100
ALÞÝÐUHELGIN
ófrægðar gjört hafa. Því hefur það
síðan verið, er og verða skal full al-
vara“.
Ekki ltemur þykkja biskups tii
þeirra klerkanna síður fram í bréfi
því, er hann um sömu mundir skrif-
ar Eiríki Sigvaldasyisi, sem til þessa
hafði annazt Hörgslandsspitala, eins
og fyrr var getið. Skýrir hann Eiríki
þar frá bessari ráðr.töfun sinni á
spítalanum og segir ,->íðan: ,,Vel má
cg sjá að þeir dánumenn, sem nú haía
við ráðstöfuninni teV:ið eftirkomandi,
komi því sem bezt í hag, hvað þeim
er og langtum auðveldara en mér,
bæði kunnáttunnar vegna og nála:gð-
arinnar, og þeir hafa ekki annað að
hugsa en þetta sunnudaga á milli,
sérdeilis þeir sem vel eru máli farn-
ir og létt er um málbeins gáfurnar
utan stóls og innan. Munu þeir bezt
geta lagfært spottals nafnið í spítals,
sem svo eru hagsýnir, því lítil er
skælan á nafniflu, en hvort forsjón-
in dragi sérhvern á sínum t.ima veri
þeir ókvíðnir, því er.gan munu þeir]
uppdraga, sem áður er sokktnn. Vel
má ég vita þó þeirra fyrirsjón beri þá
upp yfir skýin, en bess óska eg, að
ekki detti þeir niður aftur, ekki vil
eg fcegja til h., heldur liingað til vor
á jörðina. Það þar um.“
Allvel rættist úr máli þessu, því
síra Magnús Pétursson tók við rekstri
spítalans og virðist hafa staðið vel í
stöðunni, því haustið 1658 fékk bisk-
up honum full umráð yfir Hörgslandi
til allra landsnytja. Skvldi hann nú
annast fjóra ómaga til fæðis og fatn-
aðar, húsa og þjónustu. Hefur Magn-
ús þá flutt búferlum að Hörgslandi,
en áður bjó hann á Piestsbakka. Síð-
ar, haustið 1660, fékk séra Magnús
byggingarbréf iijá biskupi fyrir
Ilörgslandi til næstu þriggja ára, og
svo jafnan endurnýjun þess, með
þeirri ívilnun, að ómagarnir skyldu
aðcins vera þrír, og hélzt það meðan
síra Magnús lifði, en hann andað-
ist 14. júní 1686.
Davíö Jónsson, eyfirzkur maður,
kvað vísu þessa:
Dvínar máttur, dagur þver,
dofnar sláttur fyrir mér,
klukkan átta klingja fer,
kominn háttatíminn er.
Skálhoitskirkja Brynjólfs biskups.
VÍÐA SUKKSAMT.
Kerlingar tvær hittust á förnura
vegi og tóku tal saman.
— Og hvar varstu í nótt, gamla
mín? segir önnur.
— Á Botni, trúi ég. — Jú, inni lá
ég þar á grjóthörðu fletinu og svaí
ekki parið. En hvaðan ber þig að,
heillin?
— Framan af bæjum, góða mín.
Og ekki varð mér svefnsamt, heldur
en þér. Og ekki var fletið miúkt cða
maginn saddur. En út yfir tóku þó
lætin í bóndanum. Hann kom heim
um miðja nótt, rok-fullur og vitlaus.
Barði allt, dautt og lifandi, húð-
skammaði konugæruna, heimtaði
mat og kaffi.
— Hvað er að tarna, heillin? Já,
svona skulu þeir láta, þessir karl-
menn. Svíknaður var hann líka,
bóndaskuddinn þar á Botni, og
vinnumanns-hræið slíkt hið sama.
Þeir voru að koma úr kaupstaðnum.
En ekki börðu þeir neinn eða drápu,
það ég vissi. Nei, það gerðu þeir ekki.
Bara kváðu og sungu, átu og drukku,
og ultu svo út af með klígju og korri
og svæsnum fyrirmælum. Og engum
kom dúr á auga í allri baðstofunni. —■
Já, því segi ég það. Mikil er sú bölv-
un, sem af brennivíninu leiðir. En
þeir hætta aldrei, þessar andstyggó-
ir — þessir karlmenn! Þeir hata
drabbað og drukkið og slarkað L'a
sköpun veraldar. Og fullir voru þch-'
í Jerúsalem forðum daga, eins og þl|
manst. Þar fannst enginn rólfær i
sendiferðina miklu, nema ef vera
skyldi strákarnir hans Leví, og voru
þeir þó ,,vel kenndir“, eins og stend-
ur í hinum blessaða sálmi:
Frá Jerúsalem þeir senda
syni Leví, vel kennda,
með höfuðprestanna her. —
St *
— Þú ert að sópa göturnar, J°n
minn, segir nýi bæjarstjórinn við
Jón gamla götuhreinsara. — Ertu
ánægður með hlutskipti þitt?
— Ánægður! Ég er nú hræddur ui"
það. Það eru ekki margir, sern haía
það betra en ég. En hvað ert Þll>
karl minn? Eitthvað held ég aö þu
sért ckki fyrir neðan meðallagið.
— Ja, ég er nú nýi bæjarstjónnn
hérna.
— Já, rétt segir þú, karl minn.
Jæja, það getur nú verið sænvhg
staða líka.
Ritstjóri: Stefán Pjetursson.
Alþý ðuprentsmiðj an.