Alþýðuhelgin - 06.04.1950, Síða 4

112
ALÞÝÐUHELGIN
Ég ætla að trúa þér fyrir því, af
því við erum vinkonur, en þú verð-
ur að lofa að segja engum frá því.
Ég fékk saumakörfu í afmælisgjöf.
Hún er voðalega falleg. Mamma vill
ekki lofa mér að fara með hana í
skólann, því hún segir að hinar
stelpurnar muni eyðileggja hana
fyrir mér. Hún er úr gljábornum
viði, og svo er* blóm á lokinu og
spegill innan í henni, og í speglinum
geturðu séð allt andlitið á þér. Henni
fylgir lykill. Sjáðu, hérna er hann.
Ég hef hann alltaf í bandi um háls-
inn. í saumakörfunni er fullt af litl-
um öskjum, sem eru búnar til úr
voða þunnu tré, og í hverri öskju er
ýmislegt saumadót. í einni er silki-
tvinni til að bródera með, í öllum
litum, hvítur, blár, rauður, grænn
og gulur, en ekki svartur. Svart er
bara notað í sorgarföt, og lítil stúlka
eins og ég þarf ekki sorgarföt. í ann-
arri öskju er ullargarn til að rimpa i
sokkana á brúðunni minni. Ullar-
garnið er undið á pappastjörnur, og
þræðirnir liggja milli stjörnuarm-
anna, og þá myndast líka stjarna úr
þráðunum. En það er ekki merkileg-
ast við saumakörfuna.
Þar eru sex pínulítil vinzli með
bómuliargarni. Það er í öllum litum
og svörtum líka, því svart bómullar-
garn þýðir ekki sorg. Vinzlin eru al-
veg eins og venjuleg vinzli. Það er
gat í miðjunni, svo það er hægt að
nota þau á. saumavél. Ég á enga
saumavél, en mamma hefur lofað að
kaupa eina handa mér, ef ég verð
þæg, þú veizt þessar litlu saumavél-
ar með sveif handa litlum stúlkum,
alveg eins og á lírukassa.
Og svo eru nálapúðar úr flaueli.
Litlu útsaumsnálarnar eru með gull-
augum, en ekki þær stóru. Og svo er
lítil bók með stöfum og fallegum
teikningum til að bródera eftir. En
ég er enn of lítil til að geta það. —
í miðri saumakörfunni er það fal-
legasta af öllu: tvær fingurbjargir úr
gulli, og stautur úr beini til að búa
til gat með, og skterin. Skærin eru
eins og storkur með vængjum, og
kinnarnar á skærunum eru nefið.
Þegar maður opnar þauglennir stbrk-
urinn upp gogginn og étur tauið. Það
er voða gaman að klippa garn með
bláoddinum á skærunum, því þá
klípur storkurinn. En ég skal ségja
þér frá því seinna. Það er storkur,
sem getur klipið, skilurðu. Væng-
Saga eftir Arturo Barea.
AUTIIRO BAREA, höfundur smá-
sögu þcirrar, sem hér birtist, er ein-
hver hezti rithöfundur spænskur, sem
nú er unni. Barea er fæddur í Bajadós
1897. llann ólst upp í Kastilíu og
Madrid. Er hann hafði náð fullorðins-
aldri, lagði hann stund á margt, m. a.
hermennsku, og var um skeið liðs-
foringi í Marokko. Þegar borgara-
ystyrjöldin hófst á Spáni, var hann
bnsettur í Madrid og gerðist þegar
hermaður í liði stjórnarinnar. Illaut
hann hrátt þá Iítt öfundsverðu stöðu,
að ritskoða fréttasendingar erlendra
stríðsfréttaritara. Meðan stóð á um-
sátrinu um Madrid, var líarea hin
,,nafnlausa rödd borgarinnar“, er ann-
aðist liinar frægu útvarpssendingar
tii útlanda. Á þessum myrku dögum
kom það í ljós, að Barea var gæddur
ríkulegum frásagnarhæfileikum. Eft-
ir sigur Francos varð Barea að flýja
land, og hefur Bretland verið annað
föðurland hans síðan. Mesta rit lians
er sjálfsævisaga í skáldsögubúningi,
„Vegur blóði drifinn“, þrjú stór bindi.
irnir og götin fyrir fingurna eru úr
gulli, og nefið er úr silfri. Skærin
eru auðvitað öll úr stáli, en þeir hafa
gyllt vængina og látið silfur á nefið.
Þeir hafa ekki búið þau til.úr al-
vöru-gulli og silfri, því þá myndu
þau ekki klippa vel, og þá væru þau
ekki alvöru-skæri.
Þegar ég fékk þau bað ég mömmu
um tuskur og fór að klippa. Svo gaf
pabbi mér stafla af blöðum, og ég
klippti út öll andlitin í þeim. Þar
var voða ljótur karl með langt skegg
og stráhatt. Ég klippti af honum
skeggið með bláoddinum á skærun-
um. Þá var bara höfuðið eftir, og
það var eins og það hefði verið
höggvið af. Svo klippti ég stráhattinn
af enninu á honum, svo nú get ég
látið hann taka ofan hattinn og
setja hann upp aftur þegar ég vil.
Þegar pabbi sá hvað ég var stillt
við að klippa pappír og tuskur, hafði
hann einu sinni heim með sér pappa-
dót, sem hægt var að klippa sundur
og búa til úr borg, bát og flugvél. En
af því að pabbi er svo heimskur, sagði
hann að ég kynni ekki að klippa,
'sérstaklega ekki fólk, og svo fór
hann að hjálpa mér að klippa. En
svo þurfti hann að fara út, og þá
tók hann allt, sem við höfðum klippt
og lét það í skrifborðið sitt. „Þegar
ég kem aftur skal ég klippa fyrlr
þig það sem eftir er,“ sagði hann.
Ég varð voðalega reið, því það voru
skæírin mín og klippidótið mitt, sem
hann hafði gefið mér. Og fullorðnir
karlmenn eiga aldrei að leika sér,
því þeir eiga að fara á skrifstofuna
og vinna fyrir peningum handa
mömmu. Svo fór ég að gráta. Pabbi
varð reiður og barði mig. En veiztu
hvað; næst þegar hann tók fram
klippidótið faldi ég einn lappann,
sem við höfðum klippt út, og reif
hann í tætlur. Þá vantaði annan
vænginn á flugvélina og pabbi varð
öskureiður. Ég varð líka reið og
sagði að það væri honum að kenna.
Mamma sagði að það væri rétt, og
hvers vegna lét hann mig ekki í friði
með mín eigin leikföng; hann væri
eins og smástrákur. Svo fóru þau
að rífast. Hann sagði að hún væri
heimsk, og hún sagði að hann væri
fífl. Svo tók mamma saman klippi-
dótið og fékk mér það. Pabbi stökk á
fætur, þreif það af mér og reif það
allt í tætlur. Svo fór ég að gráta há-
stöfum og pabbi og mamma öskruðu.
Þegar við áttum að fara að borða
sagði pabbi: „Ég borða ekki neitt.“
Og mamma svaraði honum og sagði:
„Ekki ég heldur.“ Mér fannst þau
bæði vera heimsk, og ég settist ein
að borðinu. En svo þótti mér þetta
svo leiðinlegt. Ég vorkenndi þeim af
því þau fengu ekkert að borða.
En þau keyptu ekki meira klippi-
dót handa mér. Ég bað mömmu um
fleiri tuskur, og hún sagði: „Ég á
ekki fleiri tuskur, og ég þarf að nota
alla taubútana til að bæta leppana
þína.“ Þá bað ég pabba að gefa mér
fallegt blað með voðamörgum dýra-
myndum — þar var mynd af gíraffa
með hræðilega langan háls og tvö
pínulítil horn ofan á höfðinu — en
hann sagði: „Heldurðu að ég kaupi
handa þér bækur til að eyðileggja?
Ef ég sé þig klippa í sundur eina af
bókunum mínum, þá skaltu svei mér
fá að kenna á því.“ — „En pabbi,“
sagði ég, „þú hefur altaf áður gefið
mér blöð til að klippa.“ — „Það er
búið með það. Og ef ég sé þig klippa
i