Hádegisblaðið - 26.09.1940, Qupperneq 2

2
HÁDEGISBLAÐIÐ
Haust harmur...
Nóttin, sem leið:
Löng, draugaleg haustnótt
með dynjanidi rigningu.
Svona er langt síðan í.vor, peg-
ar ég ætlaði vestur til henn'ar
íóstm minnar. Ég veit að pið
trúið ekki hve fegin hún hefði
orðið að sjá mig aftur eftir allan
þennan langa tíma. Hún hefði
kiappað mór á vangann og sagt:
„Barnið mitt! Farðu nú ekki í
burtu aftur“. Svona fegin hefði
hún orðið að 'Sjá mig, og
samt fór ég aldrei. — Og nú er
sumariö'á förum og senn kominn
vetur á ný.
Ég gekk eftir Austurstræti og
hugsaði dálítið um lífið. Skyldi
Tyrkinn fara í stríðið? Skyldi
vera nóg að hafa aðeins þrjá
dáta í Grinidavík? Skyldi ég
nokkurn tíma verða hamingjusam
ur í þessum heimi? Það' var
kyrt og hljótt. Ég sá tvo menn
undir áhrifum víns. Mér er ekki
leins iíla við fulla menn, eins
tog fieim Halldóri Kiljan og séra
Áma Sigurðssyni. Ég hefi rneira
;að segja haldið fram peirri kenn-
iimgu, að allir menn eigi alltaf
:að vera fullir, líka Kiljan og séra
Ámi, þeir mættu jafnvel slá
hvorn annan um 25 aura ef ástæð
ur leyfðu. Ég hefi barist mikið
fyrir þessari skoðun — með litl-
jum árangri, þó hefi ég aldrei
gengið svo langt að heimta alla
ofulla menn inn á spítala eða
geðveikrahæli og sýnir það að
minnsta kosti hve vel ég kann
að stilla orðum mínum í hóf.
Ég mætti enskum liðsforingja
og íslenzkri stúlku. Ég veit ekki
hvað þau ætluðust fyrir, en þau
litu út eins og hvítar manneskj-
ur og fengu sér leigubifreið á
'Bæjarbílastöðinni. Ég óskaðiþeim
til hamingju í hjarta mínu, þrátt
f$irr allt. Ég sá einnig Islending
stúlkur og óskaði þeim
ífe'ánitíl1 hamdngju hvemdg sem
jþW'ífctíf-farið.
iiá^ eru annars Ijótu vandræð-
dn með kvenfólkið okkar síðan
brezki herinn k'omis't í spilið. Guð
hjálpi mér, að slikt skuli geta
skeð.
Ég hefi að vísu ekki úr háum
‘söðli að detta í kvennamálum og
þær fáu ikærustur, sem ég hefi
eignast um dagania, hafa í raun
iog veru alltaf verið í hers hönd-
um, hvernig í ósköpuntum, sem
á J)ví stendur. Það hefir oft vald-
ið mér óþægindum og það er
kannske bezt að minnast sem
mdnmst á slíka hluti.
Annars er ég kominn á þá
skoðun, að þetta með .kvenfólkið
hafi alltaf verið svona oj muni
alltaf vera svona. Það sagði mér
elnu sinni heiðvirður Dani úti
í Kaupmannahöfn, að þar í borg
væru fjörutíu þúsund íslenzkar
vændiskonur. — Drottinn rninn
dýri! Fjörutíu þúsund! Mimna
mátti nú gagn gera. Það þýddi
ekkert fyrir mig að véfengja orð
hans. „Það eru heimsins finustu
vændiskonur", sagði hann.
Ég efast ekki um að þessi saga
sé sönn, og það er mín persónu-
lega sannfæring, að4 það sé ekki
til ófalleraður kvenmaður í þess-
um heimi, og hafi aldrei verið til
4. dagur: Kjartán Gíslason
skrifar söguna í dag.
Þótt Gústa væri ung, fögur,
bjartsýn og hugrökk borgar-
stúlka, sem hingað til hafði virt
penna stóra og dularfulla félaga
sinn og hinn undarlega skúr fyrir
isér í fullu trausti þess, að henni
yrði bráðum sleppt út með ó-
skertan heiðarfeik sinn, varð nú
í senn hrædd og yfir sig reið.
Dúnmýkt allra vöðva hennaT
UÁDEGISBLADIÐ
RITSTJÓRI:
SIGURÐUR BENEDIKTSSON.
Ritst j órnarskrif stof ur:
Austurstræti 12, II. hæð.
Opnar klukkan 1—6 e. h.
Afgreiðsla
Alþýðuprentsmiðjan h.f.,
sími 4905.
Kemur út kl. 11 árdegis.
Verð 25 aurar eintakið.
ALÞÝÐUPRENTSMIÐJAN HF.
og muni aldrei vera tdl. Það er
leiðinlegt að segja þetta ogmarg-
ir hafa andmælt mér kröfuglega,
en því miður held ég að mín.
kenning beri að lokum sigur af
hólmi. — Og ekki meira um það.
Ef ég mætti gera uppástuingu,
e'.ns og aðrir menn út af vand-
ræðamálum þjóðarinnar, myndi
ég leggja til að Lúðvik Guð-
mundsson færi aftur til Isafjarð-
an og seiuliðið til Bnglands. Það
er hin einfalda lausn þessara
mála og hin sanngjarna krafa
þótt henni verði aldrei sinnt. Ég
myndi halda áfrarn að ganga um
þessar götur berhöfðaður og
skikkanlegur maður án' ákveðins
tilgangs, og guð myndi vera með
mér og Oddi Sigurgeirssyni jg
jafnvel með þjóðstjóminni, eins
og ekkeri hefði ískorist.
St. St.
hvarf í einni svipan, en hinn
fjaðurmagnaði, vaxtarfagri líkami
hennar varð viðkomu líkt sem
hann hefði verið nýsmíði frá ein-
hverri stálverksmiðju stóru land-
anna.
— Þú ert morgingi! æpti hún.
— Bölvaður misskilningur er í
þér, telpa mín. Mér er nú eitt-
hvað annað í huga, en að fara
að stytta þér aldur, sagði maður-
inn um leið og hann keyrði stúlk-
|una niður í básinn.
Framhaldssagan.
KAMPAVINSFLASKAN.