Hermes - 01.10.1968, Qupperneq 15

herti reiðina til að komast í var; tíminn of naumur: á
eftir dropunum flengreið stormurinn skýjunum, skók
frumskóginn unz hann náði dalnum, sem í skelfingu
varpaði yfir sig votum þokuhjúpi, og fyrstu eldingar-
blossarnir lýstu upp landslagið líkt og stórefiis kastar-
ar geðveiks ljósmyndara, sem tekur svipmyndir af
þrumuveðri.
Mitt í reiðinni, sem þeysti eins og óð væri með
slitna tauma, keyrða spora, flöktandi manir í vindin-
um, eyru sperrt afmr, skullu hestarnir saman, og við
áreksturinn hreyttist Kaupmaðurinn að fótum trés,
sem elding laust í sömu andrá, reif upp rótarhnúðinn
líkt og hönd, sem þrífur stein, og kastaði í djúpið.
Allan tímann hafði Meistari Möndlutré dvalizt á-
fram í borginni, glataður, æðandi sem óður um göt-
urnar, fældi börn, safnaði rusli og ávarpaði asna með
orðum, uxa og flökkurakka, sem að hans áliti mynd-
uðu ásamt manninum samansafn sorgeygðra skepna...
— Hversu mörg mngl héldu vegirnir áfram ferð-
inni? ... — spurði hann við hverjar dyr fólkið, sem
læsti án þess að veita honum svar, lostið furðu, vegna
dragkyrtilsins og rauðbirkna skeggsins, líkt og and-
spænis uppvakningi.
Eftir óratíma, síspyrjandi alla, nam hann staðar
andspænis dyrum Kaupmanns ómetanlegra skartgripa
til að spyrja ambáttina, eina eftirlifanda ofveðursins:
— Hversu mörg mngl héldu vegirnir áfram ferð-
inni?
Sólin, sem rak höfuðið upp úr hvímm stakki dags-
ins, felldi á stafinn, steindan gulli og silfri, bak- og
andlitsskugga hennar, sem var brúnleit og brot af hans
eigin sál, skartgrip, sem fékkst ekki keyptur fyrir heilt
smaragðsvatn.
— Hversu mörg mngl héldu vegirnir áfram ferð-
inni?
Svarið rakst fram á varir ambáttarinnar og stirðn-
aði í skel tannanna. Meistarinn þagnaði í storku steins
leyndarmálsins. Tungl Buho-veiðimannsins var í fyll-
ingu. I þögninni lauguðu þau samtímis andlit sitt í
uppspretmm augnanna, eins og elskendur sem hittast
óvænt eftir langa fjarvist.
Endurfundunum var spillt af ókvæðisorðum. I nafni
guðs og konungsins voru þau handsömuð, hann fyrir
galdra, hún fyrir að vera haldin djöflinum.
Mitt í milli krossa og sverða voru þau færð í svart-
holið. Meistarinn með rauðbirkna skeggið og græna
dragkyrtilinn og ambáttin, skartandi þétm holdi sínu,
sem stirndi sem gull væri.
Sjö mánuðum síðar dæmdust þau til að brennast á
Aðaltorginu. Nóttina fyrir aftökudaginn nálgaðist
Meistarinn ambáttina, skrifaði með nöglinni mynd af
vskipi á arm hennar, og sagði:
— Fyrir kraft þessa flúrs, Tatóanna, gemr þú flú-
ið sérhverja hætm, sem að steðjar, eins og núna. Vilji
minn verði, að þú sért frjáls sem hugsun mín; dragðu
mynd skipsins á vegginn, í sandinn, í goluna, — hvar
sem vera vill, lokaðu augunum, stígðu um borð og
sigldu brott...
Sigldu burt, vegna þess að hugsun mín er öflugri
hvíta skurðgoðinu hnoðuðu af jörð styrktri bragð-
laukum!
Vegna þess að hugsun mín er Ijúfari hunanginu,
sem býflugan sækir í bikar smjörblómsins.
Vegna þess að hugsun mín er ósýnileg!
Hiklaust fór Tatóanna að orðum Meistarans; hún
teiknaði skipið, lokaði augunum og steig um borð
— skipið fór á hreyfingu —, og hún slapp við fangelsi
og dauða.
Og þegar morgnaði næsta dag, í dögun aftökudags-
ins fundu fangaverðirnir í myrkraholunni visinn meið,
sem hélt meðal limanna á tveimur eða þremur litlum
möndlublómum, sem enn þá glóðu.
Guðbergur Bergsson
þýddi úr spœnsku.