Morgunblaðið - 09.07.2012, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 9. JÚLÍ 2012
✝ Guðríður Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 24. júlí
1943. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 30. júní 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Magnús
Sigurðsson, fyrr-
verandi kaupfélags-
stjóri Kaupfélags
Kjalarnesþings, f. 2.
september 1922, d. 21. febrúar
1999, og Lilja Sigurjónsdóttir, f.
31. júlí 1926, d. 10. desember
2003. Systkini hennar: Lovísa,
Jón Sævar, Ásthildur, Stefán
Ómar, Steinar, Snorri og Reynir.
Guðríður giftist Eyþóri Þór-
issyni veitingamanni 24. júlí
1961, þau slitu samvistum árið
1970. Börn þeirra eru: 1) Jón Þór
viðskiptalögfræðingur, f. 29.5.
1962 í Reykjavík, maki Olga J.
Stefánsdóttir. Börn þeirra eru
hennar var ráðinn kaupfélags-
stjóri hjá Kaupfélagi Kjal-
arnesþings. Þar lauk hún lands-
prófi frá Brúarlandsskóla, ásamt
því að stunda vinnu í kaupfélag-
inu. 17 ára fór hún til Kaup-
mannahafnar og lauk námi í út-
stillingarhönnun. Hún giftist
eiginmanni sínum Eyþóri árið
1961 og ráku þau saman næstu
árin veitinga- og söluskálann á
Geithálsi og Ferstiklu í Hval-
firði, ásamt því sem Guðríður
var heimavinnandi með syni
sína, eða allt þar til fjölskyldan
fluttist til Danmerkur árið 1968.
Eftir þrjú ár í Danmörku fluttist
hún til Íslands með syni sína og
hóf aftur störf sem versl-
unarstjóri í kaupfélaginu, og
seinna meir vann hún við ýmis
önnur verslunarstörf. Seinni
hluta ævi sinnar eða allt frá
árinu 1981 starfaði hún sem mat-
ráðskona hjá SPRON á Skóla-
vörðustíg.
Útför Guðríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 9. júlí
2012, og hefst athöfnin klukkan
13.
Ívar Örn, f. 9.12.
1984, Kristófer
Fannar, f. 11.5.
1988, d. 14.5. 1988,
Guðríður Ósk, f.
12.7. 1990, dóttir
hennar er Rakel
Þorsteindóttir, f.
10.2. 2007, Ásta
Fanney, f. 25.6.
1991 og Stefán
Fannar, f. 28.3.
1996. 2) Daníel
stjórnsýslufræðingur, f. 25. apríl
1964 í Reykjavík, sambýliskona
Sigurlaug Kr. Gunnarsdóttir.
Börn þeirra eru Ásthildur Ása, f.
13.2. 1986, Veigar Freyr, f.
24.10. 1987, Unnar Helgi, f. 7.1.
1990 og Tanja Mist, f. 28.7. 1993.
Guðríður, eða Gurrý eins og
hún var kölluð alla sína tíð, ólst
upp á Ásvallagötunni í Reykja-
vík fram að 13 ára aldri, en þá
fluttist hún með foreldrum sín-
um í Mosfellssveit, þar sem faðir
Elsku mamma mín, nú ertu far-
in til himna þar sem englarnir
munu vaka yfir þér.
Um leið og sorg ríkir í hjarta
okkar bræðra vegna fráfalls þíns
þá vitum við og trúum að þú sért
nú komin á himnastað umvafin
kærleik.
Þegar ég hugsa um æskuár
okkar bræðra þá er það ekki hægt
án þín því við vorum alltaf saman
öll þrjú hvert sem farið var. Ég
brosi með sjálfum mér þegar
minningar um ferðalög, veislur og
aðrar gleðistundir rifjast upp.
Skíðaferðin upp í Hveradal þegar
við vorum krakkar með þér í
græna Mustangnum sem festist í
snjóskafli í þvílíkum snjóbyl en
það skipti engu máli því við vorum
aldrei hræddir þá, því þú varst
með okkur og við vissum að okkur
væri því borgið. Við fórum í marg-
ar tjaldferðir saman og þú tryggð-
ir ávallt að prímusinn væri með til
að halda á okkur hita og allur mat-
urinn svo ekki sé minnst á hann,
allt var yfirfullt af kræsingum því
enginn skyldi svelta. Þetta var
mamma mín og þvílíkur dásam-
legur eiginleiki sem þú varst
gædd að geta breytt öllu yfir í
kræsingar og það í útileigu.
Þú varst umvafin lífsgleði allt
þitt líf og ekki síst hin seinni ár
lífsins. Fórst í ferðalög til Tælands
eða annarra menningarheima eða
tókst þátt í listsköpun, föndraðir,
málaðir gullfallegar myndir og
styttur eða bjóst til glös. Allt lék í
höndunum á þér fram á síðustu
stundu lífs þíns og það hefur ávallt
gert mig og Jón bróður þvílíkt
stolta af þér að orð fá ekki lýst.
Er ég hugsa um dugnaðinn og
kraftinn í þér þrátt fyrir hin miklu
veikindi sem þú gekkst í gegnum
síðustu ár þá er því best lýst þann-
ig að þú varst bara búin ofurkrafti
mikillar dugnaðarkonu og það var
aldrei neitt í þínum orðaforða að
gefast upp. Alltaf varstu fallegust
kvenna og vel tilhöfð í klæðaburði
og því rómuð af öllum sem þekktu
þig. Litir voru þitt yndi og allt
fram til síðustu daga lífs þíns
varstu alltaf að minna á að þú vild-
ir vera vel tilhöfð og því varstu
alltaf í fallegustu fötunum og með
bleika varalitinn sem var þinn
uppáhalds ásamt fjólubláu og lit-
fögru sumarfötunum sem alltaf
hafa verið svo falleg á þér.
Þú varst svo lífsglöð elsku
mamma mín og það allt til enda og
það sýndirðu skýrt þegar þú skál-
aðir við okkur bræður og fjöl-
skylduna í rauða freyðivíninu úti á
sólríkum degi fyrir nokkrum vik-
um. Yndislegur dagur með þér og
ógleymanlegur fyrir okkur.
Við elskum þig mikið mamma
mín, svo mikið að orð fá ei lýst
enda samvera okkar á jörðu bund-
in sterkum tilfinningaböndum og
hjarta okkar þriggja sem eitt.
Ég vil því yrkja til þín elsku
mamma og vona að þau orð brúi
bilið milli okkar lífs og dauða.
Ó, elsku mamma nú dáin er,
ég sé hana ei, en finn að nú skín hennar
stjarna í hjarta mér,
ég veit það, já ég sé það, því hennar ljós
líkt og himnaríki er,
ó, mamma, ó, mamma, öll þín trú og
birta mun fylgja mér,
Já, því þinn geisli er guðs, og hann því
öllum æðri er,
og því veit ég nú, ó elsku mamma, að þú
ætíð verður, já ætíð verður sem engill
hjá mér.
Synir þínir,
Daníel og Jón Þór.
Lífskúnstner, smekkvísi, æðru-
leysi, kærleikur, litadýrð og lífs-
gleði eru meðal þeirra orða sem
koma í hugann þegar ég hugsa um
tengdamóður mína Guðríði Jóns-
dóttur. Hún lést þann 30. júní síð-
astliðinn eftir langvinn og erfið
veikindi. Þrátt fyrir langan aðdrag-
anda er kveðjustundin þungbær
enda hafði hún þannig áhrif á dag-
legt líf sinna nánustu að tilveran
verður svolítið grá án hennar og
tómleikinn fyllir hjartað.
Hún mætti örlögum sínum af
slíkri reisn og með slíku hugrekki
að við getum ekki annað en sótt
styrk í það fordæmi á erfiðum
stundum. Alveg sama hversu veik-
indin höfðu leikið hana grátt; þegar
birti til setti hún á sig bleika vara-
litinn og fór í litríku fallegu fötin
sín. Þannig settist Gurrý nýverið út
með allri fjölskyldunni og naut sól-
argeisla síðasta sumars lífsins.
Eins og til að sýna umheiminum að
þótt hún væri beygð þá væri hún
ekki brotin.
Tengdamóðir mín var mín besta
vinkona og mér sem önnur móðir
en ég kom inn í fjölskyldu hennar
um það leyti sem mín eigin móðir
dó. Þá þegar mynduðust með okk-
ur sterk bönd sem styrktust enn
frekar eftir því sem árin liðu. Gurrý
var jákvæð og til í að gera alla
skapaða hluti og prófa eitthvað
nýtt. Ein jólin vildi hún að við fjöl-
skyldan færum til Kanaríeyja.
Klukkan fjögur á aðfangadag lág-
um við á ströndinni í sólbaði og al-
gerri afslöppun og þá segir hún við
mig: „Heldurðu að það sé munur,
Lauga, núna værum við bognar
með svunturnar yfir ofninum
heima.“
Veislur og góður matur voru að-
alsmerki Gurrýjar. Hennar bestu
stundir í lífinu voru einmitt við
matarborðið fagurlega skreytt og
ástvinir hennar allt um kring. Hún
var fræg fyrir smurbrauðin sín á
aðventunni og alltaf var nóg til og
hún naut þess að stjana við gestina
og segja sögur þess á milli. Sama
gilti ef við fórum í sumarbústaðinn
og hún var okkar gestur. Þegar
Danni byrjaði að grilla höfðum við
okkur til, fórum í fínu fötin og mál-
uðum okkur. Svo var sest út á pall
þar sem við drukkum sólarfreyði-
vínið okkar og biðum eftir kræsing-
unum.
Alla þessa lífsgleði kenndi Gurrý
drengjunum sínum í ríkum mæli
enda var hún einstaklega dugleg að
ala þá báða upp ein og eru þeir sem
fullorðnir menn góður vitnisburður
um allt það besta sem Gurrý hafði
upp á að bjóða og stóð fyrir.
Stórfjölskyldu minni kynntist
Gurrý vel. Einlæg vinátta og vænt-
umþykja var rauði þráðurinn í öll-
um þeim samskiptum. Þakka þau
af öllu hjarta gengin spor. Að leið-
arlokum vil ég segja að það eru
bæði sólríkir dagar og bjartar næt-
ur í öllum þeim minningum sem ég
á um þig, mín kæra tengdamóðir.
Þakklætið er sterkasta tilfinningin
sem ég finn á þessum tímamótum.
Guð geymi þig og launi fyrir allt
sem þú gafst mér. Ég veit að það er
vel tekið á móti þér.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín tengdadóttir,
Sigurlaug K. Gunnarsdóttir.
Guðríður Jónsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Guðríði Jónsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Ester I. Júl-íusson, fædd
Norström, fæddist í
Altuna í Svíþjóð 31.
mars 1920. Hún lést
á dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 29. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Gust-
av Alfred Norström
myllueigandi, f. 31.
desember 1872, d.
5. mars 1941, og Mathilda Jo-
hanna, fædd Sahlström, bakarís-
eigandi í Strömsbro, f. 6. október
1881, d. 6. desember 1933.
Systkini Esterar eru Margit El-
isabet, f. 8. júní 1918, d. 28. mars
1999 og Carl Lennart, f. 21. maí.
1923, d. 12. júní 2003.
Ester giftist 2. október 1943
Friðjóni Ingólfi Júlíussyni frá
Hrappsey í Breiðafirði, kennara
og búfræðingi, f. 19. júlí 1912, d. 6.
mars 1991. Börn þeirra eru: 1)
móður hennar fluttist fjölskyldan
til Gävle. Ester stundaði nám við
verslunarskóla í Gävle og svo síð-
ar við verslunarskóla í Krist-
inehamn en þegar faðir hennar
lést flutti hún til Uppsala ásamt
systkinum sínum. Í Uppsölum
vann Ester sem bankastarfs-
maður og þar kynntist hún Frið-
jóni manni sínum sem þá stundaði
nám við landbúnaðarháskólann í
Ultuna. Elsta dóttirin fæddist í
Vänersborg og saman kom litla
fjölskyldan með fyrsta skipi, Esj-
unni, eftir stríð til Íslands. Fyrstu
árin bjuggu þau í Hafnarfirði og á
Eyjólfsstöðum fyrir austan þar
sem annað barn þeirra fæddist og
síðan í Reykjavík til ársins 1966
þegar þau fluttust að Austurgerði
í Kópavogi. Þar bjó Ester til árs-
ins 2001 en fluttist þá til sonar síns
og tengdadóttur að Laugateigi í
Reykjavík. Ester vann hjá Mjólk-
ursamsölunni frá 1957 til 1987 og
síðustu árin sem bókari.
Útför Esterar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 9. júlí 2012,
og hefst athöfnin klukkan 15.
Ragnheiður kennari, f.
28. apríl 1944, gift Sig-
urþóri Aðalsteinssyni,
þau eiga þrjú börn,
Þórdísi Björk, Högna,
Berglindi Helgu og níu
barnabörn. 2) Guðrún
hjúkrunarfræðingur, f.
25. maí 1946, gift Þórði
Þórðarsyni, þau eiga
þrjú börn, Þórð, Álf-
hildi, Sverri og tvö
barnabörn. 3) Júlíus
Lennart, kennari og kerfisfræð-
ingur, f. 6. september 1950,
kvæntur Þóru Jónsdóttur, þau
eiga þrjú börn, Hrólf, Þórhildi og
Friðjón. 4) Hjördís Hildigunnur
kennari, f. 21. júní 1955, gift Sig-
urði Davíðssyni, börn hennar eru
þrjú og stjúpbörn tvö, Sara, Rak-
el, Darri, Gunnar, Sigrún Björk
og eitt barnabarn.
Ester ólst upp í Strömsbro í
Svíþjóð þar sem foreldrar hennar
ráku bakarí. Skömmu eftir fráfall
Í júlí 1945, í lok seinni heims-
styrjaldar, kom strandferðaskipið
Esja til Reykjavíkur frá Kaup-
mannahöfn og Gautaborg. Um
borð voru 304 farþegar, allir nafn-
greindir í íslenskum dagblöðum
þess tíma, sem beðið höfðu eftir að
stríðinu lyki svo þeir kæmust
„heim“. Einn þessara farþega var
25 ára sænsk kona, Ester Inge-
borg Júlíusson, fædd Norström.
Hún hafði hrifist af íslenskum
manni sem hún hitti í Uppsölum.
Þau gengu að eiga hvort annað og
voru nú á leiðinni til Íslands með
eins árs gamla dóttur sína.
Tæpum þrjátíu árum síðar
kynntist ég þessari sænsku konu,
tengdamóður minni. Við upphaf
okkar kynna bjó Ester í Kópavogi.
Ásamt því að vinna fullan vinnu-
dag utan heimilis var hún ein sú
besta húsmóðir sem ung kona gat
tekið sér sem fyrirmynd. Hún var
Svíi og heimilið einkenndist af
sænskum siðum og þá ekki síst
sænskum mat. Vikurnar fyrir
páska var boðið upp á flesk, brún-
ar baunir og bollur, fylltar marsip-
ani og rjóma. Fyrir jól var haldið
upp á Lúsíudaginn með tilheyr-
andi „lúsíuköttum“ sem er góm-
sætt sætabrauð með saffrani.
Heimagerð svínasulta, lifrarpaté
og „vörtbrauð“ tilheyrði jólaborð-
inu. Hefðbundna íslenska hátíðar-
daga, eins og á bolludaginn, voru
alíslenskar bollur á boðstólum og
þá sem endranær komu börn og
barnabörn og gæddu sér á kræs-
ingum í bollukaffi í Austurgerði.
Venjulega sunnudaga var alltaf
boðið upp á „bulla“, sænska kan-
ilsnúða og oftar en ekki var boðið
upp á dýrindis rjómatertu.
Ester var flink hannyrðakona.
Hún prjónaði, saumaði út og
seinni árin þegar börnin voru flutt
að heiman tók hún sig til og fékk
sér vefstól og óf ótal margar fal-
legar gólfmottur svo eitthvað sé
tiltekið.
Ester flutti til Íslands 25 ára að
aldri. Tengslin við Svíþjóð og fjöl-
skyldu hennar þar voru alla tíð
mjög sterk. Systir hennar, Mar-
git, bjó í Kaupmannahöfn og bróð-
ir hennar, Lennart, bjó í Gauta-
borg. Á nánast hverju sumri, eftir
að börnin fjögur fóru að stálpast,
fór Ester í heimsókn til Svíþjóðar
og Danmerkur og heimsótti systk-
ini sín og aðra ættingja. Fyrstu
ferðirnar voru farnar með Gull-
fossi þar sem ekki var sjálfsagt að
hoppa upp í næstu flugvél eins og
við erum vön að gera. Síðar þegar
flugsamgöngur bötnuðu var flogið
til Gautaborgar eða Kaupmanna-
hafnar eftir því sem hagstæðast
var hverju sinni. Síðustu ferð sína
til Svíþjóðar fór Ester vorið sem
bróðir hennar Lennart lést, þá
komin yfir áttrætt. Fjölskyldu-
böndin voru sterk og þegar árin
færðust yfir varð Ester elst allra í
ættinni og var stolt af því.
Ester tilheyrði hópi sænskra
kvenna sem áttu það sameiginlegt
að hafa flust til Íslands með mönn-
um sínum upp úr seinni heims-
styrjöldinni. Í marga áratugi hitt-
ust þær reglulega í m.a.
saumaklúbbum og af öðrum tilefn-
um eins og Lúsíuhátíðum.
Síðustu árin bjó Ester á Grund.
Áður en hún flutti þangað bjó hún í
kjallaraíbúð hjá okkur í tæp sjö ár.
Á þeim árum fór að bera á sjúk-
dómi sem að lokum tók af henni öll
völd og brottför hennar úr þessum
heimi var kærkomin líkn en eftir
lifir minningin um hana sem við
geymum alla tíð í hjarta okkar.
Þóra Jónsdóttir.
Ester I. Júlíusson
 Fleiri minningargreinar
um Ester I. Júlíusson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Margrét Sig-ríður Árna-
dóttir fæddist í
Garði í Keldu-
hverfi í N-
Þingeyjarsýslu 9.
janúar 1950. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Þing-
eyinga á Húsavík
29. júní 2012.
Foreldrar
hennar voru Þór-
hildur Björg Kristjánsdóttir, f.
31. maí 1927, d. 21. janúar 2003
og Árni Þór Víkingur Þór-
arinsson, f. 19. apríl 1926, d.
ágúst 2006. Stjúpfaðir Mar-
grétar var Jóhann Kristinn Jóns-
son, f. 6. október 1924, d. 15. júní
styttri tíma við sjúkrahúsin á
Akranesi og Akureyri. Árið 1988
lauk Margrét framhaldsnámi í
stjórnun við Nýja hjúkr-
unarskólann. Fyrstu æviárin bjó
Margrét á Húsavík ásamt móður
sinni og ömmu og afa, þeim Sig-
ríði Stefánsdóttur og Jóhannesi
Þórarinssyni sem áður voru
bændur í Garði í Kelduhverfi.
Þegar Margrét var fjögurra ára
giftist móðir hennar Jóhanni
Kristni Jónssyni. Fyrstu hjú-
skaparár foreldra hennar
bjuggu þau líka á Þórshöfn og
Raufarhöfn og ólst því Margrét
einnig upp á þessum stöðum.
Eftir það flutti fjölskyldan aftur
til Húsavíkur og byggði sér
heimili að Ketilsbraut 5. Þar bjó
Margrét lengst en síðar bjó hún
sér heimili að Garðarsbraut
ásamt dóttur sinni.
Útför Margrétar verður gerð
frá Húsavíkurkirkju í dag, 9. júlí
2012, og hefst athöfnin klukkan
14.
1994. Dóttir Mar-
grétar er Hanna
Björg Guðmunds-
dóttir, f. 23. október
1977. Barnsfaðir Mar-
grétar er Guðmundur
Karl Karlsson, f. 6.
nóvember 1941. Hálf-
systur Margrétar
samfeðra eru Jóhanna
Ólöf, f. 27. september
1951 og Sigrún Helga,
f. 17. janúar 1955.
Margrét lauk gagnfræðaprófi
frá Gagnfræðaskóla Húsavíkur
árið 1967 og prófi frá Hjúkr-
unarskóla Íslands árið 1972. Frá
þeim tíma starfaði hún sem
hjúkrunarfræðingur, lengst við
Sjúkrahúsið á Húsavík en um
Í dag kveð ég frænku mína
Margréti Sigríði á Húsavík.
Frænka varð sextíu og tveggja
ára á þessu ári, sem er ekki nokk-
ur aldur á okkar tímum til að
kveðja þennan heim.
Margrét háði hetjulega baráttu
við krabbameinið og þar var hún
ekki tilbúin að gefast upp. Hanna
Björg dóttir hennar sagði mér, að
meira að segja hefði hún nýlega
verið að leggja á ráðin með utan-
landsferð fyrir þær mæðgur. Svo
frænka var ekki á þeim buxunum
að gefast upp fyrir ógnvaldinum,
en enginn veit sína ævi fyrr en öll
er. Við Sirra systir vorum á leið-
inni austur á Húsavík síðastliðinn
föstudag þegar frænka kvaddi
þennan heim, baráttunni var lokið.
Ótrúlegt, Margrét var farin. Þessi
stóra frænka mín sem ég hafði lit-
ið upp til frá því ég var lítil og ver-
ið einhvern veginn fastur punktur
á Húsavík.
Margrét var engin venjuleg
kona. Hún var greind, glæsileg,
sjálfstæð, ákveðin og frumleg, en
fór sannarlega ótroðnar slóðir og
var alltaf bílstjóri í sínum lífsbíl.
Að vera sinn eigin bílstjóri er
kannski góð lýsing á Margréti;
dóttir móður sinnar, Dúllu
frænku, sem heldur ekki var neinn
venjulegur bílstjóri og bíleigandi.
Brunandi norður Tjörnesið á
drossíunni, á leið austur í Keldu-
hverfið sitt, syngjandi undir stýri
með Jóhann sinn sér við hlið í
hvítri skyrtu með axlabönd og
pípu í hendi. Þetta er myndin mín,
ótrúlega sterk og skýr mynd.
Ófáar stundir áttum við saman
fjölskyldurnar. Mæður okkar,
systurnar Dúlla og Dúna, ásamt
stóru systur Lóló á Kópaskeri,
voru samrýmdar systur og öll fríin
okkar gengu nánast út á það að
skreppa austur eða taka á móti
þeim heima á Akureyri. Mér er
það líka minnisstætt hve mamma
var stolt af ungu Margréti frænku
sinni þegar hún útskrifaðist með
sóma sem hjúkrunarkona, eftir að
hafa dvalið hjá okkur á Akureyri
við starfsnám sitt við sjúkrahúsið.
Margrét var ekki eftirbátur
móður sinnar og lagði mikla rækt
við ættingja sína og engum duldist
hvað hún var glöð og þakklát ef
maður hafði samband við hana eða
bauð henni til veislu. Nú síðast átti
ég von á henni til stúdentsveislu
hjá yngstu dóttur minni þann 17.
júní og vissi að hún hlakkaði mikið
til að koma og hitta okkur skyld-
menni sín en heilsunnar vegna
treysti hún sér ekki til að koma.
Árið 1977 vorum við frænkurn-
ar svo samstiga í barneignum og
fæddum dætur okkar með stuttu
millibili á haustdögum. Næstu ár-
in fylgdumst við hvor með annarri
en eftir því sem árin hafa liðið
lengdist á milli okkar, nú eru litlu
stúlkurnar okkar orðnar að kon-
um sem fylgjast vonandi hvor með
annarri á ókomnum árum og
rækta áfram fjölskylduböndin.
Hönnu Björgu votta ég mína
dýpstu samúð.
Stefanía Gerður
Sigmundsdóttir.
Margrét Sigríður
Árnadóttir
 Fleiri minningargreinar
um Margréti Sigríði Árna-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
HINSTA KVEÐJA
Sofið er ástaraugað þitt,
sem aldrei brást að mætti mínu.
Mest hef ég dáðst að brosi þínu.
Andi þinn sást þar allt með sitt.
Slokknaði fagurt lista ljós.
Snjókólgudaga hríðir harðar
til heljar draga blómann jarðar.
Fyrst deyr í haga rauðust rós.
(Jónas Hallgrímsson)
Vináttu þinnar verður
sárt saknað.
Pálína (Palla).