Monitor - 12.12.2013, Blaðsíða 6
6 Monitor fimmtudagur 12. desember 2013
Það elskar enginn að ferðast út fyrir landsteinana eins
mikið og við Íslendingar. Það er engin furða enda fáar
þjóðir jafn landfræðilega einangraðar og okkar. Þess
vegna taka Íslendingar oft hamskiptum í útlöndum. Það
er óumflýjanlegt því þegar við yfirgefum fallegu eyjuna
okkar tekur við frelsi þar sem við getum hegðað okkur
eins og enginn sé að horfa og gert allt sem við viljum,
þar á meðal klætt okkur í hvítar kvartbuxur og samt
komist inn á skemmtistaði og baktalað furðufuglinn
sem er að bora í nefið við hliðiná okkur. Og enginn veit
neitt af því að við erum bara skrýtnir Íslendingar og
enginn skilur orð af því sem við segjum. Margir Íslend-
ingar fara oft til útlanda en algengustu áfangastaðirnir
eru örugglega Benidorm, Kaupmannahöfn eða, ef veskið
er í góðu skapi, Flórída. Það gerist mun sjaldnar að
Íslendingar fari í lengri reisur, á áfangastaði sem ekki
eru á forsíðu heimsferðabæklingsins, en það er orðið
gríðarlega vinsælt í dag á meðal nýstúdenta sem heyra
það alla menntaskólagönguna að „núna sé eini tíminn
til að fara í svona ferð“.
Ég var einmitt að koma úr einu slíku ævintýri. Ég
upplifði frumskóga Striksins í Kaupmannahöfn, fór í
hæstu byggingu heims í Dubai, reið um á fíl í Chiang
Mai, kafaði með hákarli á Koh Tao, spilaði fótbolta
á fallegustu strönd í heimi á Phi Phi, lék mér með
öpunum í Batu-hellunum í Malasíu, lærði á brimbretti
á Balí, synti með skjaldbökum á Gili og fór í „blackout“
á veitingastað í Kína. Eftir þetta ævintýri fór ég síðan í
fjórar flugvélar á 53 tímum til þess að komast heim til
elskulega Íslandsins.
Ofan á hegðunar- og klæðnaðartengdu hamskiptin
sem við Íslendingar göngum í gegnum í útlöndum lend-
um við yfirleitt í annars konar hamskiptum líka. Þegar
við lifum í rigningu og roki þrjúhundruð og fimmtíu
daga á ári er fátt sælla en að komast í sólina. Þá er rosa-
lega algengt að finnast það snilldar hugmynd að leggja
sig aðeins í sólinni í þynnkunni, fara út í „siestunni“
þrátt fyrir að allir aðrir haldi sig inni og segja: „Ég þarf
ekkert að nota sólarvörn, ég er ekkert búinn að brenna“.
Þetta er snilldar hugarfar og ég er búinn að panta það
að læra aldrei af þessum mistökum og halda áfram að
furða mig á því hvernig ég fari að því að brenna alltaf í
lok ferðarinnar.
Sumarið fyrir ferðina mína vann ég á mörgum vinnu-
stöðum og umgekkst mikið af fólki. Flestir voru spenntir
að heyra hvað ég var að skipuleggja og hvert ég var að
fara en meirihlutinn hafði aldrei farið svona langt út
fyrir landsteinanna og hlustuðu af öfund. Þau sögðu að
það væri svo frábært að ég væri að fara og að það væri
hárrétt á þessum tímapunkti því ég gæti náttúrlega
aldrei aftur farið í svona ferð. Ekki eftir að ég er kominn
í vinnu og með kærustu og svona. Svo myndi þetta vera
svo lærdómsríkt fyrir mig. Að standa á eigin fótum í tvo
mánuði, bras á flugvöllunum, samskipti við fólk sem
kunni ekki orð í ensku og að bera fullkomna ábyrgð á
eigin gjörðum. Síðast en ekki síst yrði þetta líka ævintýri
lífs míns sem ég myndi aldrei gleyma.
Allt þetta fólk hafði svo mikið af góðum ráðum í
viskubrunninum sínum sem ég nýtti mér og þau höfðu
svo sannarlega rétt fyrir sér með margt. Ég lærði margt
nýtt, ég á eftir að sjá það meira og meira eftir því sem á
líður að ég þroskaðist vonandi eitthvað og enginn vafi er
á því að ég hef aldrei skemmt mér jafn mikið á tveimur
mánuðum. En í einu var ég ósammála öllum. Ég mun
aldrei fara í þessa ferð aftur en það þýðir ekki að ég
muni aldrei ferðast svona aftur. Þvert á móti. Það geta
allir ferðast og mér finnst að þeir sem langi það eigi
að byrja að skipuleggja það strax. Allavega að láta sig
dreyma. Það getur verið ógnvekjandi að brjóta rútínuna
sína svo mikið en þetta er miklu minna mál en þeir sem
hafa aldrei farið ímynda sér. Að vísu geta aðstæður ver-
ið miklu flóknari þegar maður er eldri en það er engin
afsökun. Það krefst bara meira skipulags auk klípu af
hugrekki að taka ákvörðun um að yfirgefa þægindakass-
ann sinn í smá-tíma. Ég held að allir hafi gott að því að
taka smá-hamskiptum við og við og af hverju ekki að
gera það á meðan maður horfir á sólsetrið á Balí?
Egill Fannar Halldórsson er nýkominn heim úr heljar-
innar ferðalagi. Hér deilir hann hugleiðingum sínum
um ævintýri erlendis með lesendum Monitor.
Allir hafa
gott af
hamskiptum
þar hitti skrattinn
ömmu sína
Egill og félagar voru
kátir í Eyðimörkinni
Egill fannar Er
hrEssari En flEst
Egill sýnir flotta
takta í briminu
fílinn fékk sér snarl
og félagarnir pósuðu
flExað á phukEt