Alþýðublaðið - 24.11.1919, Blaðsíða 3

3
St. jeanne l’fitc.
Eftir Marli Twain í Harpers
Magazin. Lausl. þýtt.
(Frh.).
ha'ð eru engin lýti á þessu
Ptúðmannlega og fagra lunderni.
En er það þá ekki furðulegt að
listamennirnir skuli nálega undan-
tekningarlaust, halda sér við eitt
litilvægt atriði, þegar þeir ætla
sýna Jeanne d’Ark? En það
er að hún var sveitastúlka; og
við þetta gleyma þeír öliu öðru.
Svo mála þeir hana eins og karl-
uiannlega, miðaldra fiskikonu, í
samsvarandi fötum og með hrukk-
ótt andlit. Listamaðurinn verður
Þr0ell hugmyndar sinnar og gleymir
aÖ taka tillit tíl þess, að afburða-
andinn býr aldrei í stórskornum
líkama. Engir jötun-vöðvar gætu
Þolað það starf, sem líkami hans
yerður að leysa af hendi; hann
vinnur afreksverk sín með and-
anum, sem er fimmtíu sinnum
sterkari en hold og vöðvar. —
Napóleonarnir eru smávaxnir, en
ekki risar; og þeir vinna tuttugu
klukkustundir á sólarhring og eru
Jafn hressir og þróttmiklir, þegar
hinir búkstóru hermenn með
kiðlingahjörtum, eru að falla í ó-
naegin umhverfis þá vegna ofþreytu.
<J& við þurfum ekki að spyrja
hvernig Jeanne d’Arc leit út. —
Eistamaðurinn ætti að mála anda
hennar — þá gæti ekki hjá því
farið, að hann málaði líkama
hennar einnig rétt. Þá mundi hún
standa fyrir oss sem opinberun,
er hreif oss, í stað þess að hrinda
°ss frá sér. Þá sæjum við hana
8em unga, fjöruga og yndisfagra
atúlku, sem Ijómaði af yndisþokka
óspiltrar æsku, og hinn ósigrandi
sálareldur, mundi endurspeglast í
hinum ástúðlega svip hennar.
Ef við nú lítum á það, sem
eg hefi áður sagt um fæðingu
hennar, æsku, fákunnáttu, kyn-
ferrði og fyrri lífskjör, og skoöum
eon fremur alla þá erfiðleika, sem
hún átti við að stríða, þegar hún
var að verja líf sitt, á vígvellin-
úíú eða fyrir réttinum — þá hljót-
úm við að viðurkenna, að Jeanne
ö’Arc ber hátt við himinn, sem
* Ættingjar Napðl*on* mikla. Þýð.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
hið mesta ofurmenni, er mann-
kynið hefir nokkurn tíma af sér
getið.
mskeyti..
Khöfn 21. nóv.
Senatið tekur sér hvíld.
Frá Washington er símað, að
fundum senatsins sé frestað til 1.
desember.
Upptök ófriðarins.
Frá Berlín er símað, að rann-
sókninni um upptök ófriðarins sé
frestað í 10 daga. Hindenburg er
farinn frá Berlín, en fagnaðarlát-
unum heldur áfram.
Pýzka myntin stígur.
Gildi erlendra mynta er nú sem
hér segir:
Sænskar krónur (100) — kr. 113.35
Norskar krónur (100) — kr. 106.80
Þýzk mörk (100) — kr. 11.25
Pund sterling (1) — kr. 19.95
Dollars (100) — kr. 493.50
Xoli konnngnr.
Eftir Upton Sinclair.
(Frh.).
Er sól var risin, gat hann
staulast á íætur og hélt af stað,
hálfdauður af kulda og hungri, en
vosbúð var hann eigi vanur. Er
sól var komin hátt á loft, lagðist
hann þar niður, sem mjúkt var
undir, og þurkaði föt sín. Síðari
hluta dags kom hann til aflstöðv-
arinnar. Hann átti eigi nægilegt
fé til þess að geta keypt sér mál-
tíð, og eigi þorði hann að betla.
En í einu húsanna, er við veginn
voru, var búð ein, og Hallur gekk
inn og spurði um verðið á sveskj-
um. Hálft kg. kostaÖi 25 cents.
Það var hátt verð og búðin lítil,
lág og óþrifaleg, en — að því
komst Hallur síðar — eftir því
sem búðin var lítilfjörlegri, eftir
því var verðið hærra á vörunum.
Tfir búðarborðinu var auglýsing:
„Við kaupum launaávísanir með
verðhækkun, sem nemur 10 á
hundrað".
Þótt Hallur væri ekki námu-
maður, þá vissi hann það, að
lögin bönnuðu að laun væru borg-
uð með ávísunum. En hann bar
engar spurningar úpp, settist undir
húsvegginn og át sveskjurnar úr
poka sínum.
Skamt frá aflstöðinni, rétt við
járnbrautina, var lítið hús, og
umhverfis það var garðhola. Hall-
ur fór þangað og hitti þár aldr-
aðan vörð. Var hann einfættur.
* Hallur bað þesá að fá að liggja á
gólfinu um nóttina, og þegar hann
sá að gamli maðurinn var að
virða fyrir sér meiðsli hans, þá
mælti hann:
„Eg reyndi að fá vinnu í nám-
unum, en þeir héldu að eg væri
verkamannaf ulltrúi".
„Já, eg má ekkert hafa saman
við þá menn að sælda“.
„En eg er ekki verkamannafull-
trúi“, sagði Hallur.
„Hvernig á eg að vita hver þér
eruð og ekki eruð ? Þér eruð ef til
vill sendur til þess að njósna um
félagiö".
„Eg bið ekki um annað en
þurran blett, þar sem ég geti
sofnað", sagði Hallur, „eg skil
ekki í því, að það skaði yður neitt,
þótt þér verðið við bón minni“.
„Það er nú ekki svo gott að
segja“, svaraði hinn. „En þér
getið reyndar breitt ábireiðuna
yðar undir yður þarna í horninu,
en ég ætla að biðja yður að láta
það vera aö koma til mín og fara
að predika mér áhugamál verka-
mannafélaganna".
Hallur fann enga hvöt hjá sér
til þess að fara að tala við, gamla
mannin. Hann breiddi undir sig
ábreiðu sína og sofnaði eins og
steinn. Um morgunin gaf. gamli
maðurinn honum í staupinu og
lítið eitt af lauk, sem óx þar í
garðinum, og Halli þótti máltíð
þessi miklu Jjúffengari heldur en
nokkuð annað, sem honum hafði
verið gætt á um dagana. Þegar
hann þakkaði gamla manninum
fyrir, þá sagði hann:
(Frh.).