Morgunblaðið - 05.06.2014, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JÚNÍ 2014
✝ Guðrún Sigríð-ur Halldórs-
dóttir fæddist í
Hafnarfirði 13.
desember 1923.
Hún lést á sjúkra-
deild Hrafnistu í
Hafnarfirði 29. maí
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Halldór
Teitsson sjómaður,
f. 16.7. 1886, d.
26.1. 1967, og Ingibjörg Jóns-
dóttir húsmóðir, f. 3.12. 1891, d.
20.3. 1954. Systkini Guðrúnar
voru Jón f. 1918, d. 1997, Vil-
borg, f. 1920, d. 2009, Elías f.
1922, d. 1990, Þorbjörg, f. 1926,
d. 1985, og Þorgrímur, f. 1927,
d. 2008.
Guðrún giftist eiginmanni
sínum Gunnlaugi Jónssyni tré-
smíðameistara 11. október
1947. Gunnlaugur fæddist 20.
nóvember 1920, hann lést 29.
Rúnar, Gunnlaugur, Guðrún
Ósk og Sunneva. 5) Leifur, f.
1958, maki Jóhanna Valgeirs-
dóttir sem er látin, börn þeirra
eru tvö, Guðlaugur og Freydís.
6) Hugrún Steinunn, f. 1964,
maki Sigurður Kristjánsson,
börn þeirra eru þrjú, Kristján
Rúnar, Alexandra Ósk og Sara
Hrund. Barnabarnbörnin eru
17.
Guðrún ólst upp í Hafnarfirði
og vann þar alhliða störf þess
tíma. Hún flutti til Akraness
1947 og það ár stofnuðu þau
Gunnlaugur heimili og þar
fæddust börnin. Hún var heima-
vinnandi húsmóðir allt þar til
þau hjónin fluttu til Keflavíkur
1972. Eftir það vann hún utan
heimilisins, einkum í fisk-
vinnslu. Eftir lát eiginmanns
1980 flutti hún á ný til Akraness
og bjó þar um árabil, en fluttist
að nýju til Keflavíkur 1988 og
átti þar heimili allt þar til hún
fór til vistar á Hrafnistu í Hafn-
arfirði og dvaldi þar síðustu ár-
in, nú síðast á sjúkradeild heim-
ilisins.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
5. júní 2014, kl. 12.
janúar 1980. For-
eldar Gunnlaugs
voru Jón Ágúst
Gunnlaugsson
verkamaður á
Akranesi, f. 1988,
d. 1962, og kona
hans, Guðrún
Steinunn Sam-
úelsdóttir hús-
móðir, f. 14.8. 1879,
d. 1962.
Guðrún og
Gunnlaugur eignuðust sex börn:
1) Guðrún Jóna, f. 1948. 2) Jón
Ágúst, f. 1949, maki Elín Ein-
arsdóttur hjúkrunarfræðingur,
börn þeirra eru tvö, Gunn-
laugur og Stefán. 3) Halldór
Björgvin, f. 1951, maki Borgný
Samúelsdóttir, þau eiga fjögur
börn, Írisi Dröfn, Þóru Kristínu,
Halldór Örn og Guðrúnu Ýri. 4)
Sigrún Erla, f. 1956, maki Karl
Axel Guðjónsson, börn þeirra
eru fimm, Guðjón Karl, Halldór
Dauðinn er það eina sem
öruggt er að bíður hvers
mannsbarns. Hann þarf ekki að
koma á óvart þegar aldurhnigið
fólk á í hlut og er að því leyti
rökréttur. Móðir mín hafði lifað
langa ævi, en undir það síðasta
þrotin kröftum og því mátti bú-
ast við kallinu hvenær sem var.
Mamma fæddist í Hafnar-
firði og fluttist til Akraness
1947 þegar foreldrar mínir hófu
búskap. Hún hugsaði alltaf vel
til Hafnarfjarðar og mat for-
eldra sína og systkini mikils og
er síðust þeirra til að kveðja
þetta líf. Blessuð sé minning
þeirra allra.
Þegar ég minnist móður
minnar er bjart yfir þeirri
minningu. Fyrst á Laugabraut-
inni þar sem ég ólst upp. Þar
minnist ég þrautseigju og
dugnaðar hennar. Fyrsta barn
foreldra minna veiktist fljót-
lega eftir fæðingu og þrátt fyr-
ir að allt væri gert sem hægt
var fór það svo að hún varð
fjölfötluð og þurfti eftir það
stöðuga aðgæslu allan sólar-
hringinn.
Þetta var mikið áfall fyrir
foreldra mína sem erfitt var að
takast á við. Á næstu árum
voru börnin orðin fimm talsins
svo segja má að mamma hafi
haft ærin verkefni, því auk þess
sinnti hún tengdaforeldrum
sínum frábærlega vel. Amma
var á þessum tíma orðin há-
öldruð og veik og þurfti oft að-
stoð. Pabbi sinnti atvinnu sinni
utan bæjar og var nær ein-
göngu heima um helgar. Því
mæddi enn meira á mömmu. Á
þessum tímum var félagsleg að-
stoð í sveitarfélögum lítil og
vistheimili fyrir fjölfatlað fólk
varla til staðar.
Þetta markaði vissulega fjöl-
skyldulífið, en við krakkarnir
vorum heppin að eiga góða for-
eldra. Ég hygg að við höfum
komið sterkari frá þessari
reynslu. Mamma sá til þess.
Hún var svo sannarlega hvunn-
dagshetja í mínum huga og
akkerið í þessum hópi sem
aldrei brást
Foreldar mínir bjuggu á
Akranesi í aldarfjórðung en
fluttu þá í Reykjanesbæ og
undu hag sínum þar vel.
Mamma fór þá út á vinnumark-
aðinn og vann utan heimilisins
allt til starfsloka. Það varð
henni mikið áfall þegar faðir
minn veiktist og féll frá á besta
aldri. Hún bar harm sinn vel og
vann sig smátt og smátt upp að
nýju. Hún hafði börnin nærri
sér sér og svo komu barna-
börnin og síðan barnabarna-
börnin á síðustu árum hennar.
Það gladdi hana mikið og hún
getur svo sannarlega verið stolt
af sínum hópi.
Mamma var félagslynd kona
og hafði ánægju af félagsstarfi.
Á síðari árum hafði hún gaman
af þátttöku í golfi meðal eldri
borgara. Þar fannst mér koma
vel fram keppnisskap hennar
og metnaður. Hún hafði einnig
gaman af að ferðast bæði inn-
anlands og utan. Síðustu æviár-
in bjó hún á Hrafnistu í Hafn-
arfirði. Fljótlega fór að bera á
auknum veikindum. Hún fékk
góða umönnun og fyrir það vill
fjölskyldann þakka af heilum
hug.
Elsku mamma. Nú er komið
að leiðarlokum. Lífshlaupi þínu
er lokið og nú verða fagnaðar-
fundir við liðna ástvini. Þau
taka vel á móti þér og leiða þig
um lendur himnaríkis.
Elsku mamma. Þú varst ein-
stök kona, hlý, hjartagóð og
vildir allt gera til að þínu fólki
liði vel. Hafðu þökk fyrir allt í
gegnum árin og sérstaklega
það sem þú varst mér og mín-
um. Hvíldu í friði.
Jón Gunnlaugsson.
Guðrún Sigríður
Halldórsdóttir
✝ Gunnar Gísla-son fæddist í
Hvammi á Barða-
strönd 5. desem-
ber 1921. Hann
lést á hjúkr-
unardeild Hrafn-
istu í Reykjavík
25. maí 2014.
Gunnar var næst-
yngstur sjö systk-
ina. Eftirlifandi
er Guðmundur,
en látin eru systurnar Guðrún
og Hákonía og bræðurnir
Gísli, Kristján Pétur og Hjalti.
Föður sinn missti Gunnar þeg-
ar hann var mjög ungur. Móð-
ir hans stóð áfram fyrir búi
næsta áratuginn.
Gunnar giftist 22. júlí 1957
Sigríd Jomine Jo-
ensen frá Fugla-
firði í Færeyjum, f.
27. nóvember 1924,
d. 2. maí 1992.
Gunnar og Sigrid
áttu eina dóttur,
Guðrúnu Erlu, f.
27. september
1958. Hún er gift
Kolbeini Sigurðs-
syni. Eiga þau
fjögur börn: Söru
Lind, Anton, giftur Tinnu
Björk Kristinsdóttur, El-
ísabetu Rós og Salóme Petru.
Barnabarnabörnin eru orðin
fimm.
Útför Gunnars fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 5. júní
2014, kl. 15.
Elsku pabbi minn, nú ertu
búinn að fá hvíldina. Það var
erfitt að horfa á eftir þér fyrir
10 árum hverfa inn í þinn heim
og geta ekki lengur talað við
þig um daginn og veginn eins
og við vorum vön að gera. Þú
varst alltaf duglegur að koma
til okkar Kolla, og mikið var
spjallað, enda áttum við alltaf
gott samband og einnig varstu
einstakur afi.
Mér verður hugsað til laug-
ardagsmorgnanna, sem var
fastur liður hjá þér. Að keyra
suður í Hafnarfjörð og börnin
biðu eftir hvað afi kæmi með,
þú komst aldrei tómhentur,
alltaf að gleðja. Það var mikið
spjallað og leikið við börnin og
svo var alltaf stutt í stríðnina.
Fjölskyldan var þér dýrmæt og
þú varst alltaf til staðar fyrir
okkur og börnin.
Einnig varstu vinmargur og
alltaf var hægt að hringja í
Gunna og biðja um aðstoð við
viðhald og fleira, því að það var
fátt sem þú gast ekki reddað
enda einstaklega handlaginn.
Ljúfmennska, heiðarleiki,
greiðvikni, iðjusemi og þitt
létta skap er það sem lýsir þér
best.
Það er margt sem rennur í
gegnum hugann á þessari
stundu og fallegu minningarnar
eru svo ótalmargar sem ég mun
varðveita í mínu hjarta.
Að lokum vil ég nota tæki-
færið og þakka öllu hinu ynd-
islega starfsfólki á deild F-2 á
Hrafnistu í Reykjavík fyrir frá-
bærlega vel unnin störf. Ekki
bara nærgætnina og umhyggj-
una fyrir heimilisfólkinu, held-
ur einnig fyrir aðstandendum.
Það hjálpar mikið í aðstæðum
sem þessum að vita af fólkinu
sínu í góðum höndum.
Blessuð sé minning þín,
elsku pabbi minn.
Þín dóttir,
Guðrún Erla (Ella).
Elsku afi. Það eru ekkert
nema fallegar minningar sem
koma upp í hugann þegar ég
hugsa til þín. Þessar minningar
eru það sem mun lifa og hversu
yndislegt að geta skilið svo vel
við eins og þú gerir. Mér líður
eins og ég hafi dottið í lukku-
pottinn að hafa fengið þig sem
afa. Það var alveg sama hve-
nær ég þurfti á þér að halda,
þú varst alltaf til staðar. Ég
man aldrei eftir að þú hefðir
ekki tíma fyrir okkur heldur
eyddir öllum þínum tíma aflögu
með okkur.
Þegar farið er í gegnum
myndirnar ertu með okkur í
fanginu á næstum hverri mynd.
Og gleðin sem þú bjóst yfir
skín af þér.
Það er mér svo minnisstætt
þegar við vorum í litlu íbúðinni
þinni í Hafnarfirði að hlusta á
ABBA í vínilspilaranum sem þú
áttir og sungum með. Þetta er
svo dýrmæt minning sem ég
mun ætíð minnast.
Þrátt fyrir allar þínar raunir
varstu alltaf glaður og svo ljúf-
ur og misstir aldrei skopskynið.
Ég gæti skrifað endalaus orð
um hvað þú varst mér og
hversu yndislegur þú varst.
Það er erfitt að kveðja en nú
getur þú hvílst og fengið frið.
Takk fyrir allt afi, ég elska þig
og ég sé þig svo aftur þegar
minn tími kemur.
Afastelpan
Elísabet Rós.
Elsku besti afi minn, nú kveð
ég þig með sorg í hjarta þar
sem ég veit að það verður ekki
eins án þín hér. En mér léttir í
hjarta, þar sem ég veit að þú
ert kominn á mun betri stað
þar sem þú færð að hvíla í friði
og með fulla heilsu. En ég get
ekki annað en brosað þegar ég
hugsa um allar þær minningar
sem við eigum saman.
Allar þær ísferðir og sund-
ferðir sem við áttum saman, en
okkar stundir á Ytra-Leiti eru
mér efst í huga. Ég elskaði að
vera með þér þar, í heyskap, á
hestbaki og bara að vera í
sveitinni með þér. Þar kenndir
þú mér að keyra bíl, smíða og
veiða, nokkuð sem ég verð allt-
af með í farteskinu.
Er svo þakklát fyrir að hafa
átt afa sem lifði fyrir barna-
börnin sín og gaf svo mikið af
sér til okkar og alveg sama
hvert þú fórst þá fór ég með.
Stuðningur þinn hefur gert mig
að þeirri manneskju sem ég er í
dag, og margir áfangar í mínu
lífi eru þér að þakka og verð ég
endalaust þakklát fyrir það. Þú
varst alltaf að hvetja mig til að
fara í skóla og mennta mig, og
þegar ég útskrifaðist sem verk-
fræðingur gat ég ekki beðið
eftir að segja þér frá því að ég
væri búin að útskrifast, þar
sem þú áttir svo mikinn hlut í
þessum áfanga. Að horfa á þig
og sjá hversu stoltur þú varst
af mér hafði svo mikil áhrif á
mig og það skipti mig öllu máli.
Þú varst stundum harður og
komst með kröfur, en með
barnabarn eins og mig, sem er
mjög ákveðin, og þegar ég horfi
ég til baka sé ég að það var
nauðsynlegt. En þú gafst aldrei
upp á mér og varst alltaf til
staðar fyrir mig. Hemili ykkar
ömmu var mitt annað heimili
og að fá að kúra í fanginu þínu
í hægindastólnum þínum og sjá
bíómynd með þér og ömmu var
gull.
Minning þín er geymd í
hjarta mínu og ég hlakka svo
til að deila minningum mínum
með Alexander og Amalie, og
segja þeim frá öllu sem ég fékk
að upplifa með langafa þeirra.
Takk fyrir allt, elska þig, þín
afastelpa,
Sara Lind.
Gunnar Gíslason HINSTA KVEÐJA
Elsku afi, alltaf í góðu
skapi og hress. Átti margar
góðar stundir með afa
Gunnari. Ef maður hugsar
um hina fullkomnu afaí-
mynd þá var það afi Gunn-
ar. Hann reyndist okkur
systkinunum afar vel, var
alltaf til staðar fyrir okkur,
þvílíkt gull af manni. Mun
sakna hans sárt. Kveðja,
Anton.
Þegar endar mitt stríð
og sú upprennur tíð
að ég eilífðarströndum skal ná.
Þessi sálmur hefur hljómað í
huga mér frá því að ég frétti að
vinur minn Óli Sveinbjörns hafi
kvatt þetta jarðneska líf og spók-
ar sig nú um á ströndum eilífðar.
Kynni okkar Óla hófust fyrir
12 árum síðan þegar hann var í
heimsókn hjá Einar syni sínum
sem þá bjó í sama húsi og við fjöl-
skyldan. Þessi vinabönd hafa ver-
ið órjúfanleg síðan þú settist í
sófann hjá okkur og fórst að ræða
við okkur um Drottin okkar og
frelsara. Þú fórst að segja okkur
sögur frá því að þú varst með trú-
boðstjald og fórst um að boða
fagnaðarerindið um Jesú Krist
með drengina þína í farteskinu,
þannig fengu þeir að alast upp við
fagnaðarerindið. En svo komu
nokkur ár í lífi þínu þar sem þú
varst ekki að þjóna á akri Drott-
ins og drengirnir þínir ekki á
Veginum sem þú hafðir frætt þá
um en dag einn rættust fyrirheit
Drottins. „Fræð þú sveininn um
veginn sem hann á að ganga og á
efri árum mun hann ekki af hon-
Ólafur
Sveinbjörnsson
✝ Ólafur Svein-björnsson
húsasmiðameistari
fæddist 4. október
1932. Hann lést 24.
maí 2014.
Honum varð
þriggja barna auð-
ið. Elstur er Davíð,
búsettur í Dan-
mörku, hann á fjög-
ur börn; Einar,
hann á eina dóttur,
og yngstur Rúnar og á hann
fjögur börn.
Ólafur eyddi síðustu starfs-
árum sínum hjá Orkuveitu
Reykjavíkur sem móttökustjóri
og staðarhaldari á Nesjavöllum.
Útför Ólafs fer fram í Fíladel-
fíukirkjunni, Hátúni, í dag, 5.
júní 2014, kl. 11.
um víkja.“ Dreng-
irnir þínir fóru að
leita Drottins og
gáfu sig Guði á vald;
þá var eins og þú
fengir vítamín-
sprautu og trúboð-
inn kom aftur upp í
þér, það er þá sem
við kynnumst þér.
Það er svo margt
sem flýgur í gegn-
um huga minn þeg-
ar ég er að kveðja þig eins og það
hver á að gefa mér hýasintusk-
reytingu fyrir jólin og hringja svo
reglulega í mig til að minna mig á
að vökva og athuga hvort hún
væri ekki farin að ilma — þú viss-
ir hvað ég var léleg með blóm.
Eða hvernig maður komst ekki
að þegar þú og Brói tókuð flugið
þegar þið voruð að ræða orð
Guðs, þið náðuð svo vel saman þó
svo að öll þessi ár væru á milli
ykkar; hvernig þú gerðir pönnu-
kökur fyrir afmæli stelpnanna og
kenndir mér svo að gera það sjálf
því þú vissir að þú yrðir ekki allt-
af til staðar. Það væri endalaust
hægt að minnast þín hér en við
yljum okkur bara við þær minn-
ingar sem ekki komast á blað; eitt
er það þó sem stelpurnar minnast
þegar þær hugsa til þín, það er
hversu stríðinn þú gast verið og
æst þær upp úr öllu valdi. Við
söknum þín.
Okkur langar að kveðja þig
með orðum úr enn einum sálm-
inum.
Ó, er okkar vinir
allir mætast þar,
ganga á geislafögrum
grundum eilífðar,
lofa Guð og Lambið,
lífið sem oss gaf,
sólin skín,
sorgin dvín,
sjá Guðs náðarhaf.
Guð geymi þig, við sjáumst,
Maríubakkagengið,
Guðmundur (Brói), Arndís
(Eibí), Birta og Lilja.
Elsku Svavar
minn. Ég á ekki til
orð yfir það hvað ég
sakna þín, ég bíð
eftir því að þú komir
aftur og að ég vakni upp af þess-
ari hræðilegu martröð. Þetta get-
ur ekki verið satt. Þú sem fórst
alltaf svo varlega í einu og öllu, og
var oft gert grín að því hvað þú
varst passasamur á allt. Svona
lagað átti því ekki að geta komið
fyrir þig, en slysin gera víst ekki
boð á undan sér og í einni svipan
var þér kippt úr þessu lífi á besta
aldri og í frábæru formi. Þú varst
alls ekki tilbúinn að hverfa úr
þessu lífi, þú elskaðir lífið og
gerðir allt til þess að lifa því sem
lengst og best. Þú ætlaðir að
verða 100 ára og gantaðist oft
með það, að þú ætlaðir að verða
leiðinlegt gamalmenni og setjast
upp á börnin þín, það var oft hleg-
ið að þessu.
Elsku Svavar minn, í dag hefð-
ir þú orðið 55 ára, til hamingju
með daginn þinn, ástin mín. Sem
betur fer áttum við dásamleg 30
ár saman og héldum upp á það í
janúar síðastliðnum og þú gafst
mér yndislegan hring. Ég sagði
oft að það væru forréttindi að fá
Svavar Sæmundur
Tómasson
✝ Svavar Sæ-mundur Tóm-
asson fæddist 5.
júní 1959 og lést 13.
apríl 2014. Svavar
var jarðsunginn 25.
apríl 2014.
að vera gift þér, því
þú varst svo traust-
ur, góður, blíður og
þægilegur í sambúð.
Þú varst alltaf hlæj-
andi þannig að það
var erfitt að vera
fúll í kringum þig
því að þú smitaðir
svo út frá þér.
Það eru ansi
margir sem eiga það
sameiginlegt að
sakna þín, allir vinirnir og stór-
fjölskyldan því að það var sama
hvar þú komst; þú varst hrókur
alls fagnaðar. Þú varst bestur í
öllu, alveg sama hvað þú tókst
þér fyrir hendur. Þú gast gert
allt, enda var oft hringt ef eitt-
hvað bilaði eða þurfti að fá hjálp
með eitthvað.
Svavar minn, það verður erfitt
að halda áfram, því að allt sem við
gerðum það gerðum við saman.
Ég var heppin að við fórum tvö til
Tenerife í febrúar í tvær vikur og
áttum frábæran tíma saman.
Sem betur fer á ég óteljandi góð-
ar minningar sem ég get hlýjað
mér við, svo ekki sé nú minnst á
börnin okkar þrjú og barnabörn-
in sem nú eru orðin fjögur og
tengdasynina. Ég er því stórkost-
lega rík, en það breytir því ekki
að ég sakna þín óendanlega, ástin
mín. Ég elska þig óendanlega
mikið og við sjáumst aftur þegar
minn tími er kominn, þín eigin-
kona að eilífu,
Rannveig (Ransý).